บัลลังก์หมอยาเซียน - ตอนที่ 379

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่า ความทะเยอทะยานนี้ ช่างไม่จบไม่สิ้นจริงๆ

แต่ในขณะเดียวกันนางก็ถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจว่า “เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเพียงแค่กวาดล้างโจรเพื่อความสงบสุขของประชาชน ทำไมถึงได้มีความดีความชอบขนาดนี้”

หากเป็นการรบศึกปกป้องประเทศ ยกให้เป็นอ๋องก็พอเห็นสมควร

หยู่เหวินเห้าพูดอธิบายว่า “เพราะแถบเจิ้งเป่ย เป็นก้อนเนื้อร้ายของราชสำนักมาตลอด จำนวนคนเจิ้งเป่ยมีมากกว่าแปดแสนคน มีความพื้นบ้านที่แข็งแกร่งมาก เพราะในราชณสมัยราชวงศ์ก่อน ตอนนั้นฮ่องเต้เจียมีราชโองการกวาดล้างโจรทั้งประเทศ กระทำอย่างเอิกเกริก พวกโจรสลัดต่างหนีไปที่แถบเจิ้งเป่ย ทางนั้นมีชายแดนติดเป่ยโม่ จับกุมยาก เมื่อราชสำนักนำกำลังทหารไปเจิ้งเป่ย จะเป็นการทำให้เป่ยโม่หวาดระแวง ดังนั้น ฮ่องเต้เจียจึงจำต้องยอมให้พวกโจรสลัดปักหลักปักฐานอยู่ที่เจิ้งเป่ย ฉะนั้นจึงเป็นเหมือนการทิ้งก้อนเนื้อร้ายไว้ โจรสลัดเจิ้งเป่ยนี้ ในทุกๆปีจะมีคนไปตามที่ต่างๆของเป่ยถัง ทั้งเผา ฆ่า ปล้น หลังจากปล้นเสร็จฆ่าเสร็จแล้ว ก็หนีกลับเจิ้งเป่ย หลายปีก่อน เสด็จพ่อส่งแม่ทัพฮู่ไปกวาดล้างโจรในเจิ้งเป่ย เดิมเพียงแค่อยากข่มขู่อยากพอควร หรือกดดันไว้ แต่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยกลับสามารถกวาดล้างโจรสลัดทั้งหมด และที่เหลือทั้งหมดล้วนยอมสวามิภักดิ์ อยู่ภายใต้การบังคับบัญชากองทัพทหารเจิ้งเป่ย พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ กำลังทหารให้มือเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยในตอนนี้ ไม่นับคนแก่ผู้หญิงอ่อนแอ อย่างน้อยก็มีสองสามแสน นี่ยังเป็นแค่จำนวนคาดการณ์”

หยวนชิงหลิงเข้าใจแล้ว จึงพูดขึ้นว่า “ดังนั้น เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยไม่เพียงมีความดีความชอบ ยังมีกำลังทหาร ใช่ความหมายนี้ไหม?”

“ไม่ผิด หากเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเป็นฮ่องเต้ของเจิ้งเป่ย จะไม่มีใครคัดค้าน เขาชำนาญการศึก มีอำนาจสูงกลบนาย ตอนนี้ยิ่งวางมาด หยิ่งผยอง เมื่อความทะเยอทะยานครอบงำ จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ของแผ่นดิน”

คราวนี้หยวนชิงหลิง ค่อยเข้าใจความลำบากใจของฮ่องเต้หมิงหยวน

นางรู้สึกว่าฮ่องเต้หมิงหยวน นับว่ามีเมตตาต่อนางมาก

เป่ยถังเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนี้ เขาวางแผนทุกอย่างไว้ดีแล้ว นางกลับเพราะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนอื่นมาแย่งสามีของตน ทำลายแผนการของเขาทั้งหมด

หากโหดเหี้ยมเสียหน่อย คงจะไม่ไว้ชีวิตนางแน่

ทันใดนั้น หยวนชิงหลิงเกิดความซาบซึ้งในความรักประเทศรักประชาชนของฮ่องเต้หมิงหยวนขึ้นมา ในใจเกิดความรู้สึกรักชาติ มองดูหยู่เหวินเห้าอย่างจริงจังพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าห้า ต่อไปเราจะต้องกตัญญูต่อเสด็จพ่อ”

หยู่เหวินเห้าสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “อะไรนะ? กตัญญูเขา?”

“เขาคำนึงถึงความทุกข์สุขของพสกนิกรและประเทศชาติ….”

“ข้าไม่คำนึงถึงความทุกข์สุขของพสกนิกรและประเทศชาติหรือ?” หยู่เหวินเห้าหรี่ตาลง รู้สึกว่าภรรยาจะค่อนข้างเทิดทูนเสด็จพ่อมากเกินไปแล้ว เขาตัดสินใจที่จะต้องบอกถึงคุณลักษณะของเสด็จพ่อให้นางฟังว่า “ในฐานะที่เป็นฮ่องเต้ เขากระทำเรื่องพวกนี้ถือเป็นหน้าที่ แต่ในฐานะความเป็นพ่อ เขาบังคับใจคนอื่นให้ทำในสิ่งที่ทำไม่ได้ เป็นการฝืนใจคนอื่น ทำลายความสุขภายในครอบครัวของลูก……”

หยวนชิงหลิงพูดดักเขาว่า “เจ้าอย่าบ่นเลย เหมือนยายแก่ ยอมรับว่าเสด็จพ่อเป็นฮ่องเต้ที่ดีคนหนึ่งจะเป็นไรไป?”

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้าหยวน เจ้าเปลี่ยนพรรคแล้ว”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ ทานข้าวหรือยัง? หากยังไม่ทานข้าจะสั่งคนไปเตรียมให้เจ้า”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างประชดประชันว่า “ทานไม่ลงแล้ว โกรธจนอิ่มแล้ว เจ้ายังไม่เชื่อฟังข้า ในใจหงุดหงิดมาก”

หยวนชิงหลิงหัวเราะแล้วก็เดินออกมา เรียกหมันเอ๋อไปทำอาหารมาให้เขาทาน

ปากพูดว่าไม่ทานไม่ทาน รอหมันเอ๋อทำเสร็จแล้วยกมาให้ ก็จัดการทานจนหมดสิ้นเสมือนพายุหอบเอาเศษปุยเมฆ

เขาไงหน้ามองดูตาคิ้วหยวนชิงหลิงที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “กินลมไม่อิ่ม ต้องกินของอะไรจริงๆหน่อย”

แม่นมสี่กับหมันเอ๋อเข้ามาพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “เตรียมน้ำร้อนไว้เรียบร้อยแล้ว พระชายาไปอาบน้ำได้แล้ว”

หยู่เหวินเห้าลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าช่วยเจ้า”

ตอนนี้ท้องเริ่มโตขึ้นมาบ้างแล้ว นางอาบน้ำไม่ค่อยสะดวก บวกกับนางไม่ชอบให้แม่นมสี่กับหมันเอ๋อช่วยอาบน้ำ อาบคนเดียวบางครั้งก็ทุลักทุเลมาก

โรงอาบน้ำอบอุ่นมาก จุดเตาไว้นานแล้ว จวนเจ้าพระยาจิ้งนี้ไม่มีตี้หลง(เป็นช่องใต้ดินที่ส่งต่อไอร้อนเข้าห้อง)อย่างที่จวนอ๋องฉู่ ดังนั้น ทุกที่ที่ไปล้วนจุดเตาถ่านไว้

หยู่เหวินเห้าเห็นภายในโรงอาบน้ำอบอุ่นแล้ว จึงเอาเตาย้ายออกไปด้านนอก รอเดี๋ยวเมื่อตอนสวมเสื้อผ้าแล้วค่อยย้ายเข้ามาอีก

ตอนนี้ตั้งครรภ์ ก่อนหน้านี้หยวนชิงหลิงเคยพูดไว้ว่าไม่แช่อ่าง ดังนั้น หมันเอ๋อ ทำเก้าอี้ไว้เพื่ออาบน้ำโดยเฉพาะหนึ่งตัวอย่างรู้ใจ ให้นางนั่งอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ ข้างในมีด้ามตักด้ามยาววางไว้ เพื่อใช้ตักน้ำอุ่นราดตัว

หยู่เหวินเห้าช่วยนางถอดเสื้อ ถึงแม้เขาจะเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ แต่ก็ใช้ชีวิตอยู่ในสนามรบมานานหลายปี หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ละเอียดอ่อนในบางครั้ง แต่ตอนนี้ก็เรียนรู้ที่รู้จักระมัดระวังแล้วอย่างมาก โครงสร้างเสื้อผ้าของผู้หญิงพวกนั้น ก็รู้ทุกอย่างแล้ว แน่นอน ความดีความชอบนี้มาจากการออกกำลังกายบางอย่างที่ได้กระทำไม่บ่อยนั้น

มองดูผิวขาวผ่องของนาง ในใจหยู่เหวินเห้าถอนหายใจอย่างไม่หยุด ลูกสามคนนี้มาไม่ถูกจังหวะเลย

หากมาหลังจากหนึ่งปี งั้นช่วงเวลานี้ คงจะได้สนุกอยู่ไม่น้อย

หยวนชิงหลิงตบมือของเขาที่วางอยู่บนหน้าอก พร้อมพูดขึ้นว่า “มือกำลังทำอะไรอยู่?”

เล็บมือหยู่เหวินเห้าสัมผัสไฝแดงตรงหน้าอกหนึ่งที ทำใจเย็นๆ ระงับอารมณ์รุ่มร้อนไว้ ถามขึ้นอย่างน่ารักและอยากรู้ว่า “รู้สึกว่าใหญ่ขึ้นมาก…ไม่ใช่ ไฝแดงนี้ค่อนข้างน่าแปลก ให้ข้าดูดีดีหน่อย ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่น”

เขาประคองหยวนชิงหลิงไปนั่งบนเก้าอี้ ถอดเสื้อผ้าออก แล้วก็รู้สึกว่าท้องโตขึ้นอย่างมาก เขายื่นมือลูบหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้ายังไม่คลอดออกมา พ่อของพวกเจ้าก็มาช่วยพวกเจ้าอาบน้ำแล้ว”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างจนใจว่า “เจ้ารู้ว่าที่จริงความอบอุ่นภายในห้องไม่ได้อบอุ่นขนาดนั้นใช่ไหม?”

หยู่เหวินเห้ารีบตักน้ำราดบนตัวของนาง ระดับความอุ่นของน้ำกำลังดี เมื่อชโลมลงไป ก็มีไอสีขาวฟุ้งไปทั่ว

“ระดับน้ำอุ่นพอดีไหม?”หยู่เหวินเห้าชโลมไปด้วยถามไปด้วย มืออีกข้างหนึ่ง ถูอยู่บนตัวของนาง ดูตั้งใจอย่างมาก

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “พอดีแล้ว”

นางมองดูนิ้วเท้าของตนเอง ยังดีที่ตนเองยังสามารถมองเห็น

หยู่เหวินเห้าอาบอยู่สักพัก แล้วก็หยุดเอาน้ำหอมอาบนี้ถูบนตัวของนาง จากนั้นก็ถูขึ้นถูลงอย่าตามใจ ท่าทีจริงจังตั้งใจ กลับแฝงไปด้วยความต้องการแอบแฝง

หยวนชิงหลิงอดไม่ไหวจนหัวเราะขึ้นมา มองดูท่าทีดื้อดึงของเขา จึงถามขึ้นว่า “เจ้าห้า ให้ข้าจัดการหาหญิงสาวให้เจ้าสักคนสองคนไหม?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างไม่เงยหน้าขึ้นมาว่า “ได้ เจ้าไปจัดการสิ จะต้องเอาที่รูปร่างหน้าตาเหมือนกับเจ้า หากหามาได้ อย่าว่าแค่คนเดียว ต่อให้มี 10 คน 100 คน ข้าก็จะรับไว้ทั้งหมด”

หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ ในใจซาบซึ้ง พร้อมลองถามขึ้นว่า “เจ้าดูแต่รูปร่างหน้าตาหรือ?”

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้น จ้องมองดูนาง จากนั้นก็ใช้ช้อนตักน้ำขึ้นมาอาบล้างน้ำหอมอาบน้ำ พร้อมพูดขึ้นว่า “ห้ามเป็นหยวนชิงหลิงคนก่อนคนนั้น”

“คนก่อนคนนั้น กับข้าในตอนนี้ เจ้าคิดว่าแตกต่างกันหรือ? ก็แค่อุปนิสัยเปลี่ยนแปลงไปแล้วบ้างเองไม่ใช่หรือ?”สีหน้าหยวนชิงหลิงแดงระเรื่อ ดวงตาเป็นประกาย

หยู่เหวินเห้าไม่พูด ตั้งใจอาบน้ำให้นาง หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วก็เอาผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาห่อไว้ เช็ดบนเช็ดล่าง จากนั้นก็รีบออกไปขนย้ายเตาไฟเข้ามา วางไว้ด้านข้างแล้วก็ช่วยนางสวมเสื้อผ้า

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาลุกขึ้นมามองดูนาง

บนใบหน้าของเขามีหยดน้ำ ไหลลงมาจากบนหน้าผากผ่านแก้ม ผ่านรอยแผลเป็นแผลนั้นที่กลายเป็นสีชมพู หยดน้ำส่องหิ่งห้อยเรืองแสงบนเชิงเทียนผนัง

เขาดูตั้งใจมาก มีแสงส่องออกมาจากในความมืดมิดของดวงตา เขาถามขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าใช่หยวนชิงหลินคนก่อนไหม?”