บัลลังก์หมอยาเซียน - บทที่ 1215 ขิงแก่อย่างท่านชายสี่ยังคงเผ็ดกว่า

สองวันนี้หยวนชิงหลิงยังคงไม่ค่อยวางใจ จึงไปหาท่านชายสี่

ท่านชายสี่ให้นางวางใจ บอกว่าทุกอย่างล้วนอยู่ในกำมือ “องค์หญิงฮุ่ยผิงกำลังจะซื้อยาในราคาแพงแล้ว ให้นางขาดทุนนิดหน่อย ถือเป็นการนำโชคให้กับพวกเรา”

หยวนชิงหลิงอึ้งพร้อมพูดขึ้นว่า “แต่เดิมเจ้าบอกว่า ให้นางหาซื้อยาไม่ได้ไม่ใช่หรือ?” ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “จ่ายในราคาสูง นางก็ยังคงหาซื้อไม่ได้”

“นี่เล่นอะไรอยู่กันแน่? ทำไมข้าถึงดูไม่ออก?”หยวนชิงหลิงมึนงง ให้ราคาสูงแล้ว ทำไมถึงยังซื้อยาไม่ได้? เกษตรกรปลูกยาสมุนไพรก็ต้องหวังผลกำไร หากเกษตรกรปลูกยาสมุนไพรตุนยาไว้ในมือไม่ยอมขายออกไป แล้วพวกเขาจะอยู่อย่างไร?

อีกอย่าง องค์หญิงฮุ่ยผิงไม่ได้รับซื้อยาจากมือเกษตรกรปลูกยาสมุนไพร พวกเขาก็ซื้อยาผ่านผู้รับซื้อยาหรือตลาดขายยาสมุนไพร ทำไมถึงจะซื้อไม่ได้ล่ะ?

ต่อให้ท่านชายสี่มีความสามารถมาก ถึงขนาดทำให้เกษตรกรปลูกยาสมุนไพรไม่ขายยาให้กับองค์หญิงฮุ่ยผิง แต่ทางผู้รับซื้อยายังคงสามารถหาซื้อยาได้

ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “เจ้ารักษาผู้ป่วยให้ดี ยุ่งเรื่องพวกนี้ทำไม? การทำมาค้าขาย ยังไงก็ต้องมีวิธีการอยู่บ้าง”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “เจ้าบอกอะไรข้าบ้างสิ ไม่เช่นนั้นข้าวางใจไม่ลง”

ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “ได้ บอกเจ้าก็ได้ ตอนนี้ฮุ่ยผิงซื้อยามาจากที่ไหน?”

“ตลาดขายยากับพ่อค้ารับซื้อยาไง แต่ข้าได้ยินมาว่าโดยปกตินางล้วนรับซื้อมาจากพ่อค้ารับซื้อยา ไม่ต้องไปถึงตลาดขายยา ราคาถูกกว่าอย่างมาก”

“อืม งั้นถ้านางทะเลาะกับพวกพ่อค้ารับซื้อยาพวกนี้ล่ะ?”

“นางจะทะเลาะกับพวกรับซื้อยาได้อย่างไร?”หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจ จ้องมองดูสายตาล้ำลึกของท่านชายสี่ พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ท่านพูดมาให้ชัดเจนเถอะ ลูกศิษย์โง่เขลายิ่งนัก”

ท่านชายสี่ส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีที่กิจการของข้าไม่มอบให้กับเจ้า ไม่เช่นนั้น ตระกูลใหญ่ทั้งตระกูลล้วนจะไม่มีอะไรจะกิน พูดจนขนาดนี้แล้ว เจ้ายังไม่เข้าใจ เจ้าสู้ทังหยวนไม่ได้ด้วยซ้ำ ตอนนี้องค์หญิงฮุ่ยผิงมีคำสั่ง ยาราคาแพงก็ต้องซื้อ พ่อค้ารับซื้อยาจะต้องเชื่อฟังนางแน่นอน จ่ายค่าชดเชยค่ามัดจำให้กับเกษตรกรปลูกยาสมุนไพร เพราะเกษตรกรปลูกยาสมุนไพรจะต้องผิดคำสัญญา ดังนั้นจะต้องจ่ายค่าชดเชยค่ามัดจำ มาให้กับพวกเราใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ใช่ หลังจากนั้นพวกเราก็ได้ค่าชดเชยค่ามัดจำมา ส่วนยาก็ให้องค์หญิงฮุ่ยผิงซื้อไปแล้ว”

“ยาไม่ใช่องค์หญิงฮุ่ยผิงซื้อไป แต่ให้คนรับซื้ออย่าซื้อไป” ท่านชายสี่พูดขึ้น

“ไม่เหมือนกันหรือ? ยาที่พ่อค้ารับซื้อยาซื้อไป ก็จะต้องขายให้กับองค์หญิงฮุ่ยผิงนี่ แสดงว่าสุดท้ายแล้ว องค์หญิงฮุ่ยผิง ยังคงหาซื้อยาได้ ไม่ควรที่จะเข้าใจเช่นนี้หรือ?” หยวนชิงหลิงงุนงง

“งั้นถ้าพ่อค้ารับซื้อยางตั้งราคาขายยา แล้วสุดท้าย”องค์หญิงฮุ่ยผิงไม่ซื้อล่ะ?

“ทำไมนางถึงไม่ซื้อ?”

“เจ้าแค่บอกมาว่าหากนางไม่ซื้อล่ะ?”

“พ่อค้ารับซื้อยาจะต้องโกรธนางอย่างแน่นอน” หยวนชิงหลิงเหมือนจะพอรู้อะไรขึ้นมาบ้างแล้ว แต่องค์หญิงฮุ่ยผิง จะไม่ซื้อยาได้อย่างไรล่ะ?

ท่านชายสี่พูดขึ้นว่า “พ่อค้ารับซื้อยาซื้อยาจากเกษตรกรปลูกยาสมุนไพร ล้วนจ่ายเงินไปแล้ว แต่ยาพวกนี้ส่งมาให้กับองค์หญิงฮุ่ยผิงแล้วค่อยคิดเงิน ดังนั้นในขั้นตอนนี้ พ่อค้ารับซื้อยาได้จ่ายเงินไปก่อน และยาที่พวกเขาได้มาในครั้งนี้ ล้วนจะขาดชนิดยาอยู่สองสามอย่าง และเป็นชนิดสำคัญในการผลิตยาของพวกเขา ส่วนประกอบยาสำเร็จรูปที่พวกเขาผลิต ล้วนต้องใช้หวงฉีหรือกันเช่า แต่ในตลาดไม่สามารถหาซื้อหวงฉีกับกันเช่าได้ ข้ากวาดซื้อมาหมดแล้ว และขิงน้ำตาลแดงของพวกเขาที่ขายดีที่สุด ส่วนประกอบสำคัญคือขิง ขิงไม่ใช่ยาสมุนไพร พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะขาดแคลน ดังนั้นจึงไม่ได้ตุนสินค้าไว้ ส่วนยาเซียวเหยา ก็หนีไม่พ้นขิงสดกับกันเช่า แสดงว่า หากข้าต้องการควบคุมให้โรงผลิตยาของพวกเขาหยุดชะงัก เพียงแค่ต้องกวาดซื้อไม่กี่อย่างนี้ก็เพียงพอแล้ว นี่เรียกว่าเป็นการดักคออย่างแม่นยำ ไม่มียาพวกนี้ องค์หญิงฮุ่ยผิงก็จะไม่รับซื้อยาในปริมาณมาก แต่ยาพวกนี้อยู่ในมือพ่อค้ารับซื้อยาแล้ว เงินทั้งหมดของพ่อค้ารับซื้อยางก็นำไปซื้อยาหมดแล้ว ไม่มีเงินหมุนเวียน ก็จะต้องขายยาพวกนี้ออกไปในราคาถูกใช่หรือไม่?”

หยวนชิงหลิงพยักหัวถี่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ใช่” ในเมื่อพูดแล้วก็พูดเยอะหน่อยสิ

ท่านชายสี่หัวเราะอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ในเวลานี้ เจ้าว่าบังเอิญไหม ในมือของพวกเรามีเงินที่ได้จากค่าชดเชยค่ามัดจำมาจากเกษตรกรปลูกยาสมุนไพรพอดี พวกเรารับซื้อยาจากพ่อค้ารับซื้อยา ยังสามารถที่จะกดราคาลง เจ้าว่า พวกเราได้ผลประโยชน์อย่างมากไหม?”

หยวนชิงหลิงตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก ปรบมือ พร้อมพูดว่า “ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม”

“ยิ่งยอดเยี่ยมก็คือ พ่อค้ารับซื้อยาจะทะเลาะผิดใจกันกับฮุ่ยผิงไหม?” ท่านชายสี่ดื่มชาหนึ่งคำ พร้อมพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า

หยวนชิงหลิงอืมหนึ่งคำ พร้อมพูดขึ้นว่า “แน่นอน แต่ในมือพวกเราก็จะมียาเยอะมาก เงินจมอยู่ในนั้นจะทำอย่างไร?”

ท่านชายสี่มองดูนางอย่างกับมองดูหมู พร้อมพูดขึ้นว่า “ในมือพวกเรามียามากขนาดนี้ ควรที่จะคิดเริ่มผลิตยาสำเร็จรูปไหม?”

หยวนชิงหลิงก็อึ้งไปอีก พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นพวกเราจะผลิตยาแข่งกับองค์หญิงฮุ่ยผิงหรือ? แต่ชื่อเสียงของพวกเขามีมานาน พวกเรา…..”

ท่านชายสี่กลอกตามองบน พร้อมพูดขึ้นว่า “แข่งอะไร? เป็นการเหยียบย่ำ พวกเขาไม่มียา จะแข่งอย่างไร? จะต้องเกิดการขาดแคลนระยะหนึ่ง ยาของพวกเราก็จะสามารถนำออกขายยึดครองตลาด ใช่ไหม?”

“ใช่ใช่ใช่” ในที่สุดหยวนชิงหลิงก็เห็นด้วย ตนเองไม่มีความสามารถในการทำธุรกิจจริงๆ

และในที่สุดก็ต้องยอมรับว่า ท่านชายสี่เป็นอัจฉริยะทางธุรกิจจริงๆ เมื่อก่อนยังคิดว่าเขาเป็นคนที่รวยที่สุดในเป่ยถังนั้นเป็นเพราะโชคชะตา เพราะเขามักเอ้อระเหยลอยชาย ไม่ออกไปคุยธุรกิจ กลับคิดไม่ถึงว่าเขานั่งอยู่ที่บ้าน ก็สามารถวางกลยุทธ์ สุดยอดมาก สุดยอดมาก

ท่านชายสี่มองดูนางที่นิ่งอึ้งอยู่ แล้วก็เสียใจ ทำไมตอนนั้นถึงได้รับคนที่โง่เหมือนหมูคนนี้มา? โชคดี ทังหยวนฉลาดกว่านางมาก

แต่คนยิ่งโง่ยิ่งจะพูดตอกย้ำไม่ได้ ดังนั้นท่านชายสี่จึงพูดปลอบว่า “ก็จะเป็นปฏิปักษ์กับฮุ่ยผิง โรงหมอกับโรงพยาบาลแย่งตลาดก็เป็นกลยุทธ์ที่ไม่เลว แต่ในเรื่องของธุรกิจ มีทางคดเคี้ยวที่เจ้าไม่เข้าใจ ฮุ่ยผิงจะคิดหาวิธีเอาคนของเจ้าไป เจ้ามีแผนรับมือแล้วหรือยัง?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “อันนี้ท่านวางใจ มีแผนรับมือแล้ว”

ท่านชายสี่อมยิ้มเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม ก็ไม่ถือว่าใช้ไม่ได้เลย”

หยวนชิงหลิงปาดเหงื่อ

ไปหลายวัน จวนเจ้าหญิงฮุ่ยผิงกำลังโกรธอย่างกราดเกรี้ยว

“ทำไมถึงไม่มีกันเช่าหวงฉีกับขิงสด? ไม่มีของพวกนี้ จะผลิตยายังไง?”

ผู้จัดการพูดขึ้นอย่างหน้ามุ่ยว่า “พ่อค้ารับซื้อยาบอกว่าไม่สามารถหาซื้อยาพวกนี้ได้ เกษตรกรปลูกยาสมุนไพรขายหมอแล้ว ในตลาดตอนนี้แม้แต่ขิงสดก็หาซื้อไม่ได้ เจ้าหญิง ทำอย่างไรดี?”

ฮุ่ยผิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ต้องเป็นหยู่เหวินเห้าแน่ จะเป็นเขาแน่”

“เจ้าหญิง ไม่มียาพวกนี้ พวกเราจะต้องหยุดผลิตหรือเปลี่ยนยา ไม่ว่าจะหยุดผลิตหรือเปลี่ยนยา ล้วนต้องใช้เวลาระยะหนึ่ง แต่เราซื้อยาสมุนไพรมาเยอะขนาดนี้ อย่างแรกคือไม่มีที่เก็บกักตุนนานขนาดนี้ อย่างที่สองก็คือเก็บรักษาไม่ได้”

องค์หญิงฮุ่ยผิงจ้องมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ยาถูกส่งมาหรือยัง?”

ผู้จัดการพูดขึ้นว่า “ยังไม่ได้ส่งมา แต่คิดว่าน่าจะเริ่มพรุ่งนี้ พ่อค้ารับซื้อยาก็จะทยอยส่งสินค้ามา ถึงตอนนั้น ยังต้องจ่ายเงินเป็นจำนวนไม่น้อยให้กับพ่อค้ารับซื้อยา”

องค์หญิงฮุ่ยผิงหรี่ตาลง พร้อมพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “จัดการสินค้าของพวกเขาทิ้งไปส่วนหนึ่ง จากนั้นเจ้าส่งคนไปถามแคว้นใกล้เคียง ว่าสามารถนำจื้อกันเช่าหวงฉีกับขิงสดมาได้ไหม”

ผู้จัดการส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเขาได้บอกกับพ่อค้ารับซื้อยาท้องถิ่นแล้วว่า แคว้นเมืองใกล้เคียงล้วนไม่มียาพวกนี้แล้ว”

“ใครมีความสามารถขนาดนี้? จะต้องเป็นหยู่เหวินเห้าแน่” ฮุ่ยผิงกัดฟันพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้เช้าข้าจะเข้าวัง เพื่อไปฟ้องเขา”