บัลลังก์หมอยาเซียน - บทที่ 1674 กำหนดอยู่ที่ห้องหกแล้ว

ไม่ว่าโพ่ตี้อวี้จะอยู่ที่เป่ยถังหรือยุคปัจจุบัน ก็ล้วนทำเงินได้ไม่น้อย

ก่อนหน้านี้ขณะที่เป็นคนหลอมดาบ ดาบเล่มหนึ่งก็คือทองคำเป็นพันชั่ง และพูดมาแล้วก็แปลก เขามีวาสนากับคนมีเงินเป็นพิเศษ ขณะที่เขาเป็นคนหลอมดาบแขกที่ยากจนที่สุดที่เคยรับก็คืออ๋องชินเฟิงอันหยู่เหวินเซียวแล้ว

ให้เงินเล็กน้อย และทิ้งใบแสดงหนี้ไว้แผ่นหนึ่ง ก็หลอกเอาเครื่องแต่งกายยี่สิบชุดของเขาจากไปแล้ว

เขาหาเงินมาตลอดชีวิต หามาให้ตนเองและครอบครัวได้อย่างมากมายมั่งคั่ง ถึงวัยชราก็คิดว่าจะใช้จ่ายอย่างไร เอาความมั่งคั่งของตนเองและครอบครัวใช้จ่ายออกไป

เขาตัดใจบริจาคไม่ลง มักจะรู้สึกเสมอว่าตัวเองหามาด้วยความลำบาก บริจาคออกไปก็ไม่ได้โง่แล้วหรือ?

ในที่สุดวันนี้ก็หาเหตุผลได้อย่างหนึ่ง สามารถใช้จ่ายเงินได้อย่างผ่าเผยแล้ว และเป็นการใช้จ่ายเพื่อองค์ชายด้วย ใช้จ่ายได้อย่างคุ้มค่ามาก

นี่ไม่ใช่การบริจาค นี่ก็เพื่อทำให้องค์ชายได้อยู่กินดีอยู่ดีที่โรงเรียนแห่งนี้ต่อจากนี้ไป

แต่ครูใหญ่ได้ยินเขาพูดคำนี้ หัวเราะอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก  ท่านผู้เฒ่า พวกเรากลับมาพูดถึงเรื่องของนักเรียนหยู่เหวินหวงจะดีกว่านะ 

ไม่มีอะไรให้พูด ก็ไปทำตามความต้องการของเขา

 แต่ว่า อนาคตของเด็กก็ยังสำคัญที่สุด หลังจากนี้สอบได้โรงเรียนที่ดี ก็สามารถวางแผนอนาคตที่ดีได้ 

โพ่ตี้อวี้ยกมือขึ้น  ไม่ต้อง หางานที่ดีทำไม่ได้ก็กลับบ้าน ในบ้านของพวกเรามีที่ดิน 

ครูใหญ่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีท่าทีแบบนี้ ผู้ปกครองมากน้อยเท่าไหร่ที่ล้วนอาศัยความสัมพันธ์ตั้งตารอให้เด็กๆเข้าชั้นเรียนที่ดีหน่อยได้ เขายังจะผลักออกไปอีก

อีกทั้ง นักเรียนที่คะแนนดีเช่นนี้ อนาคตกลับไปไถนา ก็ไม่ใช่ว่าน่าเสียดายแล้วหรือ?

จะเหยียบย่ำคนที่มีความสามารถแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ?

 ก็ตกลงแบบนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะบอกให้คนส่งเงินมาให้พวกคุณสร้างตึกเรียน ตึกหอพัก ยังไงซะที่ขัดหูขัดตาก็รื้อทิ้งแล้วสร้างใหม่  โพ่ตี้อวี้พูดจบ ก็จากไปโดยตรง เดินถึงหน้าประตูจึงได้โบกมือ

ครูใหญ่อึ้งไปแล้ว ยิ้มเจื่อนๆ นี่ก็ยังจนปัญญาจะพูดจริงๆเลย

ไม่ได้เห็นความสำคัญของการศึกษาแม้สักนิด? นี่จะได้ยังไงกันล่ะ? ต้นกล้าที่ดีขนาดนี้อยู่ห้องหกก็น่าเสียดายเกินไปแล้ว

แต่ครูใหญ่ไม่ได้ยอมแพ้ ส่งคนไปโน้มน้าว จำเป็นต้องทำให้หยู่เหวินหวงย้ายไปห้องหนึ่งให้ได้

จุกจิ๊กจนทำให้หยู่เหวินหวงรำคาญ เก็บของไปคุยกับครูใหญ่โดยตรง ในเมื่อโรงเรียนไม่สามารถให้ผมอยู่ที่ห้องหกได้ งั้นผมก็ไม่เรียนแล้ว ผมจะไปหาโรงเรียนอื่น 

นี่ทำให้ครูใหญ่ตกใจแล้ว รีบพุ่งขึ้นไปปิดประตูทันที ปลดกระเป๋าหนังสือของเขาลง  เธอเด็กคนนี้ ดื้อดึงนะ? บอกว่าไม่เรียนก็ไม่เรียนแล้วเหรอ นั่งลงพูดคุยกัน 

แต่ไม่ว่าครูใหญ่จะเกลี้ยกล่อมอย่างไร หยู่เหวินหวงก็คำเดียว ไม่ย้ายห้อง

สุดท้ายครูใหญ่จนปัญญาแล้ว ถามเขา  งั้นเธอบอกเหตุผลฉันมาอย่างหนึ่งว่าทำไมถึงไม่ย้ายห้อง 

หยู่เหวินหวงกล่าว เพราะผมรู้สึกว่านักเรียนห้องหกพื้นฐานแย่ไปนิด แต่หากว่าใช้เวลาหนึ่งปีไล่ตาม แม้ว่าคะแนนจะไม่ได้ลอยสูงขึ้นอย่างรวดเร็วแต่นักเรียนส่วนหนึ่งก็จะมีการพัฒนาขึ้นได้ 

 ดังนั้นล่ะ?  ครูใหญ่รู้สึกว่าเด็กคนนี้ยังไร้เดียงสาเกินไป คะแนนของเขาดี เพื่อนนักเรียนจะไล่ตามหรือ?

 ผมอยากพัฒนาไปพร้อมกับทุกคน 

ครูใหญ่ถอนใจ จนปัญญาจะพูดจริงๆ ทำได้เพียงกล่าว โรงเรียนเคารพความต้องการของเธอ แต่ว่า ขณะที่สอบกลางภาคหากว่าคะแนนของเธอตกลง เธอจะต้องย้ายไปห้องหนึ่ง รู้ไหม? 

หยู่เหวินหวงโค้งตัวเคารพขอบคุณ หยิบกระเป๋าหนังสือแล้วกลับไป

เพื่อนนักเรียนห้องหกคิดว่าหยู่เหวินหวงจะต้องย้ายไปห้องหนึ่งแน่นอน แต่ใครจะรู้เขาแบกกระเป๋าหนังสือกลับมาอีกแล้ว

แต่ไม่มีใครสนใจเขา อยู่ที่ห้องหก เพื่อนนักเรียนที่คะแนนดีล้วนเป็นพวกประหลาด ไม่ได้อยู่ประเทศเดียวกับพวกเขา

หยู่เหวินหวงถูกย้ายไปนั่งแถวที่หนึ่ง ที่สำคัญคือคุณครูจางกลัวว่าการพูดคุยของเพื่อนนักเรียนด้านหลังจะมีผลกระทบต่อเขา อย่างน้อยนักเรียนไม่กี่คนด้านหน้าก็ยังฟังการบรรยายอยู่นิดหน่อย ไม่ถึงขั้นกำเริบเสิบสานเกินไป

หยู่เหวินหวงก็ถูกจัดให้อยู่ในห้องหกแบบนี้แล้ว แต่ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนนักเรียนในห้องเรียนหรือว่าห้องอื่น ก็ไม่มีใครพูดจากับเขา ที่คะแนนดีก็อิจฉาเขา ที่คะแนนแย่ก็ไม่อยากเข้าใกล้เขา กลัวว่าประเดี๋ยวจะมีคนพูดว่าถ่วงรั้งนักเรียนดีๆ

แม้แต่เพื่อนนักเรียนหญิงก็ตีตัวออกห่างจากเขาแล้ว คนที่ทั้งสง่างามและคะแนนดีแบบนี้ ไม่ใช่คนที่พวกหล่อนจะสามารถเข้าใกล้ได้

อีกทั้ง เขาดูแล้วท่าทางเย่อหยิ่งและเย็นชา ไปไหนมาไหนคนเดียว ดูถูกคน