บัลลังก์หมอยาเซียน - บทที่ 1684 กลับบ้าน

ผู้ชายในหอพักต่างพัฒนาขึ้นค่อนข้างเยอะ วิชาคณิตศาสตร์ของหลี่เจี้ยนฮุยสูงถึงเจ็ดสิบหกคะแนน เป็นคะแนนที่ไม่เคยทำได้ตั้งแต่เรียนมัธยมปลาย

ถึงแม้คะแนนยังคงแย่ แต่ก็เพิ่งผ่านไปเดือนเดียว

เพื่อนร่วมชั้นทั้งห้องต่างก็รู้ว่าหยู่เหวินหวงช่วยติว จึงต่างพากันมาหาหยู่เหวินหวง ถามว่าสามารถติวให้พวกเขาด้วยได้ไหม

ติวให้ทั้งห้องนั้นเป็นไปไม่ได้แน่ หยู่เหวินหวงจึงพูดได้เพียงว่าหากไม่เข้าใจตรงไหน มาถามเขาได้ เขาจะพยายามอธิบายให้ฟัง

หลังจากผู้อำนวยการรู้เรื่องนี้ ก็เป็นกังวลอย่างมาก ถึงแม้การสอบสองครั้งนี้หยู่เหวินหวงล้วนได้คะแนนเต็ม แต่หากเอาเวลาทั้งหมดไปติวให้กับคนอื่น อาจทำให้คะแนนของเขาลดน้อยลง

ดังนั้น เขาจึงนัดประชุมครูประจำวิชาต่างๆเป็นการส่วนตัว ให้ทุกคนแบ่งเวลาส่วนตัวช่วยติวให้นักเรียนพัฒนาขึ้น และกำหนดแผนฉบับหนึ่งให้กับครูประจำชั้นทุกห้อง ครึ่งชั่วโมงตอนพักเที่ยงกับตอนค่ำ นักเรียนที่ยินยอมอยู่ในห้องเรียน จะมีครูประจำแต่ละวิชาพลัดเวรกันสอน

ตั้งแต่เริ่มก่อตั้งโรงเรียนมาจนถึงตอนนี้ ไม่เคยมีการใช้ประโยชน์จากช่วงเวลานี้ รวมทั้งหมดหกห้อง นักเรียนเยอะขนาดนี้ ต่อให้พลัดเวรกัน ก็ต้องเหนื่อยอย่างมาก

อีกอย่างก็ไม่สามารถจ้างบุคคลภายนอกมาติวสอนในโรงเรียน นี่ถือเป็นการผิดกฎ

แต่ครูทุกคนก็อยากลองดู บางทีปีนี้จะไม่ตกเป็นอันดับหนึ่งนับจากท้ายล่ะ? ต่อให้เป็นอันดับสองนับจากท้ายก็ได้ คาดหวังไม่มาก

อยู่ปลายท้ายมานานหลายปี เดินออกไปบอกว่าตนเองเป็นครูโรงเรียนมัธยมเซิ่งเย่ ก็รู้สึกอับอาย

ดังนั้น ทางด้านคุณครูต่างตกลงทันที กำหนดตารางสอน แล้วแจ้งให้นักเรียนทราบ

แต่ละห้องต่างเน้นย้ำให้ยินยอม ต้องเป็นการยินยอม หากอยากกลับไปนอน อยากไปทำกิจกรรม ก็สามารถทำได้

ถึงแม้จะกำหนดมีแผนเช่นนี้ แต่ผู้อำนวยการก็เป็นกังวล เพราะการเรียนอย่างกดดันเข้มข้นขนาดนี้ สำหรับเด็กไม่ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี

นักเรียนมัธยมปีที่หก เดิมก็เป็นเส้นที่ตึงเส้นหนึ่ง

ไม่นาน สิ่งที่ผู้อำนวยการเป็นกังวลนั้นกลายเป็นสิ่งที่คิดมากไป เพราะนอกจากห้องหกแล้ว นักเรียนห้องอื่นๆต่างก็ยอมใช้ช่วงเวลานี้เพื่อเรียน ส่วนนักเรียนห้องหก เดิมก็ไม่มีเส้นตึงนั้นอยู่แล้ว

กลายเป็นสิ่งที่ตนเองคิดมากไป

แต่โรงเรียนวางแผนเช่นนี้ กลับทำให้หยู่เหวินหวงมีเวลาว่าง

ต่อมาเป็นวันชาติจีน โรงเรียนหยุดเจ็ดวัน

เช้าวันเสาร์นี้ เขาบอกเพื่อนในหอว่า วันอาทิตย์นี้ไม่ติวเรียน เขาจะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่

ดังนั้นหลังจากเลิกเรียน เขาก็เก็บของวิ่งกลับไปแล้ว

ปกติหยู่เหวินหวงอยู่ที่โรงเรียนจะเป็นคนค่อนข้างเงียบขรึม จู่ๆก็แสดงท่าทีร่าเริงแบบนี้ ทำให้รู้สึกผิดปกติ

กลับมาถึงบ้าน เขาเก็บของอย่างดีใจ สามารถได้กลับไปเป็นเซเว่นอัพน้อยแล้ว

โค้กเลิกเรียนกลับมาช้ากว่าเขา เขาเก็บข้าวของก่อน เพราะครั้งนี้กลับไปค่อนข้างเร่งรีบ มีเวลาเพียงไม่กี่วัน จึงไม่พาคนแก่กลับไปด้วย พวกเขาจึงสามารถเดินทางได้อย่างอิสระรวดเร็ว ไม่ต้องเสียเวลาระหว่างทาง

เซเว่นอัพเตรียมของค่อนข้างเยอะ ผู้อาวุโสทุกคนต่างก็ต้องซื้อเตรียมของขวัญให้กับพวกเขา ดังนั้นพวกลิปสติก แป้งรองพื้น เครื่องสำอางบำรุงผิวสำหรับผู้หญิงมากมาย ยังมีไวน์ของพวกอู๋ซ่างหวง ตอนนี้พวกเขาดูแลสุขภาพ ไม่สูบบุหรี่ดื่มสุรา แต่จะเก็บสะสมไวน์ เอาพวกนี้ให้พวกเขา พวกเขาชอบที่สุด

รอเมื่อโค้กกลับมา พวกเขาก็ไม่ทันได้ทานข้าวเย็น แบกถือกระเป๋าใหญ่น้อยแล้วก็ออกจากบ้านไป

เดิมหยวนชิงโจวบอกว่าจะไปส่งพวกเขา แต่พวกเขาคิดว่านั่งรถยิ่งช้า จึงปฏิเสธไป

ออกเดินทางตอน 6 โมงครึ่ง กลับมาถึงทะเลสาบจิ้งเพิ่งเจ็ดโมง

ลากกระเป๋าใหญ่กระเป๋าเล็กขึ้นมา ก็เริ่มมืดแล้ว หลังจากนั่งสักพัก รอท้องฟ้ามืดสนิทแล้วค่อยใช้พลังจิตเหาะบินไป

เมื่อพวกเขาลากกระเป๋าใหญ่กระเป๋าเล็กกลับมาถึงวัง ก็ประมาณแปดโมงครึ่ง