บัลลังก์หมอยาเซียน - บทที่ 649 เรื่องในห้องหนังสือ

อะหลูคลุมเสื้อลุกขึ้นมา แต่กลับสวมใส่แค่เสื้อตัวนอก เสื้อตัวในกลับทิ้งไว้บนเตียงหลอฮั่น เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ดึงดูให้คิดเตลิดไปไกล

เขาอ้อมไปอยู่ด้านหลังอ๋องอันยื่นมือโอบคอของเขาเอาไว้ ดันศีรษะของเขาให้แนบไปกับอก หลับตาและครางเบาๆหนึ่งเสียง ท่าทีราวกับยังไม่หายจากอารมณ์ปรารถนา

อ๋องอันกำข้อมือของนางเอาไว้ ลากตัวมาตรงหน้า บีบคางของนางเอาไว้อย่างดุดัน จ้องมองนาง

อะหลูนั่งคร่อมอยู่บนตักของอ๋องอัน สายตามีแววแห่งคลื่นอารมณ์ระยิบระยับ สีหน้าแดงระเรื่อ เอ่ยเสียงออดอ้อน “ท่านอ๋องเพิ่งจะกลับมา อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องพวกนั้นเลย”

ริมฝีปากของนางสำรวจเข้าไปที่ข้างหู ถามเสียงเบาว่า“ท่านอ๋อง ตอนที่อยู่ในค่ายทหาร เคยคิดถึงข้าหรือไม่”

อ๋องอันกอดเอวของนางเอาไว้ ยิ้มชั่วร้าย “ถ้าไม่คิดถึง ทำไมกลับมาถึงก็ต้องมาแสดงความรักกับเจ้าก่อนเล่า”

อะหลูหัวเราะเบาๆ ยื่นมือถอดเสื้อนอกออก กำลังคิดจะโถมเข้าหา อ๋องอันกลับพูดว่า“เจ้ายังไม่ได้พูดถึงเรื่องคดีความเลย ”

อะหลูปิดบังความผิดหวังในสายตาเอาไว้ พูดว่า“ท่านอ๋องวางใจ หลักฐานในคดีนี้ทั้งหมดล้วนชี้ไปที่คนฆ่าสัตว์ ไม่ว่าใครจะตรวจสอบ ก็ต้องคิดว่าคนฆ่าสัตว์เป็นฆาตกร รอให้เขาสั่งประหารคนฆ่าสัตว์แล้ว ข้าจะให้คนร้ายไปมอบตัว ถึงเวลานั้น รัชทายาทตัดสินคดีผิดพลาด สั่งฆ่าคนบริสุทธิ์ อย่าว่าแต่จะรักษาตำแหน่งเจ้ากรมการพระนครไว้ได้เลย แม้แต่ชื่อเสียงก็ย่อยยับป่นปี้”

อ๋องอันพอใจมาก จากนั้นก็ถามขึ้นอีกว่า “ทำทุกอย่างรอบคอบหรือไม่ คนร้ายยินดีมอบตัวจริงหรือ”

“ท่านอ๋องวางใจ เขาได้ติดเชื้อเป็นโรคร้ายแล้ว การตายเป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นไม่เร็วก็ช้า ข้าได้ให้เงินห้าพันตำลึงแก่เขาเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการสร้างครอบครัว เขายอมมอบตัวแน่”อะหลูพูด

อ๋องอันได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกวางใจ พูดว่า “ข้าต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย มีเรื่องต้องพูดคุยกับท่านตา จะกลับมาช่วงค่ำ เจ้าสั่งให้คนไปรายงานพระชายาด้วย”

พูดจบ เขาก็ผลักอะหลูออกและลุกขึ้นยืน

อะหลูยื่นมือออกไปดึงเขาเอาไว้ สองมือโอบเอวของเขาเอาไว้ “ท่านอ๋อง ช่วงที่ท่านอยู่ในค่ายทหารไม่ได้ใกล้ชิดผู้หญิง ท่านไม่คิดอยากจะรับความอบอุ่นจากข้าอีกหน่อยหรือ ”

อ๋องอันแววตาขรึมลง “ข้ายังมีงาน คืนนี้กลับมาค่อยว่ากัน”

พูดจบ ก็ผลักนางออกก้าวเท้าใหญ่ๆเดินออกไป

อะหลูมองตามเงาหลังของเขาที่หายไปจากประตูอย่างผิดหวัง ในใจทั้งผิดหวังทั้งทรมาน

นางรอมานานมากแล้ว รอจนวุ่นวายใจอารมณ์หงุดหงิด บางทีเขาก็เร่าร้อน บางทีเขาก็เย็นชา ทำให้นางยากจะตั้งรับได้

ยังมี ตอนนี้พระชายาได้ตั้งครรภ์แล้ว ถ้าหากให้กำเนิดลูก……

นางมองเสื้อผ้าที่อยู่บนเตียงหลอฮั่น แววตาเย็นยะเยือกลง นางกระชับเสื้อให้แน่นขึ้นมาหน่อย เดินไปสั่งการสาวใช้ที่หน้าประตู “เจ้าไปเชิญพระชายามา บอกว่าท่านอ๋องกลับมาแล้ว”

สาวใช้นิ่งไปชั่วครู่ “แต่ว่า ท่านอ๋องได้ออกไปแล้ว”

อะหลูพูดเสียงเย็นว่า “ให้เจ้าไปเจ้าก็ไป ทำไมจึงได้พูดมากเช่นนี้”

สาวใช้รับคำ อยากจะเข้าไปเก็บกวาดเตียงหลอฮั่น แต่กลับถูกอะหลูห้ามเสียงดุ “ไป”

สาวใช้แต่ไหนแต่ไรก็กลัวนาง ได้ยินเสียงโมโหของนางก็ไม่กล้าเสียเวลาอีก รีบหมุนตัวไปทันที

พระชายาอันยังคงนอนกลางวัน ถูกสาวใช้ปลุกให้ตื่น ได้ยินว่าท่านอ๋องกลับมาแล้ว ก็รีบลุกขึ้นเปลี่ยนชุด

สาวรับใช้คนสนิทชื่ออะฉ่ายรู้สึกประหลาดใจมาก พูดว่า “เมื่อครู่ท่านอ๋องเคยมาดูท่าน รู้ว่าท่านกำลังนอนกลางวันก็ไม่อยากจะรบกวน ทำไมตอนนี้จึงได้เรียกให้ท่านไปพบ”

พระชายาอันได้ยินว่าท่านอ๋องกลับมาแล้ว ก็อดที่จะบ่นไม่ได้ว่า “ท่านอ๋องกลับมาแล้วทำไมไม่เรียกข้า รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า”

อะฉ่ายพูดยิ้มๆว่า “เป็นท่านอ๋องที่ไม่ยอมให้เรียกท่าน คงจะสงสารท่าน”

ใบหน้าขาวสะอาดของพระชายาอันมีสีแดงผุดขึ้นมา ในแววตาเต็มไปด้วยความดีใจหวานซึ้ง “แต่นานๆเขาจะกลับมาสักครั้ง ข้าตั้งหน้าตั้งตารอเพื่อที่จะได้อยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา ”

นางเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว ก็รีบพาอะฉ่ายไปทันที

เมื่อมาถึงห้องหนังสือ เห็นประตูห้องหนังสือเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง เขาให้อะฉ่ายรออยู่ข้างนอก ตัวเองผลักประตูเข้าไป

ในห้องหนังสือได้จุดเตาถ่านเอาไว้แล้ว ในห้องอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง นางไม่เห็นอ๋องอัน แต่เห็นอะหลูนอนอยู่บนเตียงหลอฮั่น เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย เผยให้เห็นหัวไหล่ เส้นผมตกลงมา ดูเย้ายวนเป็นอย่างยิ่ง

ได้ยินเสียงผลักบานประตู อะหลูก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น หัวเราะเบาๆ “ไหนบอกว่าจะออกก่อนอย่างไรเล่า ทำไมจึงรู้สึกเสียดายข้า……พระชายา ทำไมพระชายาถึงมาที่นี่ได้”

นางลุกขึ้นนั่ง เสื้อไถลลง เดิมทีนางก็สวมแค่เสื้อตัวนอก พอนั่งลงเช่นนี้ อะไรที่อยู่ข้างในล้วนมองเห็นหมด พระชายาอันมองเรือนร่างอันอ้อนแอ้นของนางที่ถูกปกปิดเอาไว้ สีหน้าก็ขาวซีดขึ้นมาทันควัน

กลิ่นอายแห่งความอบอุ่นในห้องนี้ นางย่อมรู้ดีว่าหมายถึงอะไร ไม่ใช่เพิ่งจะเป็นสะใภ้ผู้อื่นซะเมื่อไหร่ ผ้าขนหนูที่ถูกโยนทิ้งอย่างเรี่ยราดอยู่บนพื้นก็มีกลิ่นอายที่แสนจะคุ้นเคย

นางหมุนตัวอย่างยากลำบาก “ท่านอ๋องเล่า”

อะหลูสีหน้าได้ใจ ค่อยๆสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วลงจากเตียงด้วยเท้าเปล่า สั่งการอะฉ่ายด้วยเสียงเย็นชา “เก็บข้าวของให้เรียบร้อย เมื่อครู่ท่านอ๋องรีบร้อนออกไป ร่างกายข้าก็ปวดเมื่อยอยู่บ้าง อยากจะนอนต่ออีกสักพักจึงไม่ได้ให้คนเข้ามาเก็บกวาด ไม่คิดว่าพระชายาจะมา”

ดวงตาของพระชายาอันมีน้ำตารื้นขึ้นมา นางรู้เรื่องระหว่างอ๋องอันกับอะหลูตั้งนานแล้ว นางเองก็เคยพูดว่าจะให้รับอะหลูเป็นอนุ แต่ท่านอ๋องก็ไม่เห็นด้วย

นางไม่ถือสาหรือ นางถือสา แต่ว่าผู้ชายทุกคนก็เหมือนกันหมด โดยเฉพาะเขาที่เป็นท่านอ๋อง คงต้องมีเมียหลายคนแน่นอน ได้ทำใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

แต่ว่า ในช่วงเวลาที่แสนจะมีความสุขหวานซึ้งเช่นนี้ ให้นางเห็นฉากนี้เข้า จากนั้นก็เห็นเรือนร่างที่แสนจะงดงามของอะหลู นางรู้สึกถึงความเศร้าเสียใจค่อยๆแผ่กระจายออกมา แม้แต่ในท้องน้อยยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกปวดบิดขึ้นมาชั่วครู่

อะฉ่ายไม่ได้เข้าไปเก็บกวาด แต่ประคองพระชายาอันเอาไว้ เห็นสีหน้าของนางเผยให้เห็นความเจ็บปวด ก็รีบพูดว่า “พระชายา ท่านเป็นอะไรหรือไม่”

พระชายาอันพยายามเงยหน้าขึ้น อดกลั้นต่อความทรมานในใจพูดว่า “ไม่เป็นไร พวกเราไปกันเถอะ”

แต่อย่างไรน้ำเสียงของนางก็ไม่สงบ ปนสะอื้นและโมโห

อะหลูสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เดินไปอยู่ตรงหน้าของพระชายาอัน “พระชายา ท่านไม่สบายหรือ ให้เชิญท่านหมอมาให้ท่านหรือไม่”

พระชายาอันมองใบหน้าที่สวยสดงดงามของอะหลู จากนั้นก็คิดถึงใบหน้าของตัวเองในกระจกตอนที่แต่งตัว ไหนเลยจะเทียบได้ นางสวยสู้อะหลูไม่ได้เลย และนางยังมีความสามารถขนาดนี้ ไม่แปลกที่ท่านอ๋องจะชื่นชอบนางมาก

เมื่อคิดเช่นนี้ หัวใจก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด ความเจ็บที่ท้องน้อยก็ยิ่งทวีความชัดเจนมากขึ้น นางกำข้อมือของอะฉ่ายไว้แน่น กัดฟันพูดว่า “พวกเราไป”

อะฉ่ายร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง ประคองนางกลับไปที่ห้อง เห็นนางปวดอย่างรุนแรง ก็รีบให้คนไปตามหมอมา

ในจวนมีหมออาศัยอยู่ รีบแบกกล่องยามาทันที โชคดีที่เป็นแค่ความโมโหชั่ววูบทำให้เกิดอาการลมปราณตับอุดกั้น หลังจากฝังเข็มแล้วก็ดีขึ้น

ท่านหมอได้ให้ยาบำรุงครรภ์ กำชับนักหนาว่าอย่าให้พระชายาถูกแรงกระตุ้นอีก

แต่ว่า หมอเพิ่งจะออกไป อะหลูก็เข้ามา

อะฉ่ายแม้จะกลัวนาง แต่มีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะปกป้องเจ้านาย จึงได้ขวางนางเอาไว้ “เจ้าจะมาทำไม”

อะหลูยืนอย่างมั่นคง มองพระชายาอัน ถามขึ้นว่า “พระชายา อะหลูล่วงเกินท่านหรือ”

พระชายาอันหันหน้าไปไม่พูดจา รู้สึกเพียงแค่ว่าอารมณ์ที่เพิ่งจะข่มลงได้นั้นกลับพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง

อะหลูเอ่ยเสียงเรียบๆว่า “ทำให้พระชายากระเทือนต่อครรภ์โทษฐานนี้อะหลูรับผิดชอบไม่ไหว อะหลูไม่รู้ว่าล่วงเกินพระชายาตรงไหน ขอพระชายาชี้แนะด้วย ถ้าหากล่วงเกินจริง อะหลูต้องขออภัย”

อะฉ่ายพูดด้วยน้ำเสียงโมโห “เจ้ายังจะพูดอีก เจ้ากับท่านอ๋องอยู่ในห้องหนังสือ…… ทำไมพวกเจ้าต้องเรียกพระชายาไปด้วย”

อะฉ่ายพูดเช่นนี้ พระชายาฟังแล้วรู้สึกอึดอัดใจมาก ชั่วขณะนั้นทนไม่ไหวน้ำตาไหลออกมา

อะหลูเอ่ยอย่างประหลาดใจ “เพราะเรื่องนี้หรอกหรือ พระชายา อะหลูก็แค่หญิงที่ไร้ที่พึ่ง อยู่ในจวนอ๋องแห่งนี้ ได้รับความสำคัญจากท่านอ๋องกับพระชายาจึงได้รับใช้ปรนนิบัติอยู่ในห้องหนังสือ อะหลูไม่มีสถานะ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหนังสือ ท่านอ๋องยังหนุ่มยังแน่น อยู่ในค่ายทหารเป็นเวลานาน กลับมาแล้วพระชายาก็ตั้งครรภ์ ก็แค่เอาอะหลูระบายอารมณ์เท่านั้น พระชายาไม่พอใจด้วยเรื่องนี้หรือ”