บัลลังก์หมอยาเซียน - บทที่ 961 กล่องหายไปแล้ว

ทางด้านทิศตะวันออกเฉียงใต้ของทะเลสาบจิ้ง มีการขุดร่องน้ำเล็กๆไว้สายหนึ่งจริงๆ น้ำกำลังไหลออกจากทะเลสาบทีละน้อย ด้านนอกมีการเปิดช่องน้ำโดยใช้ไม้ไผ่ต่อออกไป น้ำไหลระบายผ่านท่อไม้ไผ่ลงไป ต่ำลงไปอีกหน่อยเป็นแปลงผักอีกหลายแปลง

นักพรตยู่ซวีพูดว่า “ข้าไม่กล้าขุดร่องน้ำให้ใหญ่มาก เกรงว่าจะเกิดปัญหาอะไรขึ้น”เพราะว่า ทะเลสาบจิ้งค่อนข้างแปลกประหลาด ถ้าหากไม่ใช่เป็นความจำใจ เขาก็ไม่ยินดีจะทำเช่นนี้

หยู่เหวินเห้ามองดูบริเวณที่ใกล้กับร่องน้ำเล็ก มีน้ำวนเล็กๆอยู่แห่งหนึ่งจริงๆ ว่ากันตามหลักแล้วถ้าน้ำไหลลงไป ที่นี่ไม่สมควรจะเกิดน้ำวนขึ้นจึงจะถูก

“ข้าสงสัยว่าข้างใต้นี้มีคลื่นใต้น้ำ”หยู่เหวินเห้าพูด

สวีอีหมอบอยู่ข้างฝั่งยื่นหน้าลงไปดู ไม่ได้สัมผัสผิวนั้น เพียงแต่จ้องมองลงไปด้านล่าง ราวกับเห็นว่าในน้ำวนนั้นมีเสียงของน้ำไหลดังอยู่

“ท่านนักพรต ตอนที่ท่านชายหงเย่คนนั้นอาศัยอยู่ในภูเขา ท่านได้ทำการเปิดร่องเล็กๆใช่หรือไม่”หยวนชิงหลิงถาม

นักพรตยู่ซวีบอกว่า “ร่องน้ำเล็กนี้ท่านชายหงเย่เป็นผู้เสนอแนะขึ้นมา เขารู้ว่าภูเขาไม่มีน้ำเพื่อใช้ในการชลประทาน จึงได้เสนอแนะให้ข้าเปิดร่องน้ำเล็กๆเพื่อให้น้ำไหลระบายลงไป”

หยู่เหวินเห้ามองหยวนชิงหลิง “เป็นความคิดของเขา เจ้ารู้สึกว่าร่องน้ำเล็กนี้มีผลกระทบต่อเรื่องที่พวกท่านพ่อตาไม่ได้รับสิ่งของหรือไม่ ”

“ไม่รู้ เพียงแต่ครั้งนี้หลังจากที่ระบายน้ำแล้ว พวกเราได้พบกับแอ่งน้ำวนเล็กๆมากมายที่ไม่เคยเห็นมาตั้งแต่ต้นจริงๆ แอ่งน้ำวนเหล่านี้จะเป็นปัจจัยสำคัญหรือไม่ ข้าเองก็ไม่รู้”หยวนชิงหลิงรู้สึกว่านางมีความเข้าใจในเรื่องทะเลสาบจิ้งน้อยมาก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่อยู่บ้าง

“ท่านนักพรต พวกเราขอดูสักครู่ ท่านกลับไปก่อนเถอะ”สวีอีพูด

นักพรตยู่ซวีพยักหน้า คำนับแล้วจากไป

“หงเย่นั้นเสนอแนะให้กับนักพรตบนภูเขาด้วยความหวังดี หรือว่ามีเจตนาอื่น ตอนนี้พวกเราก็ไม่รู้ ถ้าหากมีเจตนาอื่น การกระทำนี้เป็นการกดดันให้พวกเราไปหาเขา”หยวนชิงหลิงพูด

นางยังมีอีกหนึ่งคำที่ไม่ได้พูดออกไป ถ้าหากเป็นอย่างคิดจริง เช่นนั้นท่านชายหงเย่ก็รู้เรื่องของทะเลสาบจิ้งมากกว่านางมาก

เขาก็ข้ามมิติเวลามาหรือ มาจากกาลเวลาไหน ความเป็นไปได้ในข้อนี้อาจจะมีไม่มาก เพราะเขาดูแผนที่ทางการทหารไม่ออก

แต่ถ้าหากจะบอกว่าไม่ได้ข้ามมิติมา เขาได้รับข่าวคราวเหล่านี้มาจากที่ใด ในห้วงเวลานี้มีใครบ้างที่คนข้ามมิติเวลา

หยู่เหวินเห้าพอได้ยินว่าจะไปหาหงเย่ ก็ชักสีหน้าทันที “ไม่หาเขาไม่ได้ นี่เป็นอุบายของเขา ถ้าจะไปห้าก็ต้องให้ข้าไป”

“เจ้าห้า ไปหาเขาไม่ใช่ปัญหา แทนที่จะเดาไปเดามากับเขาอยู่เช่นนี้ ทำไมไม่เล่นไปตามน้ำกับเขาสักครั้ง”หยวนชิงหลิงพูด

“คนคนนี้อันตรายเกิน ”หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้วแน่น โดยเฉพาะคำประกาศข้างทะเลสาบคำนั้น ทำให้หัวใจเขาเหมือนกลืนแมลงวันเข้าไปตัวหนึ่ง น่าขยะแขยงมาก

ตอนนี้เพิ่งจะรู้ ในขณะที่ข้างกายของตัวเองมีหญิงสาวปรากฏตัวขึ้นมา หัวใจของยายหยวนจะรู้สึกอึดอัดสักแค่ไหน

หยวนชิงหลิงมองดูทะเลสาบจิ้ง พูดพึมพำว่า“แล้วกล่องนั่นหายไปไหนกันแน่”

เมืองก่วงในยุคปัจจุบัน

พี่ชายของหยวนชิงหลิงก็ยังคงขับรถไปยังภูเขาหลัวหยุนอยู่เสมอ เสียดายที่ต้องกลับมามือเปล่าทุกครั้ง

กลับถึงบ้าน เห็นสายตาโหยหาอย่างมีความหวังของคุณแม่ เขาก็ถอนหายใจ “ไม่มี”

แม่ของหยวนชิงหลิงรู้สึกผิดหวังมาก ซาลาเปาบอกว่า พวกเขาบันทึกวิดีโอ แม้แต่ฝันเธอก็ยังคิดว่าจะได้เห็นหน้าของลูกสาวในตอนนี้ อยากจะเห็นใบหน้าที่แท้จริงของลูกเขยและหลานๆ เห็นได้ชัดว่าจะได้เห็นแล้ว แต่ทำไมกลับไม่ได้รับ

เฮ้อ

ศาสตราจารย์หยวนผลักประตูเปิดออกเสียงดังปัง สีหน้ามีความซีดขาวและตื่นเต้นอยู่บ้าง ในมือถือโทรศัพท์มือถือเอาไว้ “เร็ว พวกคุณรีบดูวิดีโออันหนึ่งบนอินเทอร์เน็ต ดูสิว่าใช่กล่องของพวกเราหรือเปล่า”

“วิดีโออะไร”พี่ชายหยวนชิงหลิงถามขึ้น

ศาสตราจารย์หยวนได้บันทึกวิดีโอนั้นเอาไว้แล้ว อยู่ในโทรศัพท์มือถือ รีบเปิดให้พี่ชายของหยวนชิงหลิงและแม่ของหยวนชิงหลิงดู

วิดีโอถูกอัปโหลดขึ้นไปบนแอพพลิเคชั่นติ๊กต๊อก คนที่อัปโหลดวิดีโอบอกว่าเขาได้พาสุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทริฟเวอร์เข้าไปในภูเขาหลัวหยุน เจ้าสุนัขโกลเด้นรีทริปเวอร์ของเขาได้ลากกล่องใบหนึ่งออกมา กล่องมีความเก่าแก่อยู่บ้าง ยังล็อกด้วยกุญแจที่ต้องใช้รหัสลับ เขาได้ส่งมอบกล่องใบนั้นให้กับสถานีตำรวจแล้ว แน่นอน จุดประสงค์ของวิดีโอนั้นก็คือจะบอกว่าเขาไม่ยึดสิ่งของที่เก็บได้มาเป็นของตัวเอง

ได้เห็นกล่องใบนั้นจากวิดีโอ ยี่ห้อ สีสัน ขนาด รวมถึงตำแหน่งที่มีความนูนและเว้าลง ล้วนเหมือนกันกับของพวกเขา แต่ว่า กล่องสกปรกมาก ราวกับว่าอยู่ในป่ามานานแล้ว ตอนที่ถูกสุนัขลากออกมา มีโคลนและกิ่งไม้ที่เน่าเปื่อยติดอยู่เล็กน้อย

พี่ชายของหยวนชิงหลิงรีบคว้ากุญแจรถออกไปทันที

เสียเวลาในการเดินเรื่องไปไม่น้อย ที่สุดก็เอากล่องกลับมาได้ ตำรวจเคยเปิดกล่องแล้ว เพราะไม่รู้รหัส ฉะนั้นจึงเป็นการแงะออก โทรศัพท์ต้องใช้รหัส จึงไม่มีทางเปิดได้ และไม่ได้รับการจัดการในขั้นถัดไป

ตรวจนับจำนวนของในกล่องอยู่ชั่วครู่ เหมือนกับที่ซาลาเปาบอก ไม่มีสูญหาย

โทรศัพท์มือถือไม่มีแบตตั้งนานแล้ว ตอนที่อยู่ในสถานีตำรวจเพื่อเป็นการตรวจสอบว่าเป็นมือถือของเขา ฉะนั้นจึงได้ทำการชาร์จแบตในตอนนั้นแล้ว พี่ชายหยวนชิงหลิงใส่รหัสเข้าไป เปิดเครื่องของมือถือ จากนั้นก็ใช้มือถือของตัวเองเปิดรหัสของมือถือเครื่องนี้ สำเร็จแล้ว

แน่นอนว่าตำรวจย่อมถามว่าทำไมกล่องถึงไปอยู่บนภูเขาได้ ตอนที่พี่ชายของหยวนชิงหลิงเดินทางมาก็ได้คิดเรื่องโกหกไว้แล้ว บอกว่าตอนนั้นเข้าขึ้นเขาไปท่องเที่ยว ขากลับเพราะเกิดฝนตกหนัก จึงลืมเอากล่องกลับไปด้วย

แม้ว่าเหตุผลที่บอกว่าเป็นการท่องเที่ยวบนภูเขาที่เปลี่ยวร้างจะไม่น่าเชื่อถือ แต่ว่ามือถือเป็นของเขาจริงๆ และรู้รหัสลับ ด้วยเหตุนี้จึงคืนกล่องให้กับเขา

พี่ชายของหยวนชิงหลิงรีบขับรถกลับบ้านด้วยความรวดเร็ว ได้ชาร์จแบตตั้งแต่อยู่บนรถแล้ว เพื่อที่จะสามารถดูวิดีโอได้ในทันที

เมื่อกลับมาถึงบ้าน ชาร์จแบตเต็มแล้ว ทั้งสามคนก็นั่งลงดูวิดีโอด้วยกัน

“คุณแม่สีหน้าไม่เลว เห็นทีอยู่ทางโน้นก็สบายดี ”หลังจากดูวิดีโอของคุณย่าหยวนแล้ว ศาสตราจารย์หยวนก็เอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกดีใจระคนปลอบใจ

พี่ชายหยวนชิงหลิงเปิดวิดีโอถัดไป เป็นของพวกเด็กๆ

“สวรรค์ สวรรค์ ทำไมถึงได้เหมือนกันขนาดนี้ เติบโตกันดีมาก น่ารักจริงๆ”แม่ของหยวนชิงหลิงอุทานอย่างตื่นตะลึง น้ำตาเช็ดจนแห้งแล้วก็ไหลออกมาอีก ดวงตาเต็มไปด้วยความหลงใหล หวังจริงว่าจะสามารถกอดพวกเขาทั้งหมดเอาไว้ในอ้อมอก แสดงความรักต่อพวกเขาสักครั้ง

“นั่งคงเป็นหมาป่าหิมะสินะ”พี่ชายหยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆ และก็อดไม่ได้ที่จะสะอื้น

ทั้งสามคนแสดงความสามารถที่ตัวเองมีทั้งหมดออกมา ขนของเล่นที่มีอยู่ทั้งหมดในบ้านออกมาจนเกลี้ยง มีความสุขมาก

วิดีโอที่สาม เป็นสองฝาแฝด

เห็นสองฝาแฝด สีหน้าของทุกคนก็กลายเป็นอ่อนโยนรักใคร่เอ็นดูขึ้นมา ทารกที่นอนหลับ ราวกับเทวดา เทวดาตัวอ้วน

“โอ้โฮ สัตว์เลี้ยงของหลานฉันถ้าไม่ใช่หมาป่าหิมะก็เป็นเสือหรือเนี่ย เยี่ยมจริงๆ”พี่ชายหยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆ

วิดีโอของสองฝาแฝด ดูอย่างหลงใหลอยู่หลายครั้ง เลื่อนไปที่วิดีโอที่สี่อย่างอาลัยอาวรณ์

ในวิดีโอมีชายหนุ่มหน้าตาตื่นเต้นสวมสวยงามประณีตคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น หน้าตาหล่อเหลา แต่คิ้วดูแปลกตาอยู่บ้าง เหมือนกับหนอนที่นอนตะแคงอยู่

“ลูกเขยเหรอ”ศาสตราจารย์หยวนทำสีหน้าจริงจัง ทำเสียงชู่ไม่ให้ทุกคนเสียงดัง ฟังสิว่าเขาจะพูดอะไร

“ท่านพ่อตา ท่านแม่ยาย ท่านพี่เมีย ข้าคือ หยู่เหวินเห้าสามีของหยวนชิงหลิง ข้าจะทำดีกับนางตลอดชีวิต ขอให้พวกท่านวางใจ……”

คำพูดนี้ ทำให้พ่อตากับแม่ยายนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ส่วนพี่ชายหยวนก็หัวเราะออกมา

“เจ้าหนุ่มนี่ พูดจายังไม่ไหลลื่น คิดอยากจะมาเป็นน้องเขยฉัน ยังต้องถามฉันก่อนว่าเห็นด้วยหรือเปล่า”

แม่หยวนชิงหลิงตีเขาหนึ่งที “ลูกเขยฉันตื่นเต้น เพราะเขาไม่เคยเห็นมือถือ ไม่เคยบันทึกวิดีโอ”

“ข้างล่างยังมีอีก”ศาสตราจารย์หยวนพูด

หัวของทั้งสามคนชะโงกเข้าไปดูต่อ ข้างล่างนั้นย่อมมีอีกมาก เห็นได้ชัดว่าลูกเขยคิดว่ามือถือไม่ได้บันทึกแล้ว ฉะนั้นจึงพูดถึงความรู้สึกหลังจากที่ทำการบันทึกวิดีโอ

เมื่อเห็นลูกสาวเข้ากล้อง แม่หยวนชิงหลิงก็เอามือปิดปากร้องไห้ออกมา เธอนั่งอยู่ข้างลูกเขย รูปร่างหน้าตาจะบอกว่าเหมือนเดิมก็ไม่คล้ายทั้งหมด ถ้าบอกว่าไม่เหมือน สีหน้าและองคาพยพทั้งห้าสามารถหาร่องรอยออกมาได้

ในกล้อง ลูกสาวพูดอย่างไร้สุ้มเสียงออกมาประโยคหนึ่ง สามารถแยกแยะความหมายของคำพูดนี้ได้จากการเคลื่อนไหวของริมฝีปาก