บุตรอสูรบรรพกาล - ตอนที่ 17 หลอมยา

ตอนที่ 17

หลอมยา

 นายน้อย นี่มัน… แม้มันจะรู้แล้วว่านายน้อยคิดจะให้หญ้าประกายหยกแก่มัน แต่ต้าชิงไม่อาจคิดเลยว่านายน้อยจะเอาสมุนไพรหายากออกมาอีกหลายต้นเพื่อจะปรุงยาให้พวกมันทั้งคู่

 ข้าไม่เคยปรุงยาให้มนุษย์มาก่อนเสียด้วย ขอข้าคิดสักครู่ ไป๋จูเหวินว่าพลางมองสมุนไพรที่มันเลือกออกมา ตามส่วนผสมที่นำออกมาสามารถสร้างยาจิตหยกได้ 2 – 3 เม็ด แต่ส่วนผสมที่มันเรียนมาล้วนเป็นส่วนผสมที่สร้างขึ้นเพื่อให้อสูรในป่าเท่านั้น มันไม่มั่นใจว่ามนุษย์ธรรมดาจะสามารถดูดซับยาพวกนี้ได้หรือไม่ แถมต้าชิงและต้าเฉินยังเป็นแค่ขั้น 1 ของระดับ ก่อกำเนิด คงใช้สมุนไพรที่มีผลแรงมากๆไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องเอาสมุนไพรระดับต่ำๆออกมาหลอมเท่านั้น

 ข้าคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอก ต้าเฉินว่าพลางมองวัตถุดิบที่นายน้อยนำออกมา นี่มันมีแต่สมุนไพรหายากทั้งนั้น แต่พวกมันล้วนมีแต่ผลดีไม่มีผลร้าย ต่อให้พวกมันทั้งคู่กินสดๆก็คงไม่เกิดอาการผิดปกติอะไร

 เช่นนั้นพวกท่านก็เป็นหนูลองยาให้ข้าสักหน่อยแล้วกัน ไป๋จูเหวินว่าพลางผายมือออกมาตรงหน้า

วูบบบ!! คราแรกต้าชิงและต้าเฉินคิดว่านายน้อยจะนำเตาหลอมยาออกมา แต่เพียงครู่เดียวก็ปรากฏจิตอสูรขึ้นมาภายในห้อง ก่อนที่ไฟของเทียนในห้องจะไหลมาหาไป๋จูเหวินเกิดเป็นลูกไฟลูกหนึ่งขึ้นมาบนมือของไป๋จูเหวินสร้างความแตกตื่นให้ต้าชิงและต้าเฉินอย่างมาก

 หลอมด้วยไฟวิญญาณ…. ต้าชิงไม่อยากจะเชื่อสายตา มันคิดมาตลอดว่าไป๋จูเหวินไม่มีพลังวิญญาณ จนได้รู้ว่ามันกลืนแก่นอสูรเข้าไปทำให้มีพลังอสูรในร่าง แต่เพราะแก่นอสูรนั้นไม่สามารถฆ่าไป๋จูเหวินที่ไม่มีพลังวิญญาณได้พวกมันเลยคิดว่าคงเป็นเพียงแก่นอสูรระดับธรรมดาๆเท่านั้นไม่คิดว่าพลังอสูรที่ออกมาจะรุนแรงปานนี้

นอกจากนี้การหลอมโอสถด้วยไฟวิญญาณนั้นเป็นเรื่องยากและต้องการความประณีตอย่างมาก พวกมันไม่คิดว่าไป๋จูเหวินที่น่าจะอ่อนวัยกว่าพวกมันร่วม 5 หรือ 10 ปีจะสามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้

วูมม!! สมุนไพรที่แต่เดิมอยู่ตรงหน้าไป๋จูเหวินค่อยๆลอยเข้าไปในดวงไฟที่กำลังหมุนวนราวกับกังหันเพลิง หากเป็นเพลิงธรรมดาสมุนไพรพวกนี้จะไหม้ในทันที แต่มันทั้งสองยังเห็นสมุนไพรสีเขียวสดกำลังลอยไปมาในเตาหลอมพลังวิญญาณของไป๋จูเหวิน มันช่างเป็นสิ่งที่งดงามราวกับกำลังมองการแสดงอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งของเหลวสีเขียวที่เริ่มออกมาจากใบของสมุนไพรค่อยๆไหลมารวมกันเป็นหยดน้ำลอยอยู่กลางลูกไฟยิ่งทำให้พวกมันจ้องไม่วางตา

ซู๋.. กลิ่นสมุนไพรค่อยๆลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ทำให้จมูกของต้าชิงและต้าเฉินคันยิบๆเพราะกลิ่นของหญ้าประกายหยก

ตุบ! ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทียาเม็ดสีเขียวเข้มก็ปรากฏบนมือของไป๋จูเหวินถึง 2 เม็ดพร้อมดวงตากลมโตของต้าชิงและต้าเฉินที่มองมายังเม็ดยาด้วยท่าทีชื่นชม แต่อยู่ๆต้าชิงก็ชะงักไปพลางหันไปมองรอบๆ มันรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะเปิดประตูห้องออกเพื่อดูภายนอกว่ามีคนอยู่หรือไม่

 นายน้อย ไออสูรของท่านถูกปล่อยออกมาตอนท่านใช้พลัง โชคดีที่ไม่มีผู้ฝึกฝนพลังวิญญาณอยู่ที่นี่ ต้าชิงว่าพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก

 เป็นเช่นนั้นหรือ.. ไป๋จูเหวินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตักเตือนของต้าชิง มันหลอมยาเป็นเรื่องปกติไม่คิดว่าเพียงเท่านี้ก็ทำให้ไออสูรรั่วไหลออกมาได้

 นายน้อยโปรดระวังด้วย หากมีนักล่าอสูรอยู่ในเมือง พวกมันคงเจอตัวนายน้อยเป็นแน่ ต้าเฉินพูดด้วยความเป็นห่วง

 ข้าขอโทษ ข้าจะระวังให้มากกว่านี้ ไป๋จูเหวินว่าพลางยิ้มเจื่อนๆ เห็นทั้งสองเป็นห่วงตนเช่นนี้ไป๋จูเหวินก็ไม่เสียดายสมุนไพรเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย

 พวกท่านทานยาเถิด รอบๆนี้ไม่มีผู้ใดน่าสงสัย ไป๋จูเหวินว่าพลางยิ้มออกมาด้วยสีหน้าอ่อนโยนกว่าเดิม แม้จะไม่เข้าใจว่าการกินยาเกี่ยวอะไรกับคนน่าสงสัย แต่ทั้งต้าชิงและต้าเฉินต่างก็รับยากันมาอย่างว่าง่าย พวกมันไม่เคยกินยาที่สร้างจากหญ้าจิตวิญญาณมาก่อน พวกมันต่างมองไป๋จูเหวินวูบหนึ่งก่อนจะเริ่มเอายาเข้าปาก

 ….. ทันทีที่กลืนลงคอ ร่างกายของทั้งต้าชิงและต้าเฉินต่างก็เกร็งเขม็ง แต่การเกร็งคราวนี้ไม่ใช่เพราะยาที่ทั้งคู่กินเข้าไป กลับเป็นเพียงความตื่นตกใจของทั้งคู่เท่านั้น

 ….นี่มัน ต้าชิงและต้าเฉินมองดูร่างกายของตนเอง ยาที่กลืนเข้าไปกลับไม่มีผลใดๆแสดงออกมาเลย

 พวกท่านไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ ยาต้องใช้เวลาในการซึมสู่ร่างกาย พวกท่านนั่งสมาธิเอาไว้เตรียมรับมือก็พอ ไป๋จูเหวินหัวเราะพลางเดินมานั่งที่ขอบหน้าต่าง ความจริงก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้ประมาทเลินเล่ออะไรมากมาย มันมีความสามารถสัมผัสสิ่งรอบกายได้โดยไม่ต้องลืมตา ภายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้มันรู้ว่ามีสิ่งใดอยู่บ้างราวกับกำแพงทำจากแก้วโปร่งใส และที่มันให้ทั้งคู่กินยาตอนไม่มีใครน่าสงสัยก็เพราะ….

 อากก อยู่ๆต้าเฉินก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แม้ผลจะมาช้าแต่ก็ร้ายแรงอย่างที่คิด เห็นต้าเฉินแสดงอาการเจ็บปวดจนต้องรีบนั่งขัดสมาธิเพื่อควบคุมพลังวิญญาณในร่าง ต้าชิงก็ไม่กล้าประมาทรีบนั่งขัดสมาธิอย่างรวดเร็ว ไม่นานภายในร่างของมันก็ปรากฏพลังวิญญาณเอ่อล้นออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แม้จะเตรียมท่ารอเอาไว้แล้ว แต่พอเจอกับตนเองแม้แต่ต้าชิงก็ยังส่งเสียงร้องออกมา

 ระดับ 2 ต้าชิงพูดออกมาด้วยสีหน้าตื่นตะลึง พวกมันอยู่ค้างที่ขั้น 1 ของระดับก่อกำเนิดมานานหลายปี เพียงกินยาที่นายน้อยปรุงเข้าไปกลับสามารถตีฝ่าด่านเลื่อนขั้นขึ้นมาได้ภายในอึดใจเดียว แต่ไม่ใช่เพียงเท่านั้นมันยังสัมผัสได้ว่ามีความรู้สึกร้อนวิ่งผ่านเส้นชีพจรของพวกมัน ราวกับจะฉีกเส้นชีพจรให้ขาดเป็นชิ้นๆ แต่ความร้อนนั้นก็ไม่ได้ทำเช่นนั้นมันเพียงไหลผ่านเพื่อขยายเส้นชีพจรที่ลีบเล็กของพวกมันเท่านั้น

ตุบ! ขณะต้าชิงและต้าเฉินกำลังควบคุมพลังวิญญาณในร่าง ไป๋จูเหวินก็เรียกตำราเล่นหนึ่งออกมาพลางเปิดอ่านเพื่อฆ่าเวลา สิ่งที่มันนำออกมาคือวิชาที่น้าทั้ง 5 ของมันทิ้งเอาไว้ให้ แม้จะยังไม่ทราบว่าจะฝึกฝนได้หรือไม่ แต่ไป๋จูเหวินก็มีความทรงจำยอดเยี่ยม เพียงจดจำเอาไว้ไม่เสียหายอะไร

 ….. อ่านไปได้ไม่กี่หน้า ไป๋จูเหวินก็เงียบไปทันที กระบวนท่าที่ท่านน้าพยัคฆ์คิดค้นออกมามีนับสิบกระบวนท่า แต่ที่ไป๋จูเหวินพูดไม่ออกไม่ใช่ความซับซ้อนของมัน แต่เป็นเพราะไม่ว่าจะดูอย่างไรกระบวนท่าเหล่านี้ก็นำมาใช้กับมนุษย์ไม่ได้ ทั้งร่างกายที่เคลื่อนไหวในรูปแบบของพยัคฆ์ แม้จะใช้ร่างมนุษย์เคลื่อนไหวได้จริงๆ แต่ไป๋จูเหวินไม่คิดว่ามนุษย์ทั่วไปจะเคลื่อนไหว 4 เท้าได้เร็วเหมือนน้าพยัคฆ์หรอก

ไป๋จูเหวินใช้เวลากว่า 2 ชั่วโมงในการอ่านตำราของน้าพยัคฆ์ทั้งหมด แต่น่าขำอย่างมากที่กระบวนท่าที่เขาสามารถใช้ได้จริงมีแค่ 4 ท่าสุดท้ายเท่านั้น บางทีท่าแรกๆอาจจะเป็นท่าที่ท่านน้าคิดก่อนหน้านั้นนานมากแล้ว พึ่งจะคิดท่าที่เหมาะสมได้แค่ 4 ท่าเท่านั้น แต่ถึงจะแค่อ่านไป๋จูเหวินก็สัมผัสได้ถึงความยากลำบากในการฝึกฝนวิชาทั้ง 4 ท่ามาก

หลังจากอ่านตำราของอาพยัคฆ์จนหมด ไป๋จูเหวินก็เรียกตำราอีกเล่มออกมาจากแหวนของตน แต่แค่อ่านไปไม่กี่หน้า ไป๋จูเหวินก็ยิ้มเจื่อนๆออกมา

 พวกท่านแต่เดิมไม่ถูกกัน เหตุใดถึงมีนิสัยคล้ายคลึงกันขนาดนี้ ไป๋จูเหวินว่าพลางถอนหายใจออกมา ในตำราของอาราชสีห์เองก็มีวิชามากมายเช่นกัน แต่วิชาที่มนุษย์สามารถใช้ได้จริงนั้นมีเพียง 4 ท่าเท่านั้น เล่นเอาไป๋จูเหวินส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

พรึบ! ไป๋จูเหวินจำตำราของอาราชสีห์ในเวลา 1 ชั่วโมงก่อนจะเปิดตำราเล่มต่อไป จนกระทั้งท้องฟ้าเริ่มมืดทึบ ไป๋จูเหวินก็ถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

ตำราที่ท่านน้าทั้ง 4 มอบให้ไม่ว่าจะของน้าพยัคฆ์ น้าราชสีห์ น้าจิ้งจอก น้าไก่ฟ้า ทุกคนต่างเขียนวิชาลงไปไม่น้อย แต่ที่เขาสามารถใช้ได้จริงมีกันเล่มละ 4 – 5 ท่าเท่านั้น สุดท้ายทั้ง 4 เล่มมีวิชาที่เขาฝึกได้แค่ 18 ท่าเท่านั้น เห็นทีความกังวลของน้ามังกรจะเสียเปล่าเสียแล้ว

ยังดีที่ท่านน้ามังกรไม่เหมือนท่านน้าคนอื่นๆ ท่านเห็นว่าท่านน้าคนอื่นต่างมุ่งเน้นกระบวนท่า ตนจึงสร้างเคล็ดฝึกฝนพลังให้แทน

 ฮ้า ขณะกำลังเก็บตำราลงแหวนมิติ เสียงของต้าชิงและต้าเฉินก็ดังขึ้น พวกเขาควบแน่นพลังวิญญาณจากโอสถที่ไป๋จูเหวินปรุงให้อยู่นานกว่าครึ่งค่อนวันแล้ว ในที่สุดก็จบแล้วกระมัง

 ระดับ 3…. ต้าชิงพูดด้วยสีหน้าแตกตื่น ไม่ใช่แค่ทำให้พวกมันสามารถฝ่าระดับ 1 ขึ้นมาได้ แต่มันยังทำให้พวกเขาเลื่อนขึ้นมาเป็นระดับ 3

 พี่ชิง ชีพจรวิญญาณของข้าขยายใหญ่ขึ้น ท่านเองก็เช่นกันกระมัง ต้าเฉินถามด้วยสีหน้าเลินเล่อ

 ยินดีกับพวกท่านด้วย ไป๋จูเหวินพูดพลางเก็บตำราเข้าไปในแหวนมิติ ตัวมันกังวลอยู่เหมือนกันว่าโอสถที่ตนหลอมออกมาจะสามารถใช้กับมนุษย์ธรรมดาทั่วไปได้หรือไม่ แต่ทั้งสองก็สามารถเลื่อนระดับชั้นได้อย่างราบรื่น ท่าทางจะไม่มีปัญหาใดๆ

 นายน้อย ขอบพระคุณขอรับ ต้าชิงก้มหัวลงแนบพื้นด้วยสำนึกอันเอ่อล้น มันไม่นึกเลยว่าวันหนึ่งมันจะสามารถเลื่อนขึ้นมาเป็นขั้น 3 ของระดับก่อกำเนิดได้ ไม่เพียงเท่านั้นชีพจรวิญญาณของมันก็ขยายใหญ่ขึ้น พวกมันจะไม่ได้หยุดที่ขั้น 3 แต่พวกมันยังสามารถพัฒนาไปได้อีก

บุตรอสูรบรรพกาล ตอนที่ 17 หลอมยา