บุตรแห่งโชคที่ว่า ไม่ใช่ข้าแน่นอน - บทที่ 335-2 น้ำทะเลวันนี้ เปรี้ยวมาก (2)
บทที่ 335 น้ำทะเลวันนี้ เปรี้ยวมาก! (2)
คุนซวีกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย อีกด้าน การต่อสู้ของเสิ่นเทียนกับคุนอวี้ก็เริ่มต่างฝ่ายต่างยืนกรานกันแล้ว
ตอนนี้เด็กสาวผมฟ้าคุนอวี้รู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่ง เพราะนางพบว่ายิ่งต่อสู้นานมากเท่าไร ตนก็ยิ่งทำอะไรเสิ่นเทียนไม่ได้มากเท่านั้น
ดวงตาเสิ่นเทียนขยับแสงสีเงินอ่อนๆ เหมือนจะอ่านทุกกระบวนท่าและวิชาหมัดของนางออก
ทุกครั้งที่นางเพิ่งจู่โจม เสิ่นเทียนก็เหมือนคาดการณ์จุดตกได้ กันนางได้อย่างสมบูรณ์แบบ
ทางด้านความชำนาญในทักษะยุทธ์คุนเผิงของเสิ่นเทียน ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้คุนอวี้ตาค้างอ้าปากกว้าง เหมือนกับจรวด
เพียงครึ่งชั่วยามกว่า ทักษะรบโบราณคุนเผิงของเขาจากน้ำครึ่งถังในตอนแรก เพิ่มมาเป็นระดับเชี่ยวชาญไม่มีกรอบตายตัว ใช้ได้ตามใจนึก
ในสายตาคุนอวี้ เสิ่นเทียนกลายเป็นคุนเผิงบรรพกาลไปแล้ว ทุกการกระทำสอดคล้องกับความลี้ลับที่เป็นหยินหยางไร้ขีดจำกัด
ท่วงทำนองมหัศจรรย์สูงสุดนั้น คือสิ่งที่เผ่าคุนสุญตาทั้งหมดมุมานะเฝ้าตามหา!
ทำให้คุนหลงใหลเหลือเกิน!
“เหตุใดเจ้าถึงเอาแต่ป้องกันไม่โจมตี หรือว่าชอบข้ากัน”
เมื่อเห็นเสิ่นเทียนเอาแต่ต้านการโจมตีของตนแต่ละครั้งอย่างสุขุม คุนอวี้พลันส่งกระแสจิตไปหาเสิ่นเทียน
‘เอ่อ’
เสิ่นเทียนอึ้งไปเล็กน้อย นี่มันเกี่ยวอะไรกัน
คุนอวี้ยิ้มหวาน พลันหยุดการโจมตี
“ช่างเถอะ ไม่สู้แล้ว ข้ายอมแพ้!”
นางสะบัดแขนเสื้อยาวสีฟ้าเบาๆ และพูดด้วยรอยยิ้ม “การโจมตีของข้าทำอะไรเจ้าไม่ได้ เจ้าก็ทำใจทุบตีข้าไม่ลง สู้ไปไม่มีความหมาย”
เสิ่นเทียนพูดไม่ออก
ข้าพูดได้หรือว่าข้าแค่คิดว่าการทุบตีเจ้าต่อหน้าบิดาเจ้ามันดูเสียมารยาทไปหน่อย
เกิดบิดาเจ้าเป็นพวกหวงลูกสาวขึ้นมาจะทำอย่างไร
ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอกับสตรีเพศที่เป็นพวกคิดไปเอง
ทำใจไม่ลงก็ทำใจไม่ลงเถอะ เจ้ามีความสุขก็พอ
ถึงอย่างไรก็อยู่ในถิ่นฐานคนอื่น เสิ่นเทียนคิดว่าตนต้องมีความเกรงใจบ้าง
อย่างน้อย ก็ปลอดภัย!
แม้เสิ่นเทียนจะไม่กลัวตาย แต่นี่ก็ยังไม่ได้สามประกายวารีเทพกับอาวุธอริยะเผ่าคุนสามชิ้นนั้นมาเลยไม่ใช่รึ
…..
พลังที่แผ่ออกจากตัวค่อยๆ เก็บกลับเข้าไป เสิ่นเทียนป้องมือให้คุนอวี้ “องค์หญิงใหญ่มีวิชาคุนลึกล้ำ ทำให้แซ่เสิ่นได้เปิดโลกกว้าง”
คุนอวี้กะพริบตาปริบๆ “เช่นนั้นจากนี้หากมีเวลาว่าง เราก็มาสู้กันอีก เปลี่ยนที่ประลองกัน”
เสิ่นเทียนยิ้ม “มีครั้งหน้าแน่นอน ในเมื่อมั่นใจว่าแซ่เสิ่นฝึกวิชาคุนเผิงสมบูรณ์ เช่นนั้นแซ่เสิ่นก็ขอคืนวิชาคุนเผิงสมบูรณ์ให้เผ่าท่านก่อนแล้วกัน!”
เสิ่นเทียนพูดจบ แววตาของคุนซวีและคุนอวี้พลันเร่าร้อนเป็นอย่างยิ่ง
ช่วยไม่ได้ ไม่มีเผ่าคุนใดต้านความยั่วยวนของวิชาคุนเผิงได้!
เพราะนี่เป็นมรดกที่เหมาะสมกับเผ่าคุนที่สุด และมีเพียงเผ่าคุนเท่านั้นที่จะแสดงความหมายลึกล้ำที่แกร่งที่สุดของวิชาคุนเผิงออกมาได้
อืม ยกเว้นเสิ่นเทียน
หากนำวิชาคุนเผิงกลับมาได้ ศักยภาพของเผ่าคุนจะเพิ่มขึ้นด้วยความเร็วน่าเหลือเชื่อ พลิกไปหลายเท่าก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้
เมื่อสัมผัสได้ถึงความกระหายในวิชาคุนเผิงของสองคน เสิ่นเทียนจึงไม่ได้ล้อพวกเขาเล่นอย่างชาญฉลาด
เข่ายื่นมือขวาออกมาช้าๆ เอาฝ่ามือแนบกับฝ่ามือของคุนอวี้ ถ่ายทอดวิชาคุนเผิงฉบับสมบูรณ์ผ่านทางความคิดและพลังฤทธิ์ให้คุนอวี้
กระทั่งเสิ่นเทียนยังจัดระเบียบความเข้าใจในวิชาคุนเผิงของตนให้คุนอวี้ไปด้วยเป็นกรณีพิเศษ ถึงอย่างไรก็รับผลประโยชน์อีกฝ่ายมาเยอะ เสิ่นเทียนมีศักดิ์ศรีและศีลธรรมอยู่แล้ว
“นี่คือวิชาคุนเผิงฉบับสมบูรณ์รึ วิเศษ วิเศษจริงๆ!”
ใบหน้าคุนอวี้แดงก่ำด้วยความตื่นเต้นเพราะได้วิชาบรรพบุรุษ ปากพูดงึมงำกับตัวเองไม่หยุด เหมือนกับได้ตระหนักเสียงสวรรค์ในฉับพลัน
เสิ่นเทียนถึงกับพูดไม่ออก
เสิ่นเทียนเอ่ยขึ้น “องค์หญิงใหญ่ ปล่อยมือข้าก่อนได้หรือไม่”
คุนอวี้กำห้านิ้วมือเสิ่นเทียนแน่น ยังคงตระหนักอยู่ในความหมายลึกลับของวิชาคุนเผิง “คุนเป็นหยิน เผิงเป็นหยาง หยินหยางสอดคล้องกัน คุนเผิงเป็นชีวิต สุดยอด สุดยอดเลย!”
เสิ่นเทียนดึงมือออกเบาๆ แต่เหมือนว่าคุนอวี้จะจับไว้แน่นมาก ดึงไม่ออกเลย
เสิ่นเทียนพูด “องค์หญิงใหญ่ ไม่เช่นนั้นท่านก็ถ่ายทอดวิชาคุนเผิงให้กับผู้อาวุโสราชาเทพคุนก่อน แล้วค่อยกลับไปตระหนักรู้เอาเรื่อยๆ ดีหรือไม่”
คุนอวี้ยืนนิ่งอย่างนั้น “ที่แท้ความลี้ลับของการกลายเป็นเผิงก็เป็นเช่นนี้ มหัศจรรย์ มหัศจรรย์มาก!”
เสิ่นเทียนพูดไม่ออกแล้ว
……..
ราชาเทพคุนชำเลืองตามองคุนอวี้ “ขายหน้าบุตรศักดิ์สิทธิ์แล้ว อวี้เอ๋อร์ตกอยู่ในห้วงตระหนักรู้วิชาคุนเผิงมากเกินไป”
เอ่ยจบ เขาก็ลูบแขนเสื้อเบาๆ ส่งกระแสจิตไปเงียบๆ “สุขุมหน่อย อย่าใจร้อน!”
พลังมหาศาลลงตรงมือของเสิ่นเทียนกับคุนอวี้
มือของสองคนถูกกระแทกออก คุนอวี้ได้สติกลับมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน “ข้าอยู่ที่ใด เมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น”
เสิ่นเทียนเงียบไป
บรรยากาศเก้อเขินนิดๆ ต้องเปลี่ยนเรื่อง!
ราชาเทพคุนหยิบแหวนวงหนึ่งมาจากอกเสื้อและส่งให้เสิ่นเทียน “ขอบคุณที่บุตรศักดิ์สิทธิ์นำวิชาคุนเผิงกลับมาคืนเผ่าเรา นี่คือน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของข้า หวังว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์จะไม่ปฏิเสธ”
เสิ่นเทียนตาเป็นประกาย ก่อนจะรีบโบกมือด้วยรอยยิ้ม “ราชาเทพเกรงใจไปแล้ว วิชาคุนเผิงคือยอดวิชาเผ่าคุนมาตั้งแต่โบราณ กลับคืนสู่เจ้าของก็สมควร อีกทั้งวิชาคุนเผิงกลับสู่เผ่าคุน สำหรับแซ่เสิ่นแล้วเป็นเรื่องง่ายๆ ไฉนจะต้องการของตอบแทน!”
ราชาเทพคุนยัดแหวนใส่มือเสิ่นเทียน “บุตรศักดิ์สิทธิ์กล่าวผิดแล้ว สำหรับเจ้านี่เป็นเพียงเรื่องง่ายๆ แต่สำหรับเผ่าข้านี่แทบจะเรียกได้ว่าบุญคุณที่มอบชีวิตใหม่ นี่เป็นเพียงน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ของเผ่าข้า หากบุตรศักดิ์สิทธิ์ยืนกรานไม่รับไว้ เผ่าเทพอื่นในห้าดินแดนจะมองเผ่าข้าอย่างไร หรือว่าบุตรศักดิ์สิทธิ์อยากให้เผ่าข้าโดนคนอื่นนินทาลับหลัง ว่าเราไม่รู้จักตอบแทนคุณคนรึ”
เสิ่นเทียนชะงักไป มีสีหน้าลำบากใจขึ้นมา “นี่…”
ผ่านไปพักใหญ่เขาถึงถอนหายใจ “ช่างเถอะ ในเมื่อราชาเทพคุนมุ่งมั่นเช่นนี้ แซ่เสิ่นก็จะไม่เกรงใจแล้ว”
เสิ่นเทียนรับแหวนเก็บของมาดูอย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง “ผู้อื่นให้ของมาต้องรู้จักตอบคืน แซ่เสิ่นมาอย่างกะทันหันเลยไม่ได้นำของขวัญอะไรมาด้วย แต่ตอนที่ผจญภัยในเขตทะเลเบิกฟ้า ข้าเก็บใบชาตระหนักรู้มาได้บางส่วน
ราชาเทพกับองค์หญิงใหญ่เพิ่งได้วิชาคุนเผิงเป็นครั้งแรก จะต้องใช้เวลาสักระยะตระหนักรู้และฝึกฝน ลองต้มชาดื่มดูจะให้ผลที่ดียิ่งยวด”
……
เสิ่นเทียนพูดพลางนำขวดหยกสีขาวสวยงามออกมาจากแหวนเก็บของ
ในขวดหยกขาวโปร่งใสนี้จะเห็นใบชาสีเงินอยู่ใบหนึ่ง
ใบชานี้มีความยาวราวสามชุ่น ลักษณะเหมือนกับคุนเผิงแสงสีเงินขนาดย่อส่วนไม่รู้กี่เท่า
มันหยุดนิ่งเห็นๆ แต่กลับมีพลังหยินหยางไหลเวียน ราวกับจะกลายเป็นมหามรรคสูงสุดบางอย่าง
การใช้ใบชานี้ช่วยตระหนักวิชาคุนเผิง ไม่มีอะไรเหมาะสมไปมากกว่านี้อีกแล้ว
ใบชาตระหนักรู้!
อีกทั้งยังเป็นใบชาตระหนักรู้สีเงิน!
ทันทีที่เห็นใบชาตระหนักรู้นี้ ต่อให้เป็นประสบการณ์ระดับผู้อริยะของราชาเทพคุน ก็ยังหรี่ม่านตาแคบลง ลมหายใจกระชั้นขึ้นมา
เขารู้ดีว่าใบชาตระหนักรู้สีเงินนี้ล้ำค่าเพียงใด นั่นคือระดับสูงสุดในใบชาตระหนักรู้ในตำนาน
มีเพียงต้นชาตระหนักรู้อายุแสนปีขึ้นไปเท่านั้นถึงจะออกมาเป็นใบชาสีเงินได้ อีกทั้งต่อให้เป็นต้นชาอายุมากกว่าแสนปี ใบชาตระหนักรู้สีเงินที่ออกมาก็มีไม่มาก
ต้นชาตระหนักรู้ต้นนั้นในดินแดนกลาง จักรพรรดิฮวงสือตั้งใจเลี้ยงดูมาแปดพันปี ใช่สมบัติล้ำค่าต่างๆ บ่มเพาะมาตั้งแต่เล็ก ใช้ทรัพยากรไปนับไม่ถ้วน เผาเงินยิ่งกว่าต้นชาตระหนักรู้แสนปีปกติอีก
ทว่าถึงจะเป็นเช่นนั้นก็ยังไม่เคยออกเป็นชาตระหนักรู้สีเงิน
ข่าวลือเกี่ยวกับใบชาตระหนักรู้สีเงินในตลาด ปกติจะได้มาจากในคัมภีร์โบราณ ต่อให้มีขุมอำนาจตามหาใบชาตระหนักรู้สีเงินอย่างลับๆ จริงๆ ก็จะเก็บไว้เอง ใช้ทะลวงคอขวดระดับผู้อริยะ
และเพราะเหตุนี้เอง ผู้อริยะที่รีบร้อนตระหนักมรรคถึงขั้นยอมใช้อาวุธอริยะมาแลกกับใบชาตระหนักรู้ในตลาดมืด
ถึงจะเป็นเช่นนั้น มีเงินก็ยังหาซื้อไม่ได้!
คุนซวีไม่นึกเลยว่าเสิ่นเทียนไปเขตทะเลเบิกฟ้าครั้งนี้ จะเจอสมบัติสุดยอดเช่นนี้!
อีกทั้ง ยังเป็นใบชาตระหนักรู้ที่แฝงไว้ด้วยกฎเกณฑ์วิชาคุนเผิงพอดี!
สำหรับคุนซวีแล้ว ใบชาตระหนักรู้นี้ล้ำค่ากว่าใบชาตระหนักรู้ในระดับเดียวกันหลายเท่า
ถึงอย่างไรเขาก็เพิ่งได้วิชาคุนเผิงกลับมา ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ จะต้องใช้เวลาเนิ่นนานในการตระหนักความลี้ลับอย่างละเอียด
หากได้ใบชาตระหนักรู้นี้มา จะลดเวลาลงถึงขีดสุด อีกทั้งยังตระหนักได้ลึกซึ้งกว่าเดิมหนึ่งขั้น
บางที โอกาสในการเป็นเซียนอาจจะอยู่ในนี้!
…….
คุนซวีหายใจหนักหน่วง เขาอยากบอกปฏิเสธเสิ่นเทียนเหมือนกัน
ถึงอย่างไรระหว่างขุมอำนาจใหญ่ การคบค้าสมาคมอะไรพวกนี้ การบอกปัดรับของให้ของแก้ผ้าเอาหน้ารอดพวกนี้เป็นเรื่องปกติมาก
แต่เขาคิดถึงผลประโยชน์ที่จะได้รับและเสียไปแล้ว ถ้าเขาบอกปัด แล้วเจ้าหนูเสิ่นเทียนเอากลับไปจริงๆ จะทำอย่างไร
ช่างเถอะๆ จะเสี่ยงไม่ได้!
คุนซวีรับขวดหยกขาวมา ใบหน้ายิ้มจนเป็นริ้วรอย “น่าลำบากใจอะไรเช่นนี้! บุตรศักดิ์สิทธิ์เกรงใจไปแล้ว น่าละอายๆ! อิจฉาเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์จางหลงหยวนจริงๆ ที่ได้ศิษย์อย่างบุตรศักดิ์สิทธิ์ หากข้ามีชนรุ่นหลังอย่างบุตรศักดิ์สิทธิ์ ขนาดฝันก็คงหัวเราะออกมาได้!”
เดิมทีนี่เป็นเพียงคำพูดพิธีรีตอง แต่พูดไปพูดมาดวงตาคุนซวีก็แดงขึ้นมาทีละนิด
เมื่อก่อนยามเจอรุ่นเยาว์เผ่าอสูรทะเลอุดรคนอื่น คุนซวีก็พูดจาคล้ายๆ กันนี้ แต่เขารู้ว่านั่นแค่คุยเล่น
เรื่องการมีบุตรนี่ เขาคุนซวีไม่เคยขาดความมั่นใจ!
ถึงอย่างไรก็มีคุนอวี้ก่อนและมีคุนหมิงให้หลัง สองคนนี้คือโอรสสวรรค์จัดเป็นอันดับหนึ่งของทะเลอุดร
ถ้าบอกว่าคุนซวีอิจฉาบุตรคนอื่น นั่นเป็นคำพูดไร้สาระเลย
แต่เมื่อยืนตรงหน้าเสิ่นเทียน คุนซวีรู้สึกอิจฉาจริงๆ
เขารู้ตัวเองเลยว่าถึงศักยภาพและพรสวรรค์จะสู้เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ไม่ได้ แต่ก็แค่ด้อยกว่าเล็กน้อยเท่านั้น
เดิมทียังหวังจะให้คุนหมิงกู้หน้ากลับมา ให้เหนือกว่าศิษย์ของเจ้าศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์
ปรากฏว่า ข้าให้กำเนิดตัวอะไรออกมากัน
…….
ไปผจญภัยในเขตทะเลเบิกฟ้าพร้อมกัน บุตรศักดิ์สิทธิ์เทพสวรรค์ไม่ใช่แค่ตระหนักวิชาคุนเผิงสมบูรณ์จากผาหยกคุนเผิง แต่ยังเด็ดสมบัติสุดยอดสูงสุดอย่างชาตระหนักรู้สีเงินมาอีก
คุนซวีไม่เชื่อว่าเสิ่นเทียนจะเด็ดชาตระหนักรู้มาแค่ใบเดียว และประจวบเหมาะเป็นลักษณะคุนเผิงอีก ทั้งยังตัดใจมอบให้คนอื่นไปได้
เห็นได้ชัดมากว่าเจ้าหนูนี่ได้สมบัติมามากมายในเขตทะเลเบิกฟ้า
อย่างน้อยใบชาตระหนักรู้นี่จะต้องเด็ดมาไม่น้อยแน่
แล้วบุตรชายตนล่ะ!
เจ้าดูสิ ผจญภัยในเขตทะเลเบิกฟ้าหลายเดือน ไม่ได้โชคลิขิตมาเลย
กว่าจะเจอผาหยกคุนเผิงก็ไม่ใช่ง่ายๆ คิดจะฝืนตระหนักรู้วิชาคุนเผิงกลายเป็นเผิงสมบูรณ์ ปรากฏว่าธาตุไฟเข้าแทรกกลายเป็นสภาพนก
ขายหน้าคุน ขายหน้าคุนหมดแล้ว!
จางหลงหยวนหนอจางหลงหยวน ตัวเจ้าจะมีพรสวรรค์แข็งแกร่งก็เรื่องของเจ้าเถอะ ไฉนถึงต้องรับศิษย์เป็นปีศาจยิ่งกว่าตัวเจ้าอีกด้วย
วันนี้น้ำทะเลในตำหนักราชาคุนเปรี้ยวมาก!
เปรี้ยวเกินไปแล้ว!
………………………………….