บุบผาร้อยเสน่ห์ - ตอนที่ 652

บทที่ 652 เหตุผลที่แท้จริง

“รีบวิ่ง”

คนในฝูงชนตะโกนกันขึ้นมา เสียงฆ้องดังตามมาติดๆ อย่างนับครั้งไม่ถ้วน

พวกประชาชนไม่มีกลองรบ และก็ไม่มีผู้บัญชาการ แต่เสียงฆ้องยังไม่หยุด เสียงร้องไห้ของเด็กถูกกลบด้วยเสียงฝีเท้าและเสียงร้องตะโกน ฝุ่นควันถูกฝูงชนรอบด้านทำให้โขมงขึ้น ม้าที่อยู่ภายใต้กองทัพของอ้ายหยินแน่นขนัด ล้มลงกับพื้น

ทหารสองพันคนที่สูญเสียเสื้อเกาะได้นำหอกยาวและดาบยาวออกมาจากในยุ้งฉางแล้ว

“ฆ่าเขาให้ไม่เหลือชิ้นดี” ทหารตะโกนเสียงดังราวกับใบมีดแหลมคมแทงเข้าไปในกองทัพ

และที่มุมหนึ่ง ซ่านจินจื๋อได้เพียงกอดกู้อ้าวเวยไว้อย่างมั่นคง และติดตามฝูงชนไปเพื่อหลีกเลี่ยงการพังทลายของกำแพงเมืองที่กำลังจะมาถึง ด้านข้างใบหูได้ยินเสียงมีดแทงเข้าเนื้อและเลือดกระเซ็น ผู้หญิงในอ้อมแขนยังคงจับเสื้อผ้าของเขาแน่นท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย พูดด้วยเสียงกระซิบว่า “หัวใจของเจ้าเต้นเร็วมาก”

“หุบปาก” ซ่านจินจื๋อข่มขู่ผู้หญิงที่หน้าซีดอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างโหดร้าย

แต่กู้อ้าวเวยกลับมองไปที่การต่อสู้ครั้งสุดท้ายของเมืองนี้

ผู้หญิงและผู้ชายเหล่านั้นก็จับอาวุธและพุ่งเข้าหากองทัพศัตรูโดยไม่ลังเล

กู้อ้าวเวยจะจดจำฉากทั้งหมดไว้ในใจ นางไม่ได้ขยับสายตาไปไหนเลย จวบจนกระทั่งเสียงระเบิดและเสียงการพังทลายของกำแพงเมืองดังเข้ามาในหู ความเจ็บปวดในอกแย่ลง ภาพเบื้องหน้าค่อยๆ พร่ามัวลง นางก็จำอะไรไม่ได้เลย

รู้สึกว่ามือในอ้อมแขนของนางตกลงไป ซ่านจินจื๋อเชื่อว่านางเป็นลมหมดสติไปเพราะความเจ็บปวด

กำแพงที่กลวงโบ๋นานแล้วก็ถูกระเบิดออกมา อิฐหินหักกลิ้งลงมาพร้อมกับควันฝุ่น ลอยอยู่ในอากาศ

กองทัพของอ้ายหยินเปล่งเสียงกรีดร้องออกมา กำแพงเมืองที่เรียงซ้อนกันยาวถูกทำลายให้เปิดออก ฝุ่นควันที่ลอยออกมาถูกไฟป่าทำให้สว่างไสว แต่ไม่มีใครเห็นชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น และทหารที่ซุ่มอยู่บนกำแพงได้เตรียมน้ำไว้เพื่อที่จะเททิ้ง

“ไปได้แล้ว เร็วเข้า” เสียงฆ้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนของคนหลายคน

ซ่านจินจื๋อได้หันกลับเปลี่ยนทิศทางนานแล้ว มุ่งหน้าไปทางนอกเมือง

ควันฝุ่นถูกน้ำที่เทลงมาจางหายไป ได้เปิดเส้นทางให้มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าในควันและฝุ่น เหยียบหินขรุขระแล้ววิ่งออกไปด้านนอก

ทหารของอ้ายหยินมีคนเห็นผู้คนหนีหัวซุกหัวซุน แต่ป่าเขาตรงหน้ากลับไม่มีเชื้อเพลิงที่ติดไฟ

“พวกเขาจะหนี” นายพลของอ้ายหยินตะโกนขึ้นมา ทหารแปดพันคนที่อยู่ข้างหลังทั้งหมดพุ่งไปข้างหน้า มีเพียงไม่กี่พันคนในเมืองที่ยังต่อสู้กับศัตรู ที่เหลืออีกสองพันคนกำลังปกป้องการจากไปของผู้คนทุกหนทุกแห่ง

ซ่านจินจื๋อไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเมืองนี้จะไร้ระเบียบ

มาถึงนอกกำแพงเมือง พุ่งเข้าไปในป่าเขา กำลังพลที่ซ่านจินจื๋อทิ้งไว้ได้รวมตัวกันล้อมรอบตัวเขา

“ไปหาอ้ายจือ เอาตัวนางมา แล้วตรงไปต่อทางตะวันตกยังมีสะพานที่มีเชือกสองเส้น หลังจากที่พวกเขาข้ามไปก็น่าจะตัดเชือกสะพานทิ้ง อีกอย่างหนึ่งส่งคนสองคนไปเตรียมกองกำลังเอาไว้ นำรถม้าและยาสมุนไพรไปรออยู่ที่นั่น” ซ่านจินจื๋อคิดอย่างรอบคอบต่อสิ่งที่กู้อ้าวเวยให้คนเตรียมเอาไว้ในหลายวันนี้ ได้แค่กระชับคนในอ้อมแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม รอจนทหารที่อยู่ด้านหลังไล่ตามขึ้นมา

ทหารที่เหลืออยู่ได้คุ้มครองให้พวกเขาจากไป เมื่อเห็นซ่านจินจื๋อหยุดฝีเท้าอยู่ท่ามกลางความวุ่นวาย คนที่อุ้มอยู่ในอ้อมแขนของเขายังคงเป็นใต้เท้าผู้นั้นที่นายพลล่ายเสวียนให้ความไว้วางใจอย่างมาก ตะโกนด้วยความโกรธว่า “รีบข้ามสะพานไปเร็ว”

“ตอนนี้ส่งคนกลับไปจุดชนวน มีเพียงสายของสะพานที่ถูกเผาไปเพียงเส้นเดียว รอจนถึงพรุ่งนี้เช้า ทหารทั้งหมดแบ่งออกเป็นทีมละสองร้อยคน แบ่งกันพาชาวบ้านออกไป ไปที่ประตูทางทิศใต้ของล่ายเสวียนด้านนั้น เหลือไว้เพียงแปดร้อยคนให้หมอบอยู่ที่นี่พร้อมกับลูกดอกธนูทั้งหมด ส่วนหนึ่งคือการรับคนที่ตกหล่น ประการที่สองคือการฆ่าล้างกองกำลังศัตรูที่เหลือให้ตายให้หมด หลังจากรอจนศัตรูจากไป แปดร้อยคนกลับไป แล้วค่อยส่งนกพิราบไปขอให้ล่ายเสวียนส่งทหารกลับมาห้าพันนาย รวบรวมชุดเกราะและอาวุธทั้งหมดเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่” ซ่านจินจื๋อพูดเรื่องพวกนี้จบอย่างรวดเร็ว ทหารหลายนายที่เพิ่งรีบเข้ามาอย่างรีบร้อนยังฟังไม่ชัดเลย

ซ่านจินจื๋อกลับพูดซ้ำอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่สงบ เพื่อหลีกเลี่ยงการผิดพลาดก็เลยกล่าวเสริมว่า “สิ่งเหล่านี้คือความหมายของใต้เท้าผู้นี้”

“รับทราบ ข้าจะไปบอกคนอื่นเดี๋ยวนี้” พวกทหารตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็จากไปด้วยความเชื่อครึ่งๆ กลางๆ

แต่ยังมีทหารบางนายที่ยังไม่วางใจในตัวซ่านจินจื๋อ ตามติดอยู่ด้านหลังเขาอย่างใกล้ชิด

แต่กลับไม่ได้วิ่งไปด้านหน้าต่อ ซ่านจินจื๋อวางกู้อ้าวเวยไว้ใต้ต้นไม้ ทหารที่อยู่ด้านหลังเขาสองสามคนอยากจะตามติดไปด้วย แต่กลับถูกแววตาที่ดำคล้ำสาดเข้ามา อ้ายจือที่เต็มไปด้วยฝุ่นทั้งตัวถูกองครักษ์สองนายโยนลงที่ข้างเท้าของกู้อ้าวเวย พลิกตัวไปมาหลายทีกว่าจะหยุดลงได้

“ปลุกนางขึ้นมา” ซ่านจินจื๋อเปลี่ยนผ้าคลุมที่บางยิ่งกว่าเดิมให้กู้อ้าวเวย น้ำที่จะแช่วางไว้ที่ปลายจมูกของนาง ช่วยนางเช็ดฝุ่นออกจากใบหน้าของนาง ให้สะอาด

อ้ายจือเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า ขว้างดาบยาวเปื้อนเลือดทิ้งด้วยสายตาที่ดุร้าย ก้มตัวลงมาจับชีพจรของกู้อ้าวเวย

ฝุ่นควันนี้เลวร้ายมากต่อพิษในร่างกายของนาง แต่นางกินยาเข้าไปแล้ว รอสักครู่ก็จะได้สติขึ้นมาเอง ข้าจะป้อนยาง่ายๆ ให้นางกินอีกนิดหน่อย น่าจะบรรเทาอาการเจ็บปวดไปได้บ้าง” อ้ายจือควักห่อผงยาออกมาจากบนตัว ผสมเข้ากับน้ำเล็กน้อยแล้วเอาเข้าปากของกู้อ้าวเวย พูดกำชับว่า “ให้นางพักผ่อนดีๆ ทารกในครรภ์ไม่ปกตินัก มันยากสำหรับนางที่จะต่อต้านร่างกายนี้”

“ตามมา” ซ่านจินจื๋อเช็ดผงยาที่เลอะอยู่ที่มุมปากของนางแล้วอุ้มคนขึ้นมา

อ้ายจือทอดถอนใจยาวออกมาหนึ่งเฮือก แต่ก็ยังคงตามไป

ผู้คนพากันออกมาจากด้านหลังป้อมอีก ไฟป่าถูกลมพัดไปทุกที่

รอจนเมื่อกู้อ้าวเวยตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของซ่านจินจื๋อ ลูกระเบิดไล่เรียงกันระเบิดป้อมทั้งป้อม

ความมืดเหนือราตรีก็ถูกจุดประกายขึ้นเช่นกัน ค่อยๆ แผ่ไปสุดขอบฟ้า

“นี่คือความดีความชอบของเจ้า สวยงามมาก” ซ่านจินจื๋อกอดนางเอาไว้และเอนตัวอยู่ใต้ลำต้นของต้นไม้ รอบกายรายล้อมไปด้วยพวกทหารและประชาชนที่จนตรอกปักหลักลง เงยหน้ามองมองท้องฟ้า แม้แต่ดวงดาวก็ยังถูกลบเลือนด้วยประกายไฟ

“ด้านล่างพวกนั้นล้วนเป็นศพ” กู้อ้าวเวยประคองท้องลุกขึ้นนั่งในอ้อมแขนของเขา ความเจ็บปวดในท้องน้อยก็หายไปเช่นกัน สิ่งที่ไม่คาดคิดทำให้นางพลิกขยับตัวอย่างระวัง “แต่ตอนนี้ ข้าก็ไม่ใช่แค่หมออีกต่อไปแล้ว”

“ไม่ใช่เรื่องดีหรือ” ซ่านจินจื๋อกอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างระวัง “ข้าก็เป็นมือสังหาร เจ้าก็ใช่ พวกเราควรจะอยู่ด้วยกัน”

“เจ้าเสียใจที่ไม่ได้ช่วยชีวิตพวกเขาไหม” กู้อ้าวเวยโอบไหล่ของซ่านจินจื๋อไว้ ปลายนิ้วแนบกับหน้าอกของเขา “อย่าโกหกข้า ข้าต้องการฟังความจริง”

บนตัวของกู้อ้าวเวยยังคงได้กลิ่นฝุ่นควันและยาสมุนไพร

ซ่านจินจื๋อโน้มตัวมาด้านหน้า เอาปลายจมูกถูที่ซอกคอของนางเบาๆ “ข้าไม่สมควรที่จะมีลูก วิญญาณที่ตายไปเหล่านั้นไม่เคยจากไป ข้าไม่สามารถเพื่อลูกของเจ้าแล้วปล่อยวาง……”

บางที นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่เขาไม่ต้องการลูก

ซ่านจินจื๋อใจเต้นเร็วขึ้นสำหรับประชาชนเหล่านั้นที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ ยังจะช่วยเหลือชีวิตของผู้อื่นอีก

สองคนไม่มีคำพูดใดไปชั่วขณะ น้ำมันถูกจุดขึ้นที่เชือกโยงสะพานเส้นที่สอง หลังจากหนึ่งก้านธูปมันก็พังทลายลง และเสียงระเบิดในเมืองยังคงส่งเสียงดังเป็นระยะๆ

กู้อ้าวเวยเพิ่งจะคิดว่าจะปรับท่าทางของนาง เสียงของอ้ายจือก็ดังเข้ามา “ข้าจะไปถอนพิษเป็นเพื่อนเจ้าเอง หากเจ้ายังไม่อยากจะคลอดลูกในท้องออกมา”

เดิมทีคิดว่ากู้อ้าวเวยจะมีปฏิกิริยาอะไรเสียอีก แต่นางเอามือข้างหนึ่งดันซ่านจินจื๋อเข้ามาในอ้อมแขนของนาง หันหัวไปทำท่าทางให้เงียบๆ กับอ้ายจือพร้อมกับดวงตาที่แฝงไว้ด้วยคำเตือนคู่หนึ่ง “ได้”

ที่จริงแล้วกู้อ้าวเวยรู้สภาพร่างกายของนางดี ฝ่ามือของอ้ายจือมีเหงื่อซึมออกมา