บุปผาเสน่ห์หา หมอยายอดฝีมือ - บทที่ 264 เป็นเรื่องใหญ่แล้ว!

บทที่ 264 เป็นเรื่องใหญ่แล้ว!

“ไม่ว่าเจ้าเป็นผู้ใด!” สายตาหงยิงจ้องมองจูนจิ่วอย่างดุเดือด นางพูดขึ้น: “ข้าจะให้เจ้าตายทั้งเป็น! ความตาย จะเป็นทางรอดเดียวของเจ้า”

“เอะอะโวยวาย” จูนจิ่วยิ้มอย่างเย็นชาทำท่าประสานมือเจว๋ วิญญาณแห่งสงครามฟังคำสั่งกระโดดพุ่งสูงขึ้น มือถือหอกพุ่งจากบนลงล่างเพื่อแทงไปที่หงยิง หงยิงเงยหน้า ในดวงตาประกายไปด้วยเลือด นิ้วทั้งห้าของนางชิดเข้าด้วยกันตบไปยังวิญญาณแห่งสงคราม

ตูม!

เสียงดังระเบิดกึกก้องไปทั่วลานฝึกวิทยายุทธเฉียนคุน

จูนจิ่วเงยหน้า เกิดความตกใจในดวงตา หงยิงตบหอกแตกหักด้วยฝ่ามือเดียว มีแสงสีฟ้าอยู่ระหว่างนิ้วทั้งห้าของนาง ตะครุบวิญญาณแห่งสงครามตรงหน้าอย่างดุเดือดกลางอากาศ จูนจิ่วได้ยินเสียงคำรามโกรธที่เงียบ วิญญาณแห่งสงครามถูกตะครุบแตกออกเป็นหมอก

ผลัวะ——

เลือดพุ่งออกจากปาก ปลายนิ้วจูนจิ่วสั่น นี่ไม่เพียงแค่ทำลายวิญญาณแห่งสงคราม ยังทำลายค่ายกลวิญญาณเก้าภพจนได้รับบาดเจ็บอีกด้วย

หงยิงแสยะยิ้ม ยกคางขึ้นและมองไปที่จูนจิ่วอย่างหยิ่งผยอง นางพูดขึ้น: “ก็แค่หินทิพย์ชั้นที่สี่เล็กๆ เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าจะอาศัยสิ่งนี้ฆ่าข้าได้? ตลก! ถ้าให้ดีให้เขาช่วยเจ้าด้วย มิฉะเช่นนั้นฆ่าเจ้าให้ตายจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับข้าเกินไป ไม่สนุก”

หงยิงมองไปทางโม่อู๋เยว่อย่างคลุมเครือ ความหวาดกลัวฉายผ่านดวงตา

นางคือนักจิตใหญ่ รู้สึกได้ว่าผู้นี้เป็นอันตรายอย่างยิ่ง แต่เขาไม่เคยก้าวก่ายเลย เพียงแค่ยืนมองอยู่ข้างๆ ทำให้หงยิงระแวง ดังนั้นจึงลองเรียก

จูนจิ่วมองไปที่โม่อู๋เยว่ ดวงตาของจูนจิ่วมืดลงเมื่อสบตาที่ลึกล้ำของเขา นางยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปาก มองไปที่หงยิงยิ้มมุมปาก บ้าบิ่นทะนง จูนจิ่วพูด: “จัดการกับเจ้า เขาไม่ต้องช่วย”

“ฮ่าๆๆ ดี! เด็กหญิงที่ไม่รู้จักความเป็นความตาย จะให้เจ้าได้เห็นความร้ายกาจของข้า!” หงยิงกระทืบเข้าที่พื้นอย่างหนัก พุ่งเข้าหาจูนจิ่วดั่งสายฟ้า

จุดตันเถียนเปิดออก ความแข็งแกร่งของนักจิตใหญ่ชั้นหนึ่ง พลังทำลายล้างพุ่งเข้ามา ก่อนอื่นพัดดจูนจิ่วถอยหลังไปหลายเมตรถึงจะทรงตัวได้ ดวงตาที่เย็นชาของนางแน่วแน่ ยกมือขึ้นทำท่าประสานมือเจว๋กระตุ้นค่ายกลวิญญาณเก้าภพอีกครั้ง

วิญญาณแห่งสงครามสามตนปรากฏ ล้อมรอบหงยิง ความแข็งแกร่งระเบิดออก หงยิงยกมือขึ้นพร้อมกับแส้ทำลายหนึ่งในวิญญาณแห่งสงคราม แส้ยาวกลางอากาศเหมือนกับงู ห่อหุ้มบีบรัดวิญญาณแห่งสงครามจนกลายเป็นหมอก วิญญาณแห่งสงครามตนสุดท้ายถอยกลับต่อต้านอยู่ตรงหน้าจูนจิ่วทันที

“เจ้านาย!” เสี่ยวอู่ขนลุกซู่

จริงๆ แล้วนี่ต่างหากคือพลังที่แท้จริงของหงยิง แข็งแกร่งกว่าเมื่อครู่หลายเท่า!

สีหน้าจูนจิ่วยังคงเหมือนเดิม จ้องมองหงยิงด้วยสายตาเย็นชา อู๋เยว่เคยบอก ค่ายกลวิญญาณเก้าภพเพียงพอที่จะฆ่านาง! ไม่มีเหตุผลที่ค่ายกลนี่จะไม่สำเร็จใจมือนาง นางมองข้ามสิ่งใดไป?

ติ๋ง

เลือดหยดหนึ่งหยดลงบนคอเสื้อของจูนจิ่ว ตามด้วยหยดที่สองหยดลงจากจมูกของจูนจิ่ว หินทิพย์ชั้นที่สี่ทั้งเจ็ดก้อนที่อยู่ด้านลานฝึกวิทยายุทธ แตกสลายไปสองก้อนแล้ว พลังทิพย์ที่สูดดมเข้าไปในร่างกายยังไม่ทันย่อยและดูดซึม ก็ถูกค่ายกลวิญญาณเก้าภพใช้พลังจนหมดเกลี้ยง

สมรรถภาพทางกายจะค่อยๆ หมดไป จูนจิ่วยังคงยืนนิ่ง นางอัญเชิญวิญญาณแห่งสงครามกับต่อสู้กับหงยิงอย่างต่อเนื่อง ความเร็วดั่งสายฟ้าในความคิดปลดปล่อยพลังค่ายกลวิญญาณเก้าภพรุนแรงอย่างไม่จำกัด

ทันใดนั้นแสงทิพย์สว่างวาบผ่าน ดวงตาจูนจิ่วสว่างขึ้น นางเข้าใจแล้ว！

ยกมือขึ้นทำท่าประสานมือเจว๋ นิ้วทั้งสิบของจูนจิ่วพลิ้วบิน ทันใดนั้นหมอกทั่วท้องฟ้าก่อกลุ่มเข้ามาในร่างกายของจูนจิ่ว พัดผมนางพริ้งไสว เสียงแค่เสื้อกระทบดัง

หงยิงตีวิญญาณแห่งสงครามสลายด้วยแส้ นางเข้าใกล้จูนจิ่วมากขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนกระทั่งโจมตีด้วยแส้ยาวได้ สามารถรัดคอของจูนจิ่ว แค่นางใช้แรงเล็กน้อยก็สามารถทำให้หัวของจูนจิ่วกับคอแยกออกจากกัน หงยิงยกมุมปากขึ้นเผยรอยยิ้มอันเย่อหยิ่ง

นางเห็นวิญญาณแห่งสงครามถอยกลับไปสลายเป็นหมอกโอบล้อมรอบกายจูนจิ่ว จากนั้นหงยิงเมินใส่ คิดว่าจูนจิ่วก็แค่ดิ้นรนเฮือกสุดท้ายก็แค่นั้น!

หงยิงยกแส้ขึ้นโจมตีไป แส้ยาวปกคลุมด้วยหนามที่น่ากลัวราวกับงูพ่นพิษอา ใกล้รัดเข้าที่คอของจูนจิ่ว หนามคมทิ่มแทง เพียงแค่สัมผัสเบาๆ ก็สามารถบาดเส้นเลือดใหญ่ของจูนจิ่วขาดได้ นังตัวดี ได้เวลาตายของเจ้าแล้ว!

เพี๊ยะ!

รูม่านตาหงยิงหด อย่างน่าตกใจอย่างเหลือเชื่อ เห็นเพียงจูนจิ่วเงยหน้า ก็สามารถจับคว้าแส้ยาวของนางไว้ได้

กรีดร้องออกมา หงยิงต้องการดึงแส้ยาวกลับแต่ไม่เป็นผลเลย จูนจิ่วดึงกลับมาแทน หงยิงถูกดึงให้บินไปที่จูนจิ่ว ดวงตาที่เย็นชาและเลือดเย็นของจูนจิ่วสะท้อนอยู่ในรูม่านตาของนาง

ระยะทางสั้นลง มือขวาจูนจิ่วจับแส้ยาว มือซ้ายกำหมับต่อยเข้าที่หงยิง เห็นเพียงช่วงเวลาที่มีแสงวาบเท่านั้น หงยิงรีบยกมือซ้ายขึ้นมาบังตรงหน้า ตูม! มีควันไฟโหมกระหน่ำหลังจากเสียงโจมตีอย่างหนักหน่วง ทั้งสองถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

หมอกลากจูนจิ่วอยู่รอบตัวนาง ลงพื้นอย่างราบรื่นง่ายดาย

ส่วนหงยิงที่อยู่อีกด้านไม่ได้โชคดีนัก นางโซเซลงไปที่พื้น มือซ้ายสั่นไม่หยุด ความประหลาดใจฉายผ่านดวงตา หงยิงไม่อยากจะเชื่อว่าจูนจิ่วคือนักจิตชั้นสี่ แค่หมัดเดียวก็ทำร้ายนางจนกระดูกแตกร้าว ความประหลาดใจฉายผ่านดวงตา ไม่อยากจะเชื่อว่าจูนจิ่วเป็นนักจิตชั้นสี่ ทำให้กระดูกแตกร้าวได้ด้วยหมัดเดียว ไม่! ไม่ใช่! จูนจิ่วไม่ใช่แค่นักจิตชั้นสี่

จ้องมองจูนจิ่วอย่างไม่ละสายตา หงยิงไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้นางมองไม่สามารถมองทะลุความแข็งแกร่งของจูนจิ่วได้แล้ว! นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ค่อยๆ กำหมัดแล้วคลาย จูนจิ่วดึงป๋ายเย่ออกก้าวไปที่หงยิง หมอกม้วนตัวอยู่ข้างหลังนางราวกับเต็มไปด้วยแรงอาฆาตจริงๆ พลังน่ากลัว!

โม่อู๋เยว่มองจูนจิ่ว ดวงตาสีเข้ม ริมฝีปากยกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์จะได้ค้นพบค่ายกลวิญญาณเก้าภพที่แท้จริงด้วยตนเอง สามารถอัญเชิญวิญญาณแห่งสงครามนับล้าน และวิญญาณแห่งสงครามตนเดียวที่ปรากฏเป็นรูปร่างสามารถเอาชนะกองทัพได้เป็นล้าน จูนจิ่วอัญเชิญออกมาแค่สามตน แต่ก็เพียงพอแล้ว

“โยวยิ่งป๋ายเย่ ค่ายกลวิญญาณเก้าภพ ครั้งหน้าจะสอนอะไรให้กับเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์ดีล่ะ?” โม่อู๋เยว่พึมพำ

เหลิ่งยวนทนไม่ไหวส่งเสียง “เจ้านาย นี่ไม่มีปัญหาในโลกชั้นต่ำสามชั้น แต่ถ้าโลกชั้นกลางสามชั้นถูกค้นพบแล้ว แม่นางจูนจะกลายเป็นเป้าหมายของทุกคน!”

“เป้าหมายของทุกคน? ไม่ใช่ พวกเขาเป็นได้แค่เครื่องมือไปสู่ความสำเร็จของเสี่ยวจิ่วเอ๋อร์เท่านั้น ส่งนางขึ้นสวรรค์ชั้นเก้า” โม่อู๋เยว่มองจูนจิ่วอย่างลึกซึ้ง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เป็นอันตรายและเอาแต่ใจ

เหลิ่งยวนแลบลิ้นเงียบๆ เจ้านายกำลังจะใช้คนทั้งโลกเป็นเครื่องมือ ปูทางให้กับจูนจิ่ว ช่วยนางไปถึงจุดสูงสุด! ในโลกคนที่มีความตั้งใจที่จะทำได้ถึงขนาดนี้ ก็มีเพียงเจ้านายของเขา——อ๋องเจ้าเล่ห์โม่อู๋เยว่ แต่……

เหลิ่งยวนลูบจมูก แอบคิด แม่นางจูนจิ่วตอนนี้ก็ไม่ต้องการเจ้านายแล้ว ต่อไปแข็งแกร่งขึ้น เจ้านายจะยังคงมีที่ยืนอยู่อีกหรือ?

ชิ้ง！

เหลิ่งยวนได้ยินดังนั้นจึงเงยหน้าเห็นป๋ายเย่ฟันลง เสียงดายชิ้งๆ น่าตกใจ ดวงตาของหงยิงเบิกกว้าง ตกใจมองดูป๋ายเย่ปะทะกับแส้ยาวของนางอย่างเหลือเชื่อ แส้ขดตัวราวกับงูยังไม่ได้โต้กลับ จุนจิ่วยกมือขึ้นพร้อมวาดดาบออก เพี๊ยะๆๆ แส้อันเป็นที่รักของนางขาดออกเป็นท่อนๆ

ภายใต้ดาบคม แส้ยาวถูกทำลายทันที! หงยิงแทบคลั่ง “ระยำเอ๊ย!”

นี่คือแส้ที่เธอโปรดปรานที่สุด ดื่มเลือดนับไม่ถ้วน แข็งแกร่งทนทานยิ่งกว่าอาวุธวิเศษ ถูกดาบของจูนจิ่วฟันขาดได้อย่างไร? เป็นไปไม่ได้! หงยิงคลั่งไม่อยากจะเชื่อ

นิ้วทั้งห้ากลายเป็นกรงเล็บอินทรีย์ ดวงตาหงยิงแดงก่ำพุ่งเข้าหาจูนจิ่ว สวาบๆๆ ปะทะกันสิบกว่าท่า ข้อมือของจูนจิ่วพลิกหมุนป๋ายเย่จ่อบนมือขวาของหงยิง ดาบคมตัดเส้นข้อมือของนางขาดอย่างรวดเร็ว ยกขา พลังทิพย์ได้รวมตัวกันที่ขาเตะหงยิงอย่างเกรี้ยวกราด

พรึบ!

หงยิงล้มกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง นางสั่นไปทั้งตัวอ้าปากอาเจียนเป็นเลือด

เมื่อเห็นจูนจิ่วเดินมุ่งมาหานาง หางตาของหงยิงกวาดผ่านอะไรบางอย่าง หงยิงเอื้อมมือคว้าเอาไว้ ใช้แรงสะบัดไปที่จูนจิ่ว เงยหน้าอย่างเย็นชา จูนจิ่วสบตากับดวงตาที่น่ากลัวของจูนหยูนเสวี่ยกลางอากาศ