บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1010

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1010

เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มแล้วที่เมเดลีนไม่รู้ว่าเจเรมี่อยู่ที่ไหน เธอได้ยินจากฟาเบียนว่าโยริคดุลาน่าจนตอนนี้เธอกลับไปที่เมืองเอฟแล้ว

ถึงกระนั้นการดุด่าจะยุติสิ่งที่ลาน่าทำลงไปได้อย่างไร?

เมเดลีนไม่เคยลืมจุดจบที่น่าเศร้าของพ่อแม่ของเธอเลยสักครั้ง

ในขณะที่ลาน่าใช้เวลาหนึ่งเดือนเต็มในเมืองเอฟคลุกคลีอยู่กับ ‘กลุ่มเพื่อนคู่หู’ บางครั้งพวกเขาก็ถามเธอเกี่ยวกับผู้หญิงชื่อเอวลีน มอนต์โกเมอรี คนที่เธอเคยคุกเข่าและขอโทษ เมื่อใดก็ตามที่ชื่อของเอวลีนถูกพูดถึง ลาน่าก็จะรู้สึกละอายใจในตัวเอง

ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าทำให้เธออับอาย แต่ตอนนี้เธอกลายเป็นตัวตลกของทุกคนไปแล้ว!

ลาน่าไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองเอฟอีกต่อไป เพราะในทุก ๆ ที่ที่เธอไป เธอก็มักรู้สึกราวกับว่าทุกคนรอบตัวจะรู้เรื่องที่เธอคุกเข่าลงจรงเท้าของเอวลีนเพื่อขอโทษ

ยิ่งลาน่าคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากเท่านั้น หญิงสาวจึงแอบกลับไปที่เกลนเดลโดยไม่บอกให้โยริคหรือฟาเบียนรู้

เมื่อกลับมาถึง สิ่งแรกที่ทำคือถามหาเจเรมี่ เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้อยู่กับเมเดลีนแล้ว เธอก็รู้สึกโล่งใจ

พวกเขาอยู่ด้วยกันไม่ได้อีกแล้ว เพราะเจเรมี่เป็น ‘ผู้ร้าย’ ที่อยู่เบื้องหลังการตายของพ่อแม่เมเดลีน

เมเดลีนไม่รู้ว่าลาน่ากลับมาที่เกลนเดลแล้ว เพราะเธอใช้เวลาทั้งเดือนไปกับการทำงานและดูแลลูก ๆ บางครั้งเธอก็ไปทานข้าวกับไรอันด้วยเช่นกัน

เมื่อเธออยู่คนเดียวบนเตียงนอนในค่ำคืนที่มืดมิด หญิงสาวยังคงคิดถึงผู้ให้กำเนิดที่ล่วงลับไปแล้ว รวมถึงเจเรมี่ วิทแมน ในตอนนั้นเองที่เธอหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าและพร้อมจะเข้านอน

ความคิดของเธอล่องลอยไปยังข้อความของเจเรมี่: [หาผู้ชายที่ดีและแต่งงานกับเขา และไม่จำเป็นต้องบอกลิเลียนว่าผมคือพ่อแท้ ๆ ของเธอ]

‘ไม่จำเป็นงั้นเหรอ?’

เมเดลีนลุกขึ้น หรือว่าเขาจะยังคิดหาวิธีในการชดใช้เรื่องการตายของพ่อแม่เธออยู่?

หัวใจของเมเดลีนจึงเต้นรัวอย่างไม่สบายใจ

‘เขาคงไม่ทำอย่างนั้น’

เขาคงไม่ทำอะไรสุดโต่งแบบนั้น

‘เขาคงไม่ทำ’

เมเดลีนเอ่ยกับตัวเองเงียบ ๆ ขณะที่กอดผ้าห่มแล้วนอนลงอีกครั้ง

ยามค่ำคืน ไนต์คลับก็เต็มไปด้วยกิจกรรมและผู้คนมากมาย

หลังจากดื่มไปสองสามแก้ว ลาน่าก็เริ่มหยอกเล่นกับคนแปลกหน้าสองสามคนบนฟลอร์เต้นรำ

ภายใต้แสงไฟที่กระพริบ สายตาของเธอก็จับจ้องไปที่ชายที่นั่งอยู่คนเดียวตรงมุมห้อง

แสงไฟตรงที่เขานั่นนั้นสลัวมาก แต่มองเพียงครั้งเดียวก็รู้ว่านั่นคือเจเรมี่!

ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูดีเกินจริงแบบนี้ ไม่มีใครอื่นอีกแล้ว นอกจากเขา

ถึงอย่างนั้นลาน่าก็ระมัดระวัง เพราะเธอจำแววตาดุดันของเจเรมี่ในขณะที่ราดน้ำมันใส่เธอและพยายามจะเผาเธอทั้งเป็นได้

ในขณะที่เธอยังต้องการที่จะเข้าหาเขา แต่บุคลิกด้านชั่วร้ายที่เขามอบให้ในวันนั้นกลับทำให้เธอสั่นสะท้าน และอยากเดินจากไป

เธอกลัวว่าเจเรมี่จะทำแบบนั้นกับเธออีกครั้ง เพราะครั้งก่อนเขาทำไม่สำเร็จ

หญิงสาวไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แม้เขาจะรู้ว่าตัวเองถูกวางยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้า ๆ แล้ว แต่เจเรมี่ก็เลือกที่จะรอความตายมากกว่าการเป็นคนของเธอ

เธอเป็นตัวเลือกที่น่ารังเกียจขนาดนั้นเชียวหรือ?

เธอจะไม่สามารถเอาชนะเอวลีน มอนต์โกเมอรีได้เลยใช่ไหม?

ด้วยความไม่พอใจ เธอจึงตัดสินใจออกจากบาร์ไป

แต่เมื่อเธอเดินไปเพียงไม่กี่ก้าวผู้ชายที่เธอกำลังนึกถึงก็ปรากฏตัวต่อหน้าอีกครั้ง

ลาน่าเซไปข้างหลังด้วยความตกใจ “เจ… เจเรมี่ วิทแมน!”

ด้วยความกลัว เธออยากจะวิ่งหนี แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อได้ยินคำที่เขาเอ่ย…