บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1027
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1027
เจเรมี่ชะงักฝีเท้าหนัก ๆ ของเขาและไม่สามารถก้าวเดินได้อีกต่อไป
เขายังคงเฝ้าดูขณะที่หญิงสาวอันเป็นที่รักยิ้มให้ไรอัน ริมฝีปากของเธอเผยอออกขณะที่ลักยิ้มผุดพรายขึ้นบนใบหน้างดงาม เขาปรารถนาว่ารอยยิ้มนั้นจะมีไว้ให้กับเขาคนเดียวเท่านั้น
แต่เจเรมี่ก็รู้ ว่าเขาไม่คู่ควรกับรอยยิ้มนั้นอีกต่อไป
เมเดลีนจับมือไรอันไว้แล้วหมุนตัวเดินมาหยุดอยู่ข้างเจเรมี่ ขณะที่เดินสวนกันเธอก็พูดว่า “ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่ล่ะ? ไปประกันตัวแฟนคุณจากสถานีตำรวจได้แล้ว มีแฟนเป็นคนที่มีอำนาจแบบคุณ ฉันมั่นใจว่าในไม่ช้าเธอก็คงได้ออกมา”
เจเรมี่รู้ว่าเมเดลีนกำลังเย้ยหยัน
เขายิ้มอย่างเฉยเมยพลางมองไปที่ดวงตากลมโตและห่างเหินของหญิงสาวอีกครั้ง “ขอบคุณที่เตือน คุณมอนต์โกเมอรี งั้นผมต้องไปพาคนรักของผมกลับบ้านแล้วล่ะ”
พาคนรักกลับบ้าน
บ้าน
มือของเมเดลีนซึ่งอยู่ในฝ่ามือของไรอันบีบเข้าหากันเล็กน้อย ในขณะที่ความหนาวเย็นพัดผ่านรูพรุนในหัวใจอันว่างเปล่า
เธอหันไปยิ้มให้ไรอันโดยไม่สนใจเจเรมี่
“คุณรู้ไหม ไรย์ ว่าการแต่งงานครั้งล่าสุดของฉันเหลวแหลกไม่เป็นท่า เพราะฉันแต่งงานกับผู้ชายเลว ๆ คนหนึ่ง” ดวงตาที่เปล่งประกายมองเย้ยหยันเจเรมี่ “ฉันรู้ว่าคุณเป็นผู้ชายที่ดีค่ะ ไรย์ แต่การแต่งงานครั้งนั้นทำให้ฉันมีรอยแผลเป็นน่าเกลียดน่ากลัวทีเดียว
“ฉันทุ่มเทความรักและความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้กับเขา แต่เขาไม่เคยมอบความสุขให้ฉันเลยแม้แต่วันเดียว เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าฉันจะมีความสุขหรือเปล่า ฉันคงทนไม่ได้อีกแล้วถ้าต้องจบการแต่งงานแบบนั้นอีก”
เสียงที่นุ่มนวลและไพเราะของเมเดลีนคลอเคลียในหูของเจเรมี่ ทุกคำพูดเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของเขาราวกับมีดคมกริบจนรู้สึกชาจากความเจ็บปวด
เพราะเขาเป็นคนทำร้ายเธอจริง ๆ
ไรอันรู้ว่าเมเดลีนกำลังพูดอะไร และเขารู้ว่าเธอกำลังพูดเพื่อให้เจเรมี่ได้ยิน
เขาจับมือเมเดลีนและสัญญาด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ปล่อยให้การแต่งงานแบบนั้นเกิดขึ้นกับคุณอีก ผมจะเป็นสามีดีและที่คู่ควรกับคุณ ผมจะให้ความสุขที่คุณคู่ควร”
“ค่ะ ฉันเชื่อคุณ” เมเดลีนมองไปที่ไรอันและคลี่ริมฝีปากออกเป็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ก่อนที่จะหันไปมองสีหน้านิ่งเฉยของเจเรมี่ “คุณจะไม่อวยพรเราหน่อยเหรอคะ? คุณอดีตสามี ในที่สุดฉันก็พบผู้ชายดี ๆ ผู้ชายที่เขารักฉันจริง ๆ สักที”
เจเรมี่ยิ้ม แต่ดวงตาดอกท้อซ่อนความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบายไว้
“แน่นอน” การแสดงออกของเขาสงบ ในขณะที่จ้องมองคนทั้งคู่นิ่ง “ผมขอให้คุณและคุณโจนส์มีความสุขในชีวิต”
“ขอบคุณค่ะ”
เมเดลีนเอ่ยแล้วคล้องแขนไรอัน
“ไปกันเถอะค่ะไรย์ เราไปดูแลแขกในงานกันดีกว่า”
“ครับ” ไรอันพยักหน้าและติดตามเมเดลีนไป
เมเดลีนไม่หันกลับไปมองขณะที่เดินผ่านเจเรมี่ไป กลิ่นของพวกเขาปะปนอยู่ในอากาศครู่หนึ่งก่อนที่มันจะสลายหายไปจากตรงนั้นตลอดกาล
ไรอันมองเจเรมี่จากหางตา แล้วแววตาสงสัยใคร่รู้ก็ฉายผ่านดวงตาเป็นประกายของเขา
ชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับมีความเสียใจปะทุขึ้น ก่อนที่เขาจะกำจัดความรู้สึกนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว
เจเรมี่ยืนอยู่นาน ก่อนจะหยิบถุงใสใบเล็กออกมาจากกระเป๋าเมื่อเขารู้สึกว่าเมเดลีนเดินไปไกลแล้ว
ในถุงนั้นเป็นยาแก้ปวด
ชายหนุ่มรีบกินยาเข้าไปและกลืนมันในทันที
แต่ความเจ็บปวดในอกของเขาก็ไม่ได้จางหายไป ราวกับว่าความเจ็บปวดนั้นเป็นเข็มแหลม ๆ ที่กระจายไปทั่วทุกอณูของร่างกาย เขารู้สึกเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก
เขาไม่สามารถบอกได้อีกต่อไปว่าความเจ็บปวดนั้นเป็นเพราะพิษ หรือเพราะความเสียใจที่ต้องสูญเสียเธอไป
ขณะที่เขาขับรถกลับ เจเรมี่ก็ได้ยินเพลงที่เปิดทางวิทยุ “ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่งผมอาจจะตื่นมาด้วยความรู้สึกที่มากกว่าเดิม แต่ผมก็ไปถึงปลายฝั่งแล้ว เราคงเป็นได้เพียงเรือที่แล่นผ่านกันในยามค่ำคืน…”