บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1028
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1028
‘ทำไมผมต้องมาถึงปลายฝั่งแล้วด้วยนะ?
‘มันไม่ใช่ความผิดของคุณ ลินนี่ ผมไม่คู่ควรกับคุณตั้งแต่แรก
‘ผมหวังว่าคุณจะไม่คิดถึงผมอีก คนที่ทำให้คุณร้องไห้มานับครั้งไม่ถ้วน’
เจเรมี่ยังไม่ประกันตัวลาน่าออกมา จนกว่าเขาจะแน่ใจว่าเธออยู่ภายใต้การควบคุมตัวของตำรวจเป็นเวลา 48 ชั่วโมงเต็ม เขาจึงประกันตัวเธอออกมา
เมื่อลาน่ากลับมาที่วิลล่า เธอก็เริ่มด่าว่าเมเดลีน
“ภรรยาเก่าของคุณนี่มันมีเล่ห์เหลี่ยมจริง ๆ นะ เจเรมี่” เธอพูดจาถากถาง “เธอไม่กลัวบางเหรอว่าวันหนึ่งฉันจะฆ่าเธอซะ?”
คิ้วของเจเรมี่ขมวดมุ่น ขณะที่ความเย็นชาฉายผ่านแววตาของเขา “เอวลีนกับฉันหย่ากันแล้ว ทำไมเธอต้องสร้างปัญหาให้ตัวเองโดยไม่จำเป็นอย่างการไปหาเรื่องเขาด้วย?”
ลาน่ากัดฟันอย่างขุ่นเคืองขณะที่เดินไปหาเจเรมี่ด้วยแววตาสงสัย “เจเรมี่ คุณยังรักเอวลีนอยู่ใช่ไหม?”
“ก่อนหน้านี้ก็ใช่ ที่ฉันเคยรักเธอมาก่อน เพราะเธอก็เป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่ง” น้ำเสียงของเจเรมี่ไร้ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังพูดถึงคนที่ไม่สำคัญ แล้วเขาก็ยังอธิบายโดยเน้นเพียงรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายเท่านั้น
ริมฝีปากแดงของลาน่าคลี่ยิ้มและเดินเข้าไปหาชายหนุ่ม “คุณชอบเธอแค่หน้าตางั้นเหรอ? งั้นฉันก็สวยกว่าเธอไม่ใช่หรือไง?”
น้ำเสียงของเธอดังขึ้นขณะที่กำลังชมตัวเอง เธอจ้องมองเจเรมี่อย่างเว้าวอนราวกับรอคำชมจากเขา
เจเรมี่เงยหน้าขึ้นมองลาน่าด้วยดวงตาดอกท้อที่คมคายและน่าหลงใหล แต่ในใจของเขากลับนึกถึงเพียงเมเดลีน “แน่นอนสิ เธอน่ารักและงดงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา”
เมื่อคิดว่าเจเรมี่กำลังชมตัวเอง ลาน่าก็ยิ้มกว้าง “ฉันเบื่อแทบตายตอนรออยู่ข้างในค่ะ เจเรมี่ ถ้าไม่ใช่เพราะเอวลีน ฉันก็คงไม่มีวันบ้า ๆ แบบนี้ คุณต้องแก้แค้นให้ฉันนะ”
เธอเข้าไปกอดเจเรมี่ แต่ชายหนุ่มกลับขมวดคิ้วแทน “ไปอาบน้ำก่อนเถอะ”
ลาน่าเอียงศีรษะและดมกลิ่นตัวเอง เธอมีกลิ่นไม่พึงประสงค์หลังไม่ได้อาบน้ำมาสองวัน
ดังนั้นหญิงสาวจึงเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ลืมหันมาขยิบตาให้เจเรมี่ “ขอเวลาฉันแปบนะ ที่รัก เดี๋ยวฉันมา”
เจเรมี่ยิ้มจาง ๆ ให้เธอ และเทไวน์แดงลงแก้วตรงบาร์ให้ตัวเอง ก่อนจะจุดเทียนหอม
จากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อโทรศัพท์ก่อนจะจากไป
ท้องฟ้ามืดสนิท และตกดึกเข้าไปทุกที
ไรอันกำลังไปส่งเมเดลีนกลับบ้าน แต่พบว่าเธอผล็อยหลับไปกลางทาง
หลังจากเปิดเครื่องปรับอากาศและปรับอุณหภูมิให้พอดี สายตาของไรอันก็ดูอบอุ่นขึ้น ในขณะที่จ้องมองสีหน้าที่เหนื่อยล้าและหลับใหลของเธอ
ชายหนุ่มเอื้อมมือไปขยับปอยผมยาวของเมเดลีนทัดข้างหูของเธอ “คนที่สร้างปัญหาให้คุณจะถูกลงโทษในไม่ช้า และคุณจะได้มีชีวิตที่สงบสุขสักที
“แต่คุณจะปล่อยเขาไปได้จริง ๆ งั้นเหรอ?”
เขาถามเบา ๆ ท่ามกลางความมืดของค่ำคืน ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ของเขาก็สั่น
หลังจากเหลือบมองเมเดลีนที่หลับสนิทและเอนกายพิงเบาะรถ เขาก็ลงจากรถเพื่อรับโทรศัพท์ตรงข้างถนน
“นี่มันอะไร?” เขาถาม คนที่อยู่อีกฝั่งของปลายสายพูดอะไรบางอย่างด้วยความรื่นเริง ทว่าไรอันมีสีหน้าเคร่งขรึม ขมวดคิ้วเคร่งเครียดในนาทีต่อมา
“ไม่มีทางที่จะฟื้นฟูร่างกายของเขาแล้วงั้นเหรอ?”
เมื่อได้ยินคำตอบ ไรอันก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเมเดลีนที่กำลังหลับอยู่ในรถ
เขาวางสายแล้วกำลังจะกลับเข้าไปในรถ ทว่าจู่ ๆ ก็มีเงาพุ่งผ่านเขาไปและขึ้นไปนั่งบนที่นั่งคนขับแทน
เมเดลีนรู้สึกราวกับกำลังฝันไป เมื่อได้ยินเสียงกระแทกประตูรถอย่างแรง
ดวงตาของเธอเบิกโพลง เมื่อได้ยินเสียงล็อคประตู แล้วรถก็แล่นออกไปด้วยความเร็วในทันที