บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1030
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1030
เมื่อนาโอมิได้ยินอย่างนั้น เธอก็หงุดหงิดอย่างห็นได้ชัด
“เป็นไปไม่ได้ที่คุณจะอยู่กับฉันงั้นเหรอ? คุณอยากอยู่กับเอวลีนใช่ไหม? ได้ งั้นฉันก็จะตายไปพร้อมกับมัน!” ราวกับว่านาโอมิถูกปีศาจร้ายเข้าสิง เธอถือมีดและแกว่งใบมีดลงไปเพื่อจะแทงเข้าที่หัวใจของเมเดลีน
ในตอนที่เมเดลีนกำลังจะเบี่ยงตัวหลบ จู่ ๆ เธอก็เห็นไรอันล้วงเข้าไปในเสื้อสูทและดึงปืนลูกโม่ออกมาจากด้านหลัง จากนั้นเขาก็เล็งไปที่มีดของนาโอมิแล้วยิง
กระสุนตกลงบนด้ามมีดอย่างแม่นยำ แรงกระแทกทำให้นาโอมิคลายมือด้วยความเจ็บปวดทันที และมีดก็ร่วงลงกับพื้น
ในขณะที่เมดลีนยังคงตกใจกับการกระทำของไรอัน ไรอันก็วิ่งเข้ามาหาเธอพร้อมทั้งหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา และกดมันลงบนคอของเธอที่มีเลือดไหลอยู่ “เอวลีน คุณโอเคไหม?”
เมื่อเห็นว่าไรอันเป็นห่วงเมเดลีนมาก นาโอมิจึงหยิบมีดขึ้นมาและจะเข้าไปทำร้ายเมเดลีนอีกครั้ง
ทันใดนั้นมือของนาโอมิที่กำลังยกขึ้นก็โดนกระสุนร้อน ๆ เฉียดผ่านไป
หญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด มีดหล่นลงข้าง ๆ ฝ่ามือของเธอมีอาการปวดแสบปวดร้อนตามมา
ไรอันหันไปมองแล้วพบว่าเมื่อกี้เขากำลังประมาท และเกือบปล่อยให้นาโอมิทำร้ายเขากับเอวลีนเสียแล้ว อย่าไรก็ตามโชคดีที่มีคนคอยปกป้องเขาอยู่ลับ ๆ
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น ไรอันรับสายเมื่อเห็นสายที่โทรเข้ามา จากนั้นเขาก็พูดกับเมเลีนโดยหันหลังให้เธอว่า “กลับกันเถอะ”
แม้ว่าเสียงของเขาจะเบามาก แต่เมเดลีนก็ได้ยิน
จากนั้นไรอันก็คว้าไหล่ของเมเดลีนไว้แล้วพาเธอกลับไปที่รถโดยไม่รอช้า
นาโอมิกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเพราะความอิจฉาริษยา “ไรอัน ฉันก็บาดเจ็บเหมือนกัน! ทำไมคุณถึงมีแต่มันในสายตาล่ะ!”
“โทษตัวเองเถอะ” ไรอันไม่แม้แต่จะมองนาโอมิและทิ้งคำเตือนไว้ “คุณควรจะทำตัวให้ดีกว่านี้นาโอมิ”
“ไรอัน!”
นาโอมิกัดฟันก่อนที่จะคว้ามีดและแทงมันลงไปบนพื้นไม่ยั้ง
ไรอันพาเมเดลีนไปโรงพยาบาลเพื่อรักษาบาดแผล ระหว่างทางกลับบรรยากาศในรถก็เงียบจนชวนอึดอัด
“เอวลีน คุณมีอะไรจะถามผมไหม?” ไรอันเริ่มทำลายความเงียบ
เมเดลีนพยักหน้าแล้วส่ายหัวอีกครั้ง “ฉันจะถามก็ต่อเมื่อคุณอยากจะบอก”
ไรอันมองไปที่เมเดลีนอย่างคาดไม่ถึง จากนั้นก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาในทันใด “เอวลีน ขอบคุณที่คุณเข้าใจ ตอนนี้มันยังไม่ถึงเวลาจริง ๆ และยิ่งคุณรู้น้อยเท่าไหร่ คุณก็จะปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เมเดลีนก็รู้สึกว่าภูมิหลังของไรอันนั้นคงไม่ธรรมดาอย่างที่เธอคิดเอาไว้ มันอาจจะเกี่ยวข้องกับอาชีพที่เขาพูดถึงเมื่อครั้งก่อน
หญิงสาวไม่ถามอะไรอีก หลังจากกลับมาที่คฤหาสน์วิทแมน คาเลนก็บอกว่าเด็ก ๆ หลับไปแล้ว
เมเดลีนกลับไปที่ห้องของเธอและเห็นลูกน้อยกำลังนอนหลับอย่างสงบบนเตียง เธอรู้สึกพึงพอใจที่ได้เห็นอย่างนั้น
สองสามวันนี้เธอเหนื่อยเกินไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมเดลีนหยิบชุดนอนอย่างเหนื่อยล้าและเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำ
ไม่นานหลังจากที่เธอเข้าไปในห้องน้ำ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างเบามือ
เจเรมี่เดินไปที่เปลราวกับเป็นหัวขโมย เขากำลังขโมยช่วงเวลานี้เพื่อใช้มันกับลูกน้อย
ทารกที่นอนหลับดูเหมือนจะหิวและลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง
ตอนที่เด็กน้อยกำลังจะร้องไห้ เจเรมี่ก็เห็นขวดนมเด็กที่วางอยู่ข้าง ๆ เขาจึงรีบหยิบมาป้อนให้กิน
เขามองไปที่ทารกซึ่งกำลังดื่มนมอย่างสบายใจในอ้อมแขน ขณะเดียวกันแววตาของเจเรมี่ก็หม่นลง
“พุดดิ้ง ไม่รู้ว่าแดดดี้จะมาเยี่ยมได้อีกกี่ครั้ง หรือนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ ลูกต้องเชื่อฟังแม่นะ โตขึ้นลูกต้องช่วยแดดดี้ปกป้องแม่ กับพี่ชายและพี่สาวของลูกด้วย โอเคไหม?”
พอพูดจบ เขาก็ได้ยินเมเดลีนออกมาจากห้องน้ำ เจเรมี่รีบวางทารกน้อยกลับเข้าไปในเปล แต่ทารกน้อยยังกินนมไม่อิ่ม มือเล็ก ๆ ของเขาจึงต้องการคว้าขวดนมเอาไว้
เจเรมี่หักใจแล้วหยิบขวดนมวางกลับไปที่เดิม จากนั้นก็หันหลังจากไป
ทารกน้อยที่อยู่ข้างหลังเขาร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร