บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1034
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1034
ถึงอย่างนั้นเจเรมี่ก็ไม่เปิดโอกาสให้คาเลนถามคำถามอีก เขาลุกขึ้นและจากไปทันที
เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเมเดลีน คาเลนจึงไม่เรียกเจเรมี่ไว้อีก
เมื่อเห็นว่าเจเรมี่เข้าไปในห้องของแจ็คสันและลิเลียน เธอก็ไม่ได้ตามเขาไปรบกวนพวกเขาอีก
เจเรมี่กอดลูกทั้งสองที่กำลังหลับใหลอยู่ เมื่อมองไปที่ใบหน้าสงบของทั้งสอง หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความคับข้องใจและรู้สึกผิด
เขาจ้องมองไปยังใบหน้าของลิเลียนที่กำลังหลับ ดวงตาลุ่มลึกของเขาอ่อนโยนและมีน้ำตาคลออยู่ข้างใน
“ลิเลียน แดดดี้คงไม่มีโอกาสได้ยินหนูเรียกว่า ‘แดดดี้’ อีกต่อไปแล้ว แต่หนูจะเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยคนเดียวในหัวใจของแดดดี้นะ”
เขาก้มหน้าลงเพื่อที่จะจูบแก้มเล็ก ๆ น่ารักของลูกสาว แต่เมื่อคิดถึงเลือดที่เขาเพิ่งไอออกมา เขาก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะอุ้มเด็กด้วยซ้ำ
เจเรมี่ออกมาจากห้องอย่างเศร้าสร้อย เขามองไปที่ประตูห้องของเมเดลีนเงียบ ๆ เป็นเวลานานก่อนจะจากไป เมื่อเขาหันหลังกลับ เขากลับเห็นแจ็คสันยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมโตคู่นั้นกำลังมองมาที่เขาอย่างจริงจัง
“แดดดี้ครับ แดดดี้ไม่ได้กลับบ้านนานเลยนะครับ” ดวงตาของคนตัวเล็กดูเหงาเล็กน้อย
เจเรมี่เดินไปหาเด็กคนนั้นและย่อตัวลงสัมผัสศีรษะเล็ก ๆ น่ารักของเด็กชาย “แจ็ค แจ็คต้องเชื่อฟังแม่ของลูกนะ”
“ครับ แจ็คฟังแม่ตลอด”
“ตอนนี้แจ็คเป็นลูกผู้ชายแล้ว แจ็คต้องช่วยแดดดี้ปกป้องแม่และน้องสาวของลูกนะ”
แจ็คสันกะพริบตา “แล้วแดดดี้ล่ะครับ?”
“แดดดี้… แดดดี้กำลังจะไปในที่ที่ไกลมาก ๆ” เจเรมี่พูดพร้อมกอดเด็กน้อยแนบอกแน่น “แจ็ครักแดดดี้ไหม?”
“รักสิฮะ แจ็ครักแดดดี้” แจ็คสันตอบโดยไม่ลังเล “แจ็ครักแม่ รักน้องสาว น้องชาย คุณปู่… และคุณตากับคุณยาย แต่แจ็คไม่ได้เจอตากับยายนานแล้ว”
คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของเด็กน้อยเสียดแทงทะลุเข้าไปในหัวใจของเจเรมี่
เนื่องจากเขายังเด็กและไม่รู้เรื่อง เขาจึงไม่รู้ว่าเอโลอิสและฌอนเสียชีวิตแล้ว
และฆาตกรที่ทำให้ลูกต้องสูญเสียตากับยายของเขาไปคือพ่อของเขาเอง
“แดดดี้ครับ แดดดี้บอกว่าจะไปที่ไกล ๆ แล้วแดดดี้จะไปไหน? แจ็คไปด้วยได้ไหม?” เด็กน้อยถามอย่างไร้เดียงสา
เจเรมี่โอบใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาด้วยความรู้สึกลำบากใจ “เด็กน้อย ลูกต้องอยู่กับแม่ และรักแม่แทนแดดดี้ให้มาก ๆ นะ”
“แดดดี้จะไปไหนกันแน่?” เห็นได้ชัดว่าแจ็คสันต้องการคำตอบอย่างถึงที่สุด
เจเรมี่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบ “แดดดี้จะไปหาคุณตากับคุณยายของแจ็คที่อยู่ในที่ไกล ๆ ไงครับ”
“คุณตากับคุณยายอยู่ในที่ไกล ๆ นั้นด้วยเหรอฮะ?”
“ใช่แล้วล่ะ” ดวงตาของเจเรมี่ขมขื่น และริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันเล็กน้อย “นั่นคือเหตุผลที่พอแดดดี้ไม่อยู่แจ็คก็ต้องคิดไว้ว่าตอนนี้แจ็คเป็นลูกผู้ชายแล้ว และจะต้องดูแลแม่ของแจ็คให้ดี แจ็คต้องเชื่อฟังสิ่งที่แม่พูดเสมอนะ”
“ครับ แจ็คจะทำแบบนั้น” แจ็คสันกะพริบตาตอบรับอย่างจริงจัง เขายกแขนขึ้นกอดเจเรมี่ก่อนจะจูบอีกฝ่ายด้วยปากเล็ก ๆ ของเขา “แดดดี้ครับ ไม่ว่าแดดดี้จะอยู่ไกลแค่ไหน ทั้งแจ็ค แม่ น้องชาย และน้องสาวก็จะรอแดดดี้กลับบ้านนะครับ อย่าลืมพาคุณตากับคุณยายกลับมาด้วยกันนะ”
เจเรมี่ยิ้ม แต่หลังจากกอดเด็กน้อยแล้ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตาไหล
หลังจากพาแจ็คสันกลับห้องไปนอนแล้วเจเรมี่ก็จากไป
วันรุ่งขึ้นเมเดลีนทำอาหารเช้าให้เด็ก ๆ ตามปกติ แต่เมื่อเธอมาเอาจานไปเก็บ เธอก็เห็นว่าแจ็คสันดูเหม่อลอยอยู่นาน
“แจ็ค เป็นอะไรไปลูก? วันนี้แม่ทำอาหารเช้าไม่อร่อยหรือเปล่า?” เมเดลีนแตะศีรษะของคนตัวเล็กเบา ๆ แล้วเอ่ยถาม
แจ็คสันกัดขนมปังปิ้ง “แม่ครับ แดดดี้บอกว่าจะไปหาคุณตาคุณยาย แจ็คเองก็คิดถึงคุณตากับคุณยาย แจ็คขอไปกับแดดดี้ได้ไหมครับ?”