บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1036
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1036
เมเดลีนชำเลืองมองลาน่า “ฉันบอกว่าฉันมีเรื่องจะบอก”
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาของเจเรมี่ “ที่นี่ไม่มีคนนอก ธุระของฉันก็เป็นธุระของแฟนฉันเหมือนกัน ถ้าคุณมอนต์โกเมอรีมีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ”
คำพูดของเจเรมี่ทำให้หัวใจของเมเดลีนแหลกสลาย
ขณะที่เธอกำลังจะพูด ลาน่าก็เดินเข้ามาอย่างสบาย ๆ พลางโน้มตัวเข้าไปใกล้เจเรมี่และเอ่ยว่า ”เจเรมี่คะ ในฐานะแฟนโดยชอบธรรมของคุณ ฉันจะไม่รบกวนการพูดคุยของคุณกับคุณมอนต์โกเมอรีหรอกค่ะ ฉันจะไปที่ร้านขนมชั้นล่าง แล้วรอคุณลงมาดื่มชายามบ่ายกับฉันทีหลังนะคะ”
เจเรมี่ยิ้มให้ลาน่าอย่างอ่อนโยน “งั้นคุณไปก่อน เดี๋ยวผมตามลงไป”
“ค่ะ” ลาน่ามองเหยียดและเดินผ่านเมเดลีนด้วยรอยยิ้มอิ่มเอมใจ “คุณมอนต์โกเมอรี ฉันได้ยินมาว่าคุณกำลังจะแต่งงานกับไรอัน โจนส์เร็ว ๆ นี้ การที่หาผู้ชายมาแต่งงานด้วยทันทีที่หย่าได้ คุณเองก็ไม่ใช่เล่น ๆ เลยนะ”
ลาน่ายั่วโมโหอีกฝ่าย
เมเดลีนเอ่ยโดยไม่เร่งรีบว่า “ถ้าพูดเรื่องวิธีการ ฉันจะเทียบกับเธอได้ยังไง? คุณผู้หญิงที่มีความกล้าหนาเสียยิ่งกว่ากำแพงเมือง”
“…” สีหน้าของลาน่าบูดบึ้งในทันที “เอวลีน แก…”
“ลาน่า เธอรู้อยู่แก่ใจว่าเธอเป็นใคร ถ้าเธอต้องการให้ฉันมีโอกาสตอบโต้เธอละก็ทำต่อไปสิ”
“…”
ลาน่าเม้มริมฝีปากสีแดงแน่น ใบหน้าซีดของเธอแสดงความโกรธอย่างชัดเจน
เมื่อคิดถึงเรื่องที่เธอวางกับดักเพื่อจัดการเมเดลีนก่อนหน้านี้ แต่เมเดลีนก็ทำลายแผนจนหมดสิ้น ลาน่าก็กัดฟันและหันหน้าไปยิ้มให้เจเรมี่อย่างนุ่มนวล
“เจเรมี่ ภรรยาเก่าของคุณเหมือนเม่นจริง ๆ เลยนะคะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงไม่ต้องการเธอ ฉันจะรอคุณที่ชั้นล่าง แล้วตามมาเร็ว ๆ นะคะ”
ลาน่าหันมาจ้องมองเมเดลีนและจากไปในที่สุด
ในตอนนั้นเองที่เจเรมี่รู้สึกว่าร่างกายของเขาสะอาดขึ้นมาก ขณะที่เขากำลังจะอ้าปาก ชายหนุ่มก็ได้ยินเมเดลีนพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจเรมี่ ฉันไม่ได้ห้ามให้คุณเจอเด็ก ๆ แต่ช่วยอย่าพูดอะไรไร้สาระแบบนั้นกับแจ็คอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ชายหนุ่มก็นึกถึงบทสนทนาของเขากับแจ็คสันเมื่อคืนนี้อย่างรวดเร็ว
ในตอนนั้นความรู้สึกอัดอั้นตันใจที่พลุ่งพล่านในใจทำให้เขาเผลอพูดคำเหล่านั้นออกไป
เมเดลีนมองเขาด้วยใบหน้าสงบนิ่งและถามเขาเสียงเข้ม “คุณบอกว่าจะไปหาตากับยายของแจ็ค มันหมายความว่ายังไงกัน? คุณพยายามจะบอกฉันว่าพ่อแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่ หรือคุณต้องการจะบอกฉัน ว่าคุณจะชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่และพ่อของฉันด้วยความตาย?”
อารมณ์พังทลายของเธอค่อย ๆ จางหายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ขณะที่เธอมองไปยังคนตรงหน้าที่กำลังขมวดคิ้ว
“เจเรมี่ ฉันขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าถึงคุณตายไปก็ไม่มีวันชดใช้ให้พ่อแม่ฉันได้! ต่อให้คุณตายจริง ๆ ฉันก็จะไม่ยกโทษให้เด็ดขาด!”
เจเรมี่ดูเหมือนจะฟังคำพูดของเมเดลีนอย่างใจเย็น แต่มือขวาของเขาที่อยู่ใต้โต๊ะกลับกำแน่นจนปลายนิ้วกลายเป็นสีขาว
กำปั้นของเมดลีนเองก็กำแน่นเช่นกัน ขณะที่เธอมองไปยังชายผู้ไม่แสดงออกถึงสีหน้าใด ๆ
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระกับลูก ๆ ของฉัน ไม่งั้นฉันจะไม่อนุญาตให้คุณเจอหน้าพวกเขาอีก” เธอเตือนด้วยน้ำเสียงจริงจัง เมื่อเห็นว่าเขายังคงเงียบ เมเดลีนจึงเดินเข้าไปหาเขาด้วยความกระวนกระวายใจ
“คุณได้ยินฉันไหม เจเรมี่? ฉันจะไม่อนุญาตให้คุณพูดเรื่องนี้กับเด็ก ๆ อีก! คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้วิธีการลบ ๆ แบบใดก็ตามเพื่อชดใช้การตายของพ่อแม่ฉัน”
ด้วยคำพูดสุดท้ายนี้ เมเดลีนทำได้เพียงสะอึกสะอื้น
เจเรมี่คลายมือที่กำแน่นแล้วลุกขึ้นยืนช้า ๆ เขาเผชิญหน้ากับเมเดลีนด้วยสีหน้าหนักใจ แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดขีดว่า “สิ่งที่ผมอยากจะทำหรือพูดไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณ ถ้าคุณมีเวลามากนัก คุณก็ควรไปดูแลคู่หมั้นของคุณ ผมไม่ใช่สามีหรือผู้ชายของคุณอีกต่อไปแล้ว ดังนั้น อย่ามาหาผมอีก”