บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1038

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1038

เมเดลีนนั่งอยู่ในรถของไรอันและมองไปยังนิ้วนางข้างซ้ายที่ว่างเปล่าของตัวเอง เธอหวนนึกถึงภาพการแยกจากและกลับมาพบกันอีกครั้งระหว่างเธอและเจเรมี่ตลอดหลายปีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

จู่ ๆ เธอก็รู้สึกสับสนขึ้นมาว่าในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา เจเรมี่เคยรักเธอจริง ๆ บ้างไหม?

แน่นอนว่าเขาเคย

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมตอนนั้นเขาถึงสามารถทำทุกวิถีทางเพื่อปกป้องเธอไว้

นั่นคือเหตุผลที่เมื่อก่อนตอนที่เขากอดเธอตอนเข้านอน เขาจะแสดงรอยยิ้มที่ใสซื่อเหมือนเด็กให้เธอดู

‘แต่เจเรมี่ เราทำอะไรผิดไปเหรอ เรื่องระหว่างเราถึงกลายเป็นแบบนี้…’

หัวใจของเธอเจ็บปวดอยู่เงียบ ๆ ในทันใดนั้นเองที่ไรอันยื่นมือออกมาจับมือเธอไว้อย่างนุ่มนวล เขาไม่ได้พูดอะไร และทำเพียงแค่มองเมเดลีนอย่างอบอุ่น

“ผมอยากให้งานแต่งงานเรียบง่ายหน่อย คุณคิดว่าไงครับ?” ไรอันขอความเห็นจากเมเดลีนอย่างอ่อนโยน

ครอบครัวโจนส์เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในเกลนเดล ตอนนี้ไรอันกำลังจะแต่งงาน งานแต่งงานจึงเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

เมเดลีนคิดว่าอาจเป็นเพราะเธอแต่งงานมาแล้วสองครั้ง หย่าร้างไปแล้วสองครั้ง และมีลูกมาแล้วสามคน พ่อและแม่ของไรอันอาจจะรู้สึกละอายขึ้นมาได้ เธอจึงไม่อยากทำตัวโดดเด่นมากนัก ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าเห็นด้วย แต่เธอก็ได้ยินไรอันพูดว่า “ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น ผมคิดไว้แล้วว่าคุณอาจกลับไปอยู่กับเจเรมี่ในอนาคต ดังนั้นการไม่ทำตัวเปิดเผยมากนักก็จะดีสำหรับคุณด้วย”

คำตอบนี้ทำให้เมเดลีนประหลาดใจและหวั่นไหว แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกผิดเช่นกัน

“ไรย์ ฉันไม่ได้หุนหันพลันแล่นเรื่องที่อยากจะแต่งงานกับคุณนะคะ และมันก็ไม่ใช่เพราะเจเรมี่ด้วย

“บางทีโชคชะตาและจังหวะเวลาก็สำคัญ ฉันกับเจเรมี่ใช้ชีวิตวนเวียนแบบนี้มาหลายปีแล้ว และในที่สุดเราก็มาถึงจุดที่ต้องแยกทางกันสักที บางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของฉันเช่นเดียวกับเขา”

มีแสงสว่างปรากฏในดวงตาของเมเดลีนอีกครั้ง

“ฉันรู้สึกขอบคุณมาก ๆ ที่พระเจ้าทำให้ฉันได้พบคุณ ในเวลาที่ฉันกำลังเหนื่อยล้าที่สุด”

ไรอันยิ้ม “ผมมีความสุขมากที่ได้เป็นชายฝั่งให้คุณทอดสมอ และได้เป็นสรวงสวรรค์ให้คุณหลบภัยยามพายุโหมกระหน่ำ”

วิธีที่ไรอันพูดทำให้เมเดลีนรู้สึกว่าเขาช่างเอาอกเอาใจเธอมากเหลือเกิน

เธอไม่เคยคิดว่าในเวลาเช่นนี้เธอจะได้พบกับผู้ชายที่ดี ผู้ชายที่ต้องการดูแลเธอจริง ๆ

บางทีนี่ก็อาจจะเป็นโชคชะตา

ไรอันพาเมเดลีนกลับบ้านเพื่อไปหาพ่อและแม่ของเขา

พวกเขายังคงกระตือรือร้นมาก แต่ก็มีข้อสงสัยบางอย่าง

เมเดลีนและไรอันเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แม้ว่าพวกเขาจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน แต่นั่นมันก็หลายปีมาแล้ว นอกจากนี้เมเดลีนก็มีลูกแล้วตั้งสามคน

เมื่อเมเดลีนไปเข้าห้องน้ำ ผู้เป็นพ่อและแม่ก็เอ่ยกับไรอันด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ไรย์ ลูกแน่ใจแล้วใช่ไหม? ลูกจะแต่งงานกับคุณมอนต์โกเมอรีจริง ๆ เหรอ?”

“ผมคิดเรื่องนี้ดีแล้วครับ ผมอยากแต่งงานกับเอวลีน”

“แต่…”

“การหย่าร้างและมีลูกแล้วสามคนไม่ได้หมายความว่าเธอไม่มีคุณสมบัติพอที่จะมีความสัมพันธ์และแต่งงานใหม่ เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสจากชีวิตการแต่งงานของเธอ และผมหวังว่าผมจะสามารถรักษาบาดแผลให้เธอและทำให้เธอมีความสุขได้อีกครั้ง”

“ก็สมเหตุสมผลแล้วล่ะ” มาดามโจนส์ค่อนข้างเห็นด้วย “แต่…”

“แม่ครับ พ่อครับ เอวลีนคือคนที่ผมเลือกเอง ผมหวังว่าจะได้รับการสนับสนุนแทนการต่อต้าน เหมือนกับเมื่อก่อนตอนที่ผมปรารถนาที่จะเรียนรู้การวาดภาพและทำความฝันให้เป็นจริง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ พ่อและแม่ก็ไม่คัดค้านเขาอีกต่อไป

เมเดลีนออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาของเธอก็ร้อนผ่าวเมื่อได้ยินคำพูดของไรอัน อาจไม่มีก้าวไหนที่เร็วหรือช้าไป ไรอันเป็นคนที่มาอยู่ตรงนี้ในเวลาที่เหมาะสมจริง ๆ

หลังจากกลับมาถึงเมเดลีนก็หยิบกล่องที่บรรจุแหวน เปลือกหอย และที่คั่นหนังสือออกมาจากคฤหาสน์วิทแมน จากนั้นเธอก็ขับรถไปยังวิลล่าที่เจเรมี่กับเธอแต่งงานกันตามลำพัง

เธอยืนอยู่ที่ประตูวิลล่าขณะที่มองดูบ้านหลังใหญ่ที่มืดสนิท เธอผลักประตูและเดินเข้าไป เมื่อเดินไปถึงด้านบนสุดของบันได เมเดลีนก็พบว่าประตูห้องนอนเปิดอยู่พร้อมกับไฟที่เปิดทิ้งไว้

มีใครอยู่ในห้องงั้นเหรอ?

เธอชะงักอย่างสงสัย แล้วค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้