บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1040
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1040
“เจเรมี่ คุณกำลังมองอะไรอยู่? ไฟเขียวแล้วนะ” ลาน่าบอก ขณะที่เธอกำลังจะมองไปยังทางเดียวกับที่เจเรมี่มองอยู่ รถก็ออกตัว
เจเรมี่หยิบกระดาษเช็ดมือมาเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของเขา
ลาน่าไม่ได้สังเกตว่าเจเรมี่กำลังไอออกมาเป็นเลือด เธอเพียงนั่งเท้าคางด้วยมือข้างหนึ่ง ขณะที่มองไปยังเจเรมี่ซึ่งกำลังขับรถด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“เจเรมี่ คุณนี่มีเสน่ห์จริง ๆ ฉันเคยคบกับผู้ชายมาก็หลายคน แต่คุณแตกต่างออกไป ฉันมีความต้องการอยากจะอยู่กับคุณตลอดไปจริง ๆ นะ”
เจเรมี่ชำเลืองมองลาน่า “ชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“แน่นอนสิคะ” ดวงตาของลาน่าเต็มไปด้วยความหลงใหลและมั่นใจ “ฉันจะทำให้คุณค่อย ๆ ตกหลุมรักฉัน และลืมเอวลีนคนนั้นไป เพราะฉันเชื่อว่าความรักจะค่อย ๆ เติบโตเมื่อเวลาผ่านไป”
เจเรมี่ยกมุมปากของเขาและยิ้มอย่างมีความหมาย “ฉันก็เชื่ออย่างนั้น”
ลาน่าพอใจกับคำตอบของเขา แต่เธอก็ยังคงดูกังวลเล็กน้อยกับทิศทางที่เจเรมี่เพิ่งมองไป
…
ขณะที่เมเดลีนกำลังลองชุดแต่งงาน เอวาก็ได้รับโทรศัพท์ จากนั้นสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยและบอกว่าเธอต้องรีบไปแล้ว
ไรอันซื้อดอกไม้มาสองช่อและพาเมเดลีนไปที่สุสานเพื่อพบเอโลอิสและฌอน
“พ่อคะ แม่คะ นี่ไรอัน สามีในอนาคตของหนูค่ะ” เมเดลีนมองไปที่หลุมฝังศพและแนะนำเขาให้ครอบครัวของเธอรู้จัก “คราวนี้หนูจะไม่มีวันเลือกผิดอีก พ่อกับแม่จะอวยพรให้เราใช่ไหมคะ?”
ไรอันฟังคำพูดของเมเดลีน และมองไปที่หลุมฝังศพอีกครั้ง
เมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองของเมเดลีน เขาก็ลังเลที่จะพูดออกมา มีคำบางคำและข้อเท็จจริงบางอย่างที่ไม่ควรพูดออกมาในเวลานี้
หลังจากที่ไปหาฌอนและเอโลอิสแล้ว เมเดลีนก็เตรียมตัวไปโรงเรียนเพื่อรับลูก ๆ
ทว่าทันทีที่เธอขึ้นรถ เมเดลีนก็ได้รับโทรศัพท์จากครูอนุบาล
ครูสาวกำลังคร่ำครวญอย่างกระวนกระวาย “คุณวิทแมนคะ ลิเลียนลูกสาวของคุณหายตัวไปแล้ว”
หัวใจของเมเดลีนหล่นวูบ จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของแจ็คสัน “แม่ครับ เมื่อกี้คุณครูพาเราไปที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ นี้ครับ ลิเลียนบอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ผ่านไปนานเธอก็ไม่ออกมาสักที พอคุณครูเข้าไปก็พบว่าเธอหายไปแล้วครับ”
เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ เมเดลีนและไรอันจึงรีบไปที่โรงเรียนทันที
ลาน่ากำลังนอนเอนกายสบาย ๆ บนเก้าอี้อาบแดดริมสระว่ายน้ำ ในตอนที่บอดี้การ์ดวิ่งเข้ามาหาเธออย่างภูมิใจ พร้อมทั้งผลักลิเลียนที่เขาพามาด้วยลงต่อหน้าลาน่า
“คุณลาน่า ผมจับลูกสาวของเอวลีนได้แล้ว”
ลาน่าเงยหน้าขึ้นมองลิเลียน ใบหน้าที่สวยงามของเด็กน้อยคล้ายคลึงกับเมเดลีน
เมื่อรู้ว่าเจเรมี่ไม่ได้อยู่ที่นั่น ลาน่าก็คว้าคอเสื้อของลิเลียน และลากเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เข้ามาหา
“นี่ ดึงผมหนูทำไมยัยป้า?” ลิลลี่น้อยถามด้วยดวงตากลมโตไร้เดียงสา
“ป้า? แกกล้าเรียกฉันว่าป้าเหรอ?” ทันใดนั้นสีหน้าของลาน่าก็โกรธขึ้นมา “ลูกหมาของยัยเอวลีนนี่น่ารำคาญพอ ๆ กับมันเลยสินะ! ครั้งที่แล้วฉันจำได้ว่าแกร้องไห้ทันทีที่แยกจากเอวลีน ตอนนี้ฉันสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมันถ้าแกตายขึ้นมา”
ดวงตาของลาน่าดุร้าย
“เอวลีน แกยังอยากจะแต่งงานกับไรอันอย่างมีความสุขอย่างนั้นเหรอ? หึ คราวนี้ฉันจะทำให้แกต้องร้องไห้และขอความเมตตาจากฉัน!” เธอพูดพร้อมกับผลักลิเลียนลงกับพื้น
ลิเลียนทรุดลงกับพื้น ดวงตากลมโตแต่ใสบริสุทธิ์ของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย แต่เธอก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา
“โยนเจ้าเด็กนี่ลงสระ แล้วปล่อยให้มันจมน้ำตายซะ!” ลาน่าสั่ง
บอดี้การ์ดที่อยู่ข้าง ๆ ทำตามคำสั่งของเธอและคว้าตัวลิเลียนเอาไว้
“ปล่อยฉันนะ ตาลุงใจร้าย ปล่อยฉันนะ” ลิเลียนพยายามกัดที่ฝ่ามือของชายคนนั้น
ชายคนนั้นหงุดหงิดขึ้นมาในทันที และโยนลิเลียนซึ่งมีอายุเพียงห้าขวบลงไปในสระว่ายน้ำ!
ซ่า! ละอองน้ำกระเซ็นออกมา
ลาน่ามองดูลิเลียนที่กำลังดิ้นรนอยู่ในน้ำด้วยความพึงพอใจพลางจุดบุหรี่ “เอวลีน พ่อแม่ของแกตายำปแล้ว และในไม่ช้าลูกสาวของแกก็จะตายเหมือนกัน ฉันอยากรู้นักว่าแบบนี้แกจะยังกล้าต่อกรกับฉันอีกไหม!”