บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1043
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1043
เจเรมี่มองแผ่นหลังของลาน่าด้วยความขยะแขยง แล้วจึงลงจากรถเพื่อตามเธอไปอย่างไม่พอใจนัก
“หวานกันจังเลยนะ!”
ลาน่าทำเสียงล้อเลียนใส่เมเดลีนและไรอัน
เมเดลีนขยับตัวเองออกจากอ้อมกอดของไรอัน เมื่อมองไปเห็นลาน่า เธอก็มองเห็นเจเรมี่ที่ติดตามลาน่ามาอย่างใกล้ชิดเช่นกัน
แววตาที่เคยอ่อนไหวกลับกลายเป็นเฉียบคมในทันที
อย่างไรก็ตาม เมเดลีนไม่ต้องการเสียเวลาและลมหายใจของเธอทิ้งไปเฉย ๆ เธอจึงหันไปบอกไรอัน “ไรย์ เราไปสถานีตำรวจกันเถอะค่ะ”
“ครับ” ไรอันพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปจับมือของเมเดลีน
เมเดลีนยืนชะงักอยู่ชั่วครู่เมื่อสัมผัสได้ถึงความอุ่นจากมือของไรอัน ทว่าเธอก็ไม่ได้ผละออก
เจเรมี่เห็นน้ำตาของหญิงสาว แม้จะภายใต้ความมืดของยามค่ำคืน
‘เธอร้องไห้
‘ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ?’
เขาคิดไตร่ตรอง เมื่อเห็นไรอันพาเมเดลีนออกไป เจเรมี่ก็เปิดปากและแกล้งทำเป็นดูถูกด้วยการพูดว่า “คุณโจนส์ คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะดูแลภรรยาเก่าผมให้ดี? แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น? คุณดูแลเธออย่างดีจนทำให้คุณมอนต์โกเมอรีร้องไห้อยู่ข้างถนนแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?”
ทั้งเมเดลีนและไรอันหยุดอยู่กับที่ เมื่อได้ยินเสียงนั้น
ในทางกลับกัน ลาน่ามองไปที่เมเดลีนอย่างสนใจ ซ้ำยังพูดอย่างเป็นปริศนาด้วยว่า “คุณช่างสังเกตดีนะคะ เจเรมี่ คุณมอนต์โกเมอรีมีน้ำตาไหลจริง ๆ กำลังมีความสุขกับเรื่องอะไรอยู่หรือเปล่าคะ?”
ลาน่าเยาะเย้ย ทั้งที่ความจริงแล้วเธอรู้ดีที่สุดว่าทำไมเมเดลีนจึงเป็นแบบนี้
เมเดลีนรู้สึกเศร้าและกังวลว่าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับลิเลียน
‘แต่เอวลีน มันสายเกินไปแล้วล่ะที่แกจะร้องไห้
‘ลูกสาวแกไปหาพ่อกับแม่ของแกแล้ว!’
ลาน่าคิดอย่างเจ้าเล่ห์ และเธอยังอยากที่จะทำร้ายอีกฝ่ายซ้ำด้วยวาจาเมื่อเห็นเมเดลีนมองมาที่เธอแล้วยิ้ม
“ใช่ ฉันมีความสุขเพราะคู่หมั้นของฉันเพิ่งสัญญาว่าจะรักและปกป้องฉันตลอดไป ฉันรู้สึกตื้นตันใจเลยร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ”
ขณะที่เธอพูด หญิงสาวก็มองไปที่เจเรมี่ซึ่งกำลังยกยิ้มอยู่
“ดูแลคนรักของคุณให้ดีล่ะ อย่าให้เห่าและรบกวนตอนที่ฉันกับคู่หมั้นกำลังออกเดท”
“…” ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างภาคภูมิของลาน่าแตกสลายในทันที
เธอกัดฟันและต้องการผลักเมเดลีนแรง ๆ แต่เจเรมี่หยุดเธอเอาไว้ “แทนที่จะเสียเวลาอยู่ตรงนี้ ทำไมเราไม่ไปทานอาหารเย็นใต้แสงเทียนกันดีกว่าล่ะ?”
ใบหน้าของลาน่าดูสดใสขึ้นทันทีเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เธอเบียดตัวแนบชิดข้างตัวเจเรมี่ด้วยรอยยิ้มพึงใจ “คุณพูดถูกค่ะที่รัก แทนที่จะหายใจทิ้งไปเฉย ๆ เรามาใช้เวลาร่วมกันดีกว่า”
เธอเย้ยหยันด้วยความเย่อหยิ่งและอยากจะพูดอะไรกับเมเดลีนอีกสักเล็กน้อย แต่กลับเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ เมเดลีนเดินตามไรอันไปที่รถพร้อมจากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก
เจเรมี่มองเมเดลีนแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเงียบ ๆ
แต่เมื่อเจเรมี่นึกถึงภาพฉากที่เธอและไรอันกอดกันก่อนหน้านี้ หัวใจของเขาก็รู้สึกราวกับถูกบีบรัดจนหายใจไม่ออก
เขาสงบสติอารมณ์และกลับไปที่รถของลาน่า ทันทีที่นั่งลงเขาก็ได้รับข้อความแปลก ๆ ทางโทรศัพท์ : [ลิเลียน วิทแมน หายตัวไป และผู้หญิงข้างตัวคุณน่าสงสัยอย่างมาก]
เจเรมี่อ่านข้อความอย่างใจเย็น ขณะที่เขากำลังกังวลเกี่ยวกับลิเลียน จู่ ๆ เขาก็นึกอะไรบางอย่างได้
น้ำตาของเมเดลีนก่อนหน้านี้ไม่ใช่เพราะเธอกำลังร้องไห้ด้วยความดีใจ แต่เป็นเพราะเธอกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของลิเลียน
เจเรมี่ลบข้อความนั้นและมองไปที่ลาน่า “วันนี้คุณดูอารมณ์ดีนะ? แถมยังบอกว่าพาผมไปนั่งรถเล่นอีก เราจะไปที่ไหนกันล่ะ?”
ลาน่าเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอและพูดอย่างไร้ยางอาย “ตั้งแต่ที่ฉันเห็นเอวลีนเศร้า ฉันก็อารมณ์ดีมากเลยค่ะ”
ดวงตาของเจเรมี่เย็นชาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนั้น “ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้อย่างมีความสุขชัด ๆ แล้วเธอจะเศร้าได้ยังไง?”
“ความจริงไม่ใช่อย่างที่คุณเห็นหรอกนะ เจเรมี่” ลาน่าพูดอย่างไม่พอใจก่อนจะมองเจเรมี่ด้วยความกังวล “มีบางสิ่งที่คุณไม่ควรรู้ ไม่อย่างนั้นฉันเกรงว่าคุณจะต้องเสียใจไปด้วย”
เจเรมี่คัดค้าน “ฉันจะเสียใจทำไม? ตอนนี้ฉันไม่สนใจใครอีกแล้ว นอกจากเธอ”