บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 1063

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1063

เจเรมี่และผู้ชายที่นั่งตรงข้ามกันได้ยินเสียง ทั้งสองจึงเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน

เมื่อเขาเห็นเมเดลีนนั่งยอง ๆ ที่บันได และกำลังอุ้มลิเลียนที่ร้องไห้อยู่ เจเรมี่ก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพราะต้องการปลอบเด็กหญิงตัวเล็กที่ร้องไห้ แต่ก็ถูกชายคนนั้นรั้งเอาไว้

เขาส่ายหัวให้เจเรมี่และส่งสายตาเป็นนัยให้ จากนั้นเขาก็หันหลังเดินออกไปทางประตูอีกด้าน

“อย่าร้องไห้เลยนะ ลิเลียน เจ้าลูกโป่งไม่ดี! แม่ดุให้แล้ว ไม่เป็นไรนะ ไม่ร้องไห้นะจ๊ะ ไม่ร้องไห้” เมเดลีนกอดลูกสาวตัวน้อยอย่างเศร้าสร้อย

แต่ลิเลียนก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด นอกจากการร้องไห้แล้วลิเลียนก็ไม่ได้ส่งเสียงอื่นใดอีก

เจเรมี่มองเจ้าหญิงน้อยที่ร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มราวกับสายฝน ภายในใจของเขาเจ็บปวดทรมานเมื่อได้เห็นเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเข้าไปหาสองแม่ลูกอย่างเย็นชา

“คุณตามผมมาเหรอ เอวลีน?”

เมเดลีนซึ่งกำลังปลอบใจลูกสาวอยู่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มนิ่ง

“ลิเลียนตกใจกับลูกโป่งที่อยู่ดี ๆ ก็แตก แต่สิ่งแรกที่คุณถามคือ ฉันตามคุณมารึเปล่า แทนที่จะถามว่าลูกเป็นยังไงบ้างงั้นเหรอ?” เมเดลีนยืนขึ้นพลางอุ้มลิเลียนที่ยังตกใจไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเดินไปหาเขาที่ชั้นสอง

“ตอนคุณอยู่บนเรือยอชท์และคิดว่ากำลังจะตาย คุณจำได้ไหมว่าสิ่งสุดท้ายที่คุณโหยหามากที่สุดคืออะไร?”

เมเดลีนกอดเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่สะอื้นไห้แน่นด้วยความเจ็บปวดในหัวใจ

“คุณอยากให้ลิเลียนเรียกคุณว่า ‘พ่อ’ คุณบอกว่าความปรารถนาก่อนที่คุณจะตายคือการได้ยินเด็กคนนี้เรียกคุณว่า ‘พ่อ’ สักครั้ง”

“แต่ตอนนี้เธอไม่แม้พูดแม้แต่คำว่า ‘แม่’ ด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึง ‘พ่อ’ หรอกนะ”

เจเรมี่บีบกำปั้นซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงแน่น ท่าทางกระวนกระวายใจปรากฏบนใบหน้าหล่อซีดของเขา

“เลิกพูดเรื่องนี้กับผมได้แล้วเอวลีน จำไว้ว่าคุณและผมหย่ากันแล้ว ตอนนี้คุณคือมาดามโจนส์ และผมก็มอบสิทธิ์การดูแลลูกทั้งสามคนอย่างเต็มที่ ผมจะไม่รบกวนคุณอีก ดังนั้นหยุดมารบกวนผม ผมทนมามากพอแล้ว คุณเข้าใจไหม?”

เขาเดินกระทบไหล่ของเมเดลีนไปด้วยท่าทีไม่พอใจ จากนั้นก็ลงไปชั้นล่างโดยไม่แม้แต่จะมองมาที่เมเดลีนด้วยหางตา

ทันทีที่ลงไปข้างล่าง เขาก็หันหน้าไปมองเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กอดคอของเมเดลีนไว้พลางร้องไห้ ตาของชายหนุ่มเองก็กลายเป็นสีแดงเช่นกัน

ลิเลียนมองเขาด้วยดวงตาสีแดง แต่ดวงตากลมโตของเธอไม่แสดงความไว้ใจและความรักเหมือนครั้งก่อนอีกต่อไป

เจเรมี่รู้สึกเจ็บปวด เขาสะกดกลั้นต่อความรู้สึกเจ็บปวดอย่างกะทันหันจากความเสียใจ ในขณะที่รีบลงไปชั้นล่างเพื่อไปจากตรงนั้น

เมเดลีนยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอกัดริมฝีปากแน่นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

วันนั้นเธอสาบานว่าจะไม่เสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนี้อีก

เธอปลอบใจลิเลียนและกำลังจะออกไป แต่หลังจากจิตใจสงบลงเธอก็เริ่มคิดถึงเหตุผลที่เจเรมี่มาที่นี่ ผู้ชายคนที่นั่งตรงข้ามเจเรมี่ก่อนหน้านี้คือใครกัน?

ตอนที่เธอเดินขึ้นไปชั้นบน เธอได้ยินบทสนทนาบางส่วนของพวกเขา เธอได้ยินเจเรมี่พูดถึงลาน่าราง ๆ แต่ก็ไม่แน่ใจเกี่ยวกับบริบททั้งหมด

ชายคนเมื่อกี้เองก็หายไปจากชั้นสองของร้านกาแฟในทันที

เมเดลีนเดินเข้ามาใกล้ตรงที่ที่เจเรมี่เพิ่งนั่งไป ตรงนี้มีถ้วยกาแฟที่ยังไม่ถูกแตะสองใบและผ้าเช็ดปากที่ใช้แล้ว

เธอหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาแล้วประสาทรับกลิ่นอันเฉียบคมของเธอก็รับรู้ได้ถึงกลิ่นหอมเย็นเฉพาะตัวของเจเรมี่ ทว่าตรงผ้าเช็ดปากกลับมีของเหลวสีแดงเข้มติดอยู่ เธอบอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร แต่กลิ่นนั้นคล้ายกับสนิม

เมเดลีนหยิบผ้าเช็ดปากอีกผืนจากกระเป๋าของเธอมาห่อมันเอาไว้