บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 126

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 126

“อย่านะ! เจเรมี่!” มาเดลีนตะโกนออกไป แต่เจเรมี่ไม่สนใจเธอ

เธอมองในขณะที่เขายกมือขึ้น โยนตุ้มหูที่สำคัญนั้นลงไปในทะเลสาบ หัวใจของมาเดลีนจับตัวแข็งอย่างเฉียบพลัน เธอไม่มีไพ่ในมือให้เล่นอีกต่อไป

อย่างไรก็ตาม สวรรค์อาจช่วยเธอ เธอไว้จริงๆมีชั้นน้ำแข็งบางๆหลงเหลืออยู่บนทะเลสาบ และต่างหูก็ไม่ตกลงไป ในทางกลับกันมันกลับหยุดอยู่บนน้ำแข็ง!

เห็นได้ชัดว่าเจเรมี่ไม่พอใจมาก เขาขมวดคิ้วพยายามคิด จะทำอย่างไรเมื่อมาเดลีนวิ่งผ่านไปเหมือนสายลม

เขาจ้องมองด้วยความไม่เชื่อในสายตาที่เห็นทันใดในขณะที่มาเดลีนวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปที่ทะเลสาบ เพื่อเอาต่างหูนั้นมา

น้ำแข็งบางๆอยู่ห่างจากชายฝั่งค่อนข้างมาก และมาเดลีนไม่สามารถเข้าถึงได้ เธอพยายามหากิ่งไม้มาเกี่ยวต่างหู แต่กลัวว่าจะดันต่างหูตกลงไปในทะเลสาบโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อเห็นเช่นนั้น เจเรมี่จึงเดินไปที่ด้านข้างของเธอ ดึงมาเดลีนขึ้นมา

“มาเดลีน เธอจะทำอะไรของเธอกัน?”

“คุณวิทแมนbคุณไม่เห็นเหรอ? ฉันกำลังพยายามดึงหลักฐานบางอย่าง ซึ่งเป็นหลักฐานว่าเมเรดิธคือฆาตกรตัวจริง!”

ใบหน้าของเจเรมี่อึมครึมขั้นทันที “เธอกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไรกัน การตายของบริทนีย์เกี่ยวข้องกับเมอร์ได้ยังไง?”

เขาปกป้องเมเรดิธตามปกติอย่างที่เคย ก่อนจะดึงมาเดลีนไป “กลับบ้านกับผม”

“ฉันจะไม่กลับ!” มาเดลีนผลักเขาออกไปด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ สายตาของเธอขัดแย้งกัน “เจเรมี่ อย่ามาแตะต้องฉันอีก! คุณรังเกียจฉัน!”

“พูดบ้าอะไรของเธอ?” ใบหน้าของชายคนนั้นมืดลงอีกครั้ง

มาเดลีนอ้ำอึ้ง “ฉันบอกว่าคุณรังเกียจฉัน! คุณจูบผู้หญิงที่คุณเกลียดเพียงเพื่อปกป้องเมเรดิธที่เลวทรามและน่ารังเกียจ พฤติกรรมแบบนั้นมันทำให้ฉันขยะแขยง!”

คำพูดเหล่านั้น มาเดลีนมองไปที่ใบหน้าที่มืดมนของเจเรมี่ ริมฝีปากของเขาเม้มแน่นและเห็นเส้นเลือดขึ้นบนหน้าผากของเขา

อย่างไรก็ตาม มาเดลีนมองไปที่เขาด้วยสายตาที่แตกต่างไป “เจเรมี่ ฉันเคยเห็นและเข้าใจคุณอย่างถี่ถ้วนในทุกๆเรื่อง วันนี้ฉันจะวางชีวิตของฉันไว้บนเส้น ถ้าคุณต้องการจับต้องต่างหู คุณจะต้องฆ่าฉัน!”

จบคำพูดเหล่านั้น มาเดลีนกระโดดลงไปในทะเลสาบโดยไม่ลังเล

ม่านตาของเจเรมี่หดตัวขณะที่เขามองมาเดลีนกระโดดลงไปในทะเลสาบ สภาพจิตใจของเขากำลังระส่ำระสาย จู่ๆเขารู้สึกกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ทะเลสาบหนาวจัดจากความหนาวเย็นของฤดูหนาว แต่เธอยังกระโดดเข้ามุ่งข้างในแม่น้ำหนาวเหน็บนั้น!

ในที่สุดมาเดลีนคว้าตุ้มหูของเธอได้ เธอรู้สึกดีใจแต่ความหนาวเย็นก็ทำให้ขาขวาของเธอเป็นตะคริว เธอต้องการกลับขึ้นฝั่ง แต่จู่ๆเธอกลับขยับไม่ร่างกายของเธอรู้สึกหนักขึ้น เธอเริ่มจมลงไปช้าๆ

ทันใดนั้นเจเรมี่สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติกับมาเดลีน เขาไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อโค้ทออกก่อนจะพุ่งกระโดดลงไปในทะเลสาบ ดึงมาเดลีนขึ้นมา

“เจเรมี่คุณไม่จำเป็นต้องช่วยฉัน! อย่าแม้แต่คิดจะเอาต่างหูไปจากฉันอีก!” มาเดลีนพยายามผลักเขาออกไป

อย่างไรก็ตาม เจเรมี่จับแขนของเธอไว้ ทำให้ยากที่เธอจะหนี

เมื่อพวกเขาขึ้นฝั่งมาได้ ขาของมาเดลีนยังคงขยับไม่ได้ดั่งใจคิด เธอคิดว่าเจเรมี่จะฉวยโอกาสฉกต่างหูอีกครั้ง แต่เขาไม่ทำ

ใบหน้าของเขาแข็งคล้ายก้อนหินในขณะที่เขาผลักมาเดลีนเข้าไปในรถ และพาเธอกลับไปที่บ้านอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเขาลงจากรถ เจเรมี่เห็นว่าขาของมาเดลีนยังไม่หายดี และเขาต้องการจะอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน แต่เขาถูกผลักออกไป

เธอพิงกำแพง บังคับให้ร่างอันเปียกชื้นค่อยๆเดินขึ้นไป เจเรมี่ตามหลังเธอ และเธอรู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่รุนแรงของเขาที่ติดตามเธอทุกวินาที มันทำให้เธออึดอัดมาก

เมื่อพวกเขาเดินจะถึงที่หมาย ทันใดนั้นมาเดลีนเร่งฝีเท้าของตัวเอง และล็อกประตูที่อยู่ข้างหลังเธอทันทีเมื่อเธอเข้ามา