บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 127

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 127

เจเรมี่เคาะประตูอย่างไม่พอใจ “มาเดลีน เปิดประตู”

“เจเรมี่ไปซะเถอะ ฉันไม่อยากเจอคุณ” มาเดลีนปฏิเสธเขาอย่างเย็นชา และเธอหันหลังจากไปตัดการสนทนากับเขาทันที

เธอซ่อนต่างหูก่อนอาบน้ำ เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่แห้งและสบายก่อนจะเปิดเครื่องทำความร้อน ทำให้ตัวเองอุ่นขึ้นในที่สุด

มาเดลีนมองดูเวลา และเวลาผ่านไปเกินกว่าครึ่งชั่วโมง เจเรมี่น่าจะออกไปแล้ว เธอเดินไปที่ประตูและฟังให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ยินเสียงข้างนอกอีกแล้วก่อนที่จะเปิดประตู

ทันทีที่เธอเปิดประตูออกไป ร่างยาวและหล่อเหลาของเจเรมี่อยู่ตรงหน้าเธอ! ทั้งตัวของเขายังเปียกอยู่ แม้กระทั่งผมของเขายังมีหยดน้ำหลงเหลือ สีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีนัก

ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาจ้องไปที่มาเดลีน ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว เธอไม่ได้หวังว่าเขาจะยังอยู่หน้าประตูแม้ว่าจะเป็นวันที่ลมแรงที่สุดในฤดูหนาวก็ตาม

มาเดลีนตกใจ และคำตอบแรกของเธอคือปิดประตู แต่ช้าเกินไปมือของเจเรมี่ขวางไว้ ในทันทีเขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยก่อนผลักประตูให้เปิดออกอย่างง่ายดาย เมื่อเขาเข้าไปข้างในเขาโยนกุญแจรถของเขาให้กับมาเดลีน “มีเสื้อผ้าสำลองในรถของผม ไปเอามาให้หน่อย”

หลังจากออกคำสั่งให้มาเดลีนช่วย เขามุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ มาเดลีนไล่ตามเขา โดยขวางทางขณะที่เธอถามว่า “เจเรมี่ นี่มันหมายความว่าไง?”

แม้ว่าเขาจะเปียก แต่กลิ่นอายอันเริศเลอของเจเรมี่ก็ไม่ได้ลดลงแต่อย่างใดในขณะที่เขายิ้มเยาะอย่างขบขัน “มาเดลีน เธอจะยังมีชีวิตอยู่หรือไงถ้าฉันไม่ช่วยเธอไว้ก่อนหน้านี้? นี่เป็นวิธีที่คุณปฏิบัติต่อผู้ช่วยชีวิตของเธองั้นหรอ?”

“ผู้ช่วยให้รอด?” มาเดลีนหัวเราะเยาะเย้ย “เจเรมี่ ถ้าคุณช่วยฉันจริงๆเหรอ? คุณทำเพื่อปกป้องเมเรดิธเท่านั้น และคุณสามารถทรมานฉันให้ตายได้ด้วยตัวคุณเอง!”

ด้วยคำพูดเหล่านั้น เมฆดำดูเหมือนจะก่อตัวปกคลุมใบหน้าของเจเรมี่ “มาเดลีน ไม่รู้จริงๆว่าเมื่อไหร่ที่เธอจะแสดงความมีน้ำใจ”

“แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่ฉันถูกคุณบังคับให้เป็นแบบนี้ คุณวิทแมน”

มาเดลีนไม่ให้โอกาสเจเรมี่อีกครั้งในการสนทนาต่อเธอเดินตรงไปที่ประตู

เมื่อมองไปทีด้านหลังของมาเดลีน เศษเสี้ยวแห่งความสงบก็ส่องประกายในดวงตาที่เย็นชาของ เจเรมี่

แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจ แต่มาเดลีนก็ยังคงเอาชุดลำลองของเจเรมี่มาให้เขา โดยหวังว่าเขาจะออกไปหลังจากที่เขาอาบน้ำเสร็จ

อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ไม่ได้มีเจตนาที่จะจากไป หลังจากนั้นเขานั่งลงบนโซฟาอย่างสบายและเรียกร้องให้มาเดลีนทำอาหารให้เขา

มาเดลีนรู้ว่าเป้าหมายของเจเรมี่คือต่างหู และเธอจะไม่มีทางปล่อยให้เขาได้มันไป

เธอทำอาหารง่ายๆก่อนจะเรียกเจเรมี่

อย่างไรก็ตาม เธอเห็นว่าเจเรมี่หลับตาและนอนลงบนโซฟา บางทีเขาอาจจะหลับ

เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นใบหน้ายามหลับของเขา ดูเหมือนเด็กหนุ่มที่ไม่เคยเผชิญกับความยากลำบากใดๆ การแสดงออกที่อ่อนโยนของเขาทำให้มาเดลีนนึกถึงอดีต

เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเจเรมี่ เธอสังเกตเห็นว่าผิวของเขาร้อนจนสัมผัสได้ และใบหน้าของเขาก็แดงแปลกๆ

เขามีไข้

นั่นเป็นเพราะเขากระโดดลงไปในทะเลสาบเพื่อช่วยเธอ และยืนรอตากลมหนาวมานานครึ่งชั่วโมงหรือเปล่า?

มาเดลีนแบกรับความคิดนี้ไม่ได้อีกต่อไปและเธอต้องการมุ่งหน้าไปที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยาให้เขา อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอหมุนตัวกลับ เจเรมี่จับข้อมือของเธอไว้

“อย่าไปเลย ลินนี่”