บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 130
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 130
มาเดลีนดิ้นรนที่จะหายใจ ใบหน้าของเธอแดงขณะที่เธอฝืนยิ้ม “พูดใส่ร้าย? เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่าการใส่ร้ายแท้จริงคืออะไร?”
“เจเรมี่ ตอนที่คุณหลับฝันในตอนกลางวัน คุณไม่ฝันถึงลูกเราที่ตายไปแล้วบ้างเหรอ? ความรู้สึกนึกคิดของคุณไม่เคยเจ็บหรือเสียใจกับสิ่งนั้นบ้างหรือไง?” มาเดลีนมองชายที่มีสีหน้าขัดแย้ง
“เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของผม” เขาพูดด้วยฟันที่ขบกัน ดวงตาของเขาจ้องมองมาเดลีนอย่างเย็นชา แต่มีความสงสัยอยู่ในนั้น
มาเดลีนหัวเราะ แต่น้ำตาของเธอหยดลงบนหลังมือของเจเรมี่
จู่ๆเจเรมี่รู้สึกว่าบางอย่างที่ร้อนผิดปกติกำลังแผดเผาเขา จนปล่อยมือที่จับคอของมาเดลีน เขารู้สึกกระอักกระอวนและปล่อยเรื่องนี้ไป ก่อนจะสตาร์ทรถ
“ถ้าเธอไม่อยากตาย ก็หยุดยั่วยุผม”
มาเดลีนสูดหายใจเข้าลึกๆ และไม่พูดอะไรอีก
อย่างน้อยก็ในตอนนี้ ที่เธอยังไม่อยากตายจริงๆ เธอต้องการมีชีวิตอยู่จนกว่าโฉมหน้าที่แท้จริงของเมเรดิธจะถูกเปิดเผย
มาเดลีนถูกเจเรมี่พาไปยังโรงพยาบาล ในขณะที่เมเรดิธอยู่ในห้องวีไอพี มาเดลีนได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเลือนลางของเมเรดิธ เมื่อเห็นว่ามาเดลีนมาที่นี่ โรสจึงหยุดเธอไว้ที่หน้าประตู
“มาเดลีนยัยผู้หญิงที่น่ารังเกียจ มาที่นี่เพื่ออะไร! นี่คิดว่าเมเรดิธยังไม่ตายเร็วพอหรือไง?!” โรส ตะโกนด้วยความโกรธ นิ้วของเธอชี้ไปที่มาเดลีน เธอดูคล้ายแม่ค้าปากตลาด
มาเดลีนมองไปที่เจเรมี่อย่างใจเย็น “ฉันไม่อยากมา แต่สามีบังคับฉันให้มา”
เจเรมี่ได้ยินดังนั้นเขามองไปที่มาเดลีนที่กำลังยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาได้แต่ขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร
ในขณะนั้น เอโลอิสได้เดินออกจากห้องพักฟื้นคนไข้ เธอส่งสายตาที่แสดงความเกลียดชังเมื่อเห็นมาเดลีน “มาทำอะไรที่นี่? เธอฆ่าบริทย์ไปแล้ว และตอนนี้เธอกำลังพยายามฆ่าลูกสาวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของฉัน! มาเดลีน เธอจะเลวทรามไปถึงไหนกัน! ฉันอยากจะเห็นพ่อแม่แบบไหนที่สามารถให้กำเนิดผู้หญิงที่น่ารังเกียจอย่างเธอได้!”
คำพูดของเอโลอิสทำให้หัวใจของมาเดลีนแน่นขึ้น เมื่อได้ยินคำพูดพวกนั้น พ่อแม่แบบไหน…
เธอไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ แต่เธออธิบายได้แค่ว่า “คุณหญิงมอนต์โกเมอรี ฉันไม่ได้ฆ่าบริทย์ แต่เป็นคนอื่นที่ทำ และคนนั้นคือ…”
“นี่เธอพยายามจะบอกว่าคนนั้นคือเมเรดิธ?! น่ารังเกียจจริงๆ!” เอโลอิสตะโกนเสียงดังลั่น “เป็นเพราะเธอที่ทำให้เมเรดิธพยายามจะฆ่าตัวตาย!”
“คุณแม่ อย่าโทษมาเดลีนเลย ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูคนเดียว มันความผิดของหนูเอง ให้หนูตายเถอะนะค่ะ หนูเหนื่อยมากพอแล้ว…” เสียงพูดแผ่วเบาของเมเรดิธดังออกมาจากในห้องคนไข้
เจเรมี่มองไปที่มาเดลีนโดยไม่พูดอะไรก่อนที่จะรีบเข้าไปข้างใน ในขณะที่เอโลอิสจ้องมองมาเดลีนด้วยความโกรธก่อนที่เธอเหนื่อยล้าจากการจับจ้องนั้น
มาเดลีนเองอยากจะเข้าไปข้างในเช่นกัน แต่เธอถูกโรสหยุดเอาไว้ “มาเดลีน แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกไม่สมควรเข้ามาในห้องพักฟื้นของเมเรดิธ!”
มาเดลีนมองเข้าไปในตาโรสอย่างไม่หลบสายตา “คุณรู้แน่นอนว่าฉันเป็นใคร?”
“เธอ…” จู่ๆโรสก็อึ้งและพูดไม่ออก
มาเดลีน พอใจมากเมื่อเห็นเช่นนั้น ขณะที่เธอกำลังจะออกไปจากตรงนี้ เธอได้ยินเอโลอิสพูดเบาๆว่า “เมอร์ อย่าคิดเช่นนั้น สำหรับแม่แล้ว ลูกเป็นเด็กบริสุทธิ์ที่ไร้เดียงสาที่สุด มาเดลีนผู้หญิงเลวทรามและไร้ยางอายคนนั้น มาเดลีน แย่งผู้ชายที่ลูกรักไป และทำร้ายลูกของหนูด้วย แม้แต่ทำร้ายตัวหนูด้วยซ้ำนะ แน่นอนแม่จะเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกให้ได้!”
ทันใดนั้นขาของมาเดลีนกลับแข็ง และให้ความรู้สึกที่หนักมาก
เธอยืนอยู่หน้าห้องพัก และได้ยินการตีตราของเอโลอิสเกี่ยวกับเธอ ผู้หญิงเลวทรามที่ไร้ยางอาย