บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 136
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 136
มาเดลีนตกใจมากจนใบหน้าของเธอซีดเซียว เธออยากจะวิ่ง แต่ก็ถูกจับได้ทุกครั้ง
เจเรมี่บีบแก้มและบังคับให้เธอมองเขา
เธอยังคงส่ายหัวขณะที่เธอดิ้นรน “ไม่! เจเรมี่ อย่าแตะต้องฉัน! ไปให้พ้น!”
“เธอดูมีความสุขมากตอนที่แดเนียลจูบเธอ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกไม่เต็มใจเมื่อผมสัมผัสเธองั้นหรอ?”
เมื่อมองไปที่การจ้องมองที่ขัดแย้งและต่อต้านของมาเดลีน ใบหน้าของเจเรมี่ได้บูดบึ้งขณะที่ดวงตาของเขากลับเย็นชา
“มาเดลีน ดูใกล้ ๆ ให้ชัด ๆ ผมเป็นสามีของเธอ” เสียงทุ้มและเย้ายวนของเขาดังขึ้นข้างหูของ มาเดลีน ในวินาทีต่อมา เธอรู้สึกว่าเขากัดไหล่ของเธอ
“ฉันไม่ต้องการเเบบนี้ เจเรมี่!”
เธอรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรกับเธอ และมันทำให้เธอกลัวมากจนกระดูกของเธอสั่น
อย่างไรก็ตาม มันเหมือนกับว่าผู้ชายคนนั้นถูกครอบงำไร้ซึ้งสติ เขาฉีกเสื้อผ้าของเธอเป็นชิ้น ๆก่อนที่จะกลืนกินเธออย่างโหดเหี้ยม
มาเดลีนหลับไปอย่างสนิท เธอฝันว่าได้กลับไปสู่ช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิต
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ความจริงก็เหมือนฝันร้ายที่ทำให้เธอหายใจไม่ออก
เธอเห็นว่าเธอยังถูกขังอยู่และชายคนนั้นก็นอนอยู่ข้าง ๆ เธอ มาเดลีนมองไปที่ดวงจันทร์นอกหน้าต่างด้วยสีหน้าว่างเปล่า
‘สิ่งเดียวที่ฉันทำคือตกหลุมรักคุณ แต่ทำไมราคาที่ฉันต้องจ่ายถึงสาหัสได้ขนาดนี้?’
‘ทำไมถึงทรมานฉันทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รักฉันอีกต่อไปแล้ว?’
‘เจเรมี่ คุณต้องการให้ฉันยังไง?’
มาเดลีนไม่รู้ว่าเธอหลับไปได้อย่างไร จากนั้น เมื่อเธอตื่นขึ้นมา เจเรมี่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ความอบอุ่นที่เหลืออยู่ของเขาก็หายไปเช่นกัน
เธอยกร่างกายที่สะบักสะบอมและฟกช้ำเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ไม่ว่าเธอจะล้างมันอย่างไร เธอก็ไม่สามารถกำจัดกลิ่นและความอบอุ่นที่เขาทิ้งไว้บนเรือนร่างของเธอได้
เธอสวมเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบก่อนจะเดินออกไปที่ประตูด้วยใบหน้าซีดเซียว เธอเดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมายราวกับว่าเธอเหมอลอย
เธอไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ เธอแค่อยากจะกำจัดความทรงจำที่เขาเล่นกับเธอเมื่อคืนนี้
อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถกำจัดความทรงจำเหล่านั้นได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จากนั้น เธอได้ตัดสินใจกลับบ้าน
เมื่อเธอกำลังจะเปิดประตู เธอพบว่าประตูของเธอถูกงัดเปิด
มาเดลีนคิดว่าเธอถูกลักทรัพย์ แต่แล้ว เมื่อเธอผลักเปิดประตูเข้าไป เธอกลับพบเมเรดิธนั่งอยู่บนโซฟาเหมือนเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์ นอกจากนี้ยังมีชายร่างกำยำสองคนอยู่ข้าง ๆ เธอ
บ้านที่มาเดลีนทำความสะอาดและเป็นระเบียบเรียบร้อยตอนนี้ไม่เป็นระเบียบไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังมองหาอะไรบางอย่าง
“มาทำอะไรที่นี่?”
“ทำไมฉันถึงมาที่นี่? เธอควรจะรู้ไม่ใช่หรอ” เมเรดิธตะคอก “ถ้าเธอไม่อยากทรมาน ก็เอามันมาให้ฉัน”
มาเดลีนรู้ว่าเมเรดิธกำลังพูดถึงอะไร เธอรู้เรื่องต่างหูแล้ว!
‘เจเรมี่ คุณบอกว่าปกปิดเรื่องนี้ไว้อย่างดี’
มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ “ช้าไปแล้ว ฉันส่งมอบให้ตำรวจแล้ว”
“เธอว่าไงนะ?” ท่าทางของของเมเรดิธเปลี่ยนไป
บอดี้การ์ดทั้งสองเดินขึ้นไปจับแขนของมาเดลีน จากนั้น เมเรดิธเดินเข้ามาหาเธอและตบหน้าเธอ “มาเดลีน ฉันคิดว่าเธอคงไม่มีอะไรที่อยากทำอีกแล้วในชีวิต! พาเธอไป!”
เมเรดิธบอกคำสั่งและบอดี้การ์ดทั้งสองก็จับมาเดลีนไป
“ปล่อยฉัน! เมเรดิธ ยัยแม่มดชั่ว!” หลังจากมาเดลีนตะโกนใส่ เธอรู้สึกเจ็บแปลบที่หลังคอก่อนที่เธอจะหมดสติ
มาเดลีนตื่นขึ้นมาด้วยถังน้ำเย็นที่ราดลงบนหัวของเธอ ความหนาวเย็นเข้าสู่ร่างกายของเธอ โดยเริ่มต้นจากด้านบนของศีรษะ