บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 140

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 140

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นในขณะที่มาเดลีนยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นที่เปียกแฉะ มือของเธอคลำไปรอบ ๆ ตัวเธออย่างบ้าคลั่ง

รถยนต์ที่ขับผ่านเธอไปสาดน้ำใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า กระนั้น เธอก็ยังไม่พบร่มของเธอที่ตกได้

เจเรมี่กำลังจะสตาร์ทรถ แต่เขาเหลือบมองกระจกมองหลังโดยไม่ได้ช่วยเหลืออะไร

เมเรดิธสังเกตเห็นสิ่งนี้และทำให้ความสนใจของเจเรมี่เปลี่ยนไปทันที “เจเรมี่ ไปกันเถอะ เราต้องพาแจ็คไปตรวจหน้า”

เจเรมี่หันหน้าของเขากลับมา “ไม่ต้องกังวล ไม่มีแผลเป็นบนใบหน้าของแจ็คแน่นอน”

“ฉันไม่คิดว่าแมดดี้จะเกลียดชังฉันถึงขนาดนี้ ฉันคิดไม่ถึงว่าพ่อของฉันจะขอให้คนอื่นกรีดใบหน้าของเเมดดี้เพื่อล้างแค้นให้ฉันและแจ็ค” เมเรดิธพูดอย่างไร้เดียงสา

“เจเรมี่ คุณคงไม่ตำหนิพ่อของฉัน ใช่ไหม?”

“เด็กโง่ ทำไมผมถึงตำหนิพวกเขากัน?” เจเรมี่ยิ้ม

เขามองกระจกมองหลังอีกครั้ง เขาเห็นมาเดลีนยืนขึ้นหลังจากหาร่มของเธอเจอ จากนั้น เขาเฝ้าดูเธอเดินจากไปตามเส้นทางเดินเท้า เขาเยาะเย้ยด้วยความโกรธ

“ผู้หญิงคนนั้นสมควรที่จะถูกทำให้ใบหน้าเสียโฉม ใครขอให้เธอทำสิ่งที่โหดร้ายและน่ารังเกียจพวกนั้นกันล่ะ?”

เมเรดิธรู้สึกยินดีเมื่อเห็นความโกรธและความไม่พอใจของเจเรมี่ กระนั้น เธอยังคงแสดงการเป็นคนดีขณะพูดว่า “เจเรมี่ ฉันอยากเป็นเจ้าสาวของคุณจะแย่อยู่เเล้ว คุณรู้ไหมว่าหลังจากแยกทางกับคุณที่ชายหาด ฉันคิดถึงคุณทุกวัน? ฉันโหยหาวันที่ฉันจะได้เป็นเจ้าสาวของคุณและในที่สุดวันนี้ก็มาถึง”

เจเรมี่เงียบไปสองสามวินาทีก่อนจะกลับมามีสติ

“ผมจะรักษาสัญญาที่มีต่อคุณ”

“โอเค” เมเรดิธยิ้มหวาน อย่างไรก็ตาม มีแววอิจฉาในดวงตาของเธอ

แม้ว่าเจเรมี่จะสัญญากับเธอเช่นนี้ แต่เธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

เธอคิดว่าเธอจะสบายใจได้ก็ต่อเมื่อมาเดลีนเสียชีวิต

…

มาเดลีนกลับไปที่บ้านและกินยาแก้ปวด

สองสามวันนี้เธอผ่านอะไรมามากมายจนคิดว่าอาจจะมีเวลาเหลือไม่ถึงเดือน

เธอยังคงนึกถึงท่าทางที่เจเรมี่บอกกับเมเรดิธว่าเขาจะรับหล่อนเป็นเจ้าสาวต่อหน้าเธอ เธอรู้สึกราวกับว่ามดนับพันตัวกำลังกัดกินหัวใจของเธอ ความเจ็บปวดยังคงรุกรานร่างกายที่เหี่ยวเฉาและแหลกสลายของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เวลาผ่านไปสักพักเธอได้หยิบยาแก้ปวดกิน แต่ความเจ็บปวดของเธอยังไม่ลดลงเลยสักนิด

มาเดลีนหยิบรูปถ่ายที่เมเรดิธโยนมาให้เธอก่อนหน้านี้และใช้นิ้วลูบไล้มัน ราวกับว่าเธอรู้สึกได้ถึงตัวตนของเด็กด้วยวิธีนี้

‘ลูกรัก’

‘แม่จะไปรวมเป็นหนึ่งเดียวกับหนูเร็ว ๆ นี้ … ’

มาเดลีนหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง

วันรุ่งขึ้น เธอได้รับเอกสารการหย่าร้างจากเจเรมี่

เขาขอให้ผู้ช่วยส่งมันมา ผู้ช่วยรอให้มาเดลีนเซ็นชื่อก่อนจะนำมันกลับไป อย่างไรก็ตาม มาเดลีนปฏิเสธที่จะลงชื่อในเอกสารไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในที่สุด ผู้ช่วยหมดปัญญา เขาได้ต่อสายตรงถึงเจเรมี่

หลังจากนั้นไม่นาน เจเรมี่ได้มาถึง

ฝนตกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและอากาศรอบตัวของเขาก็ยิ่งหนาวขึ้นกว่าเดิม

มาเดลีนนั่งอยู่บนโซฟาพร้อมใบหน้าห่างเหิน แม้ว่าการมองเห็นที่เหลืออยู่ของเธอจะกลายเป็นความมืดที่มืดลง แต่เธอก็ยังรู้สึกได้ว่าเจเรมี่เข้ามาใกล้เธอ

เขาโยนเอกสารไปที่ใบหน้าของมาเดลีน “เซ็นชื่อซะ”

คำพูดของเขาไม่มีความอบอุ่นเลย ทั้งสองคำสั้น ๆ และตรงประเด็น

มาเดลีนนิ่งเป็นรูปปั้น โดยไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบสนอง