บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 148

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 148

พยาบาลกล่าวพร้อมกับแจ้งหากเกิดเหตุการณ์ขั้นวิกฤตที่ไม่คาดฝันจะไม่มีการยื้อชีวิตเธออีกต่อไป

กระดาษชิ้นเล็ก ๆ ตกอยู่ในมือของเจเรมี่ แต่มันให้ความรู้สึกเหมือนก้อนหินหนัก ๆ ที่ถ่วงตัวเขา แรงกดดันที่มองไม่เห็นทำให้เขาอึดอัดมาก

แจ้งวิกฤตอันตรายของการป่วย…

เธอกำลังจะจากโลกนี้ไปและไม่อยู่ในสายตาของเขาอีกต่อไปแล้วงั้นหรือ?

เขาไม่มีทางยอมให้เป็นอย่างนั้น!

“เจเรมี่ มาถึงขั้นนี้เเล้ว คุณควรลงนามในสัญญาและปล่อยให้แมดดี้จากไปอย่างสงบเถอะนะคะ” เมเรดิธเดินไปข้างหน้าและให้คำแนะนำกับเขา เธอจับแขนของเขาอย่างให้กำลังใจ

ทว่า เจเรมี่ผลักเธอออกไปและขยำกระดาษลงนามในมือจนกลมเป็นลูกบอล ตาของเขาเป็นสีแดง “สัญญาณเจ็บป่วยขั้นวิกฤตบ้าบออะไรกัน? เธอแข็งเเรงมาเสมอ เธอจะอยู่ในสภาพวิกฤตในทันทีได้ไงกัน? คุณต้องช่วยเธอ หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ อย่าคิดว่าโรงพยาบาลนี้จะทำการได้อีกต่อไป!”

พยาบาลเริ่มตัวสั่นเธอเห็นการแสดงออกที่น่ากลัวของเจเรมี่ เธอหันกลับมาและวิ่งกลับเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้เชี่ยวชาญสองสามคนก็เดินไปตามทางเดินของแพทย์และรีบเข้าไปในห้องผ่าตัด

เจเรมี่นั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับก้มหน้า คิ้วของเขาถูกผูกเข้าด้วยกันอย่างแน่นหนา

มันจะเป็นไปได้อย่างไร?

ทำไมเขาถึงกังวลมากขนาดนี้? ทำไมเขาถึงกลัวและกังวลเกี่ยวกับมาเดลีนมากขนาดนี้?

เขากำลังจะบ้าคลั่งจากความกังวลนี้อย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน!

เขาอยากรู้อาการของมาเดลีน

หลังจากความต้องการที่เข้มแข็งและมุ่งมั่นของเขา หมอเองไม่มีทางเลือกใด ๆ พวกเขาทำได้เพียงปล่อยให้เขาเข้าไปข้างใน

เจเรมี่ต้องเปลี่ยนใส่ชุดป้องกันส่วนบุคคลและทำความสะอาดร่างกายของเขาทั้งหมดก่อนที่เขาจะได้รับอนุญาตให้เข้าห้องผ่าตัด

ในขณะที่เดินเข้ามาเขายังคงจินตนาการว่านี่เป็นเพียงการเเสดงของมาเดลีนและเธอยังคงสบายดีจริง ๆ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขาตกใจจนแทบลืมหายใจ

เขาเห็นเพียงใบหน้าของมาเดลีนที่ซีดจนไม่มีสีใด ๆ เลย

นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองใบหน้าของมาเดลีนอย่างจริงจัง แม้จะมีแผลเป็นที่เห็นได้ชัดบนใบหน้า แต่เขายังคิดว่าเธอดูสวยงามและสมบูรณ์แบบ

มันจะดีมากกว่านี้ถ้าเธอลืมตาขึ้นมามองเขาตอนนี้ ดวงตาของเธอเป็นส่วนที่สวยงามที่สุดของเธอ

แต่ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงจินตนาการของเขาทั้งหมด มาเดลีนไม่เคลื่อนไหวอะไรทั้งสิ้นและร่างกายของเธอถูกโยงเข้ากับท่อต่าง ๆ มากมายเพื่อทำการรักษาเธอที่กำลังจะตาย

เจเรมี่ยืนอยู่ที่ด้านหนึ่งด้วยความมึนงง เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่งกับการที่ทำอะไรไม่ถูกแบบที่เขารู้สึกในตอนนี้

สมองของเขาวนคิดอยู่กับฉากของวันแรกที่มาเดลีนไปมหาวิทยาลัย เธอเป็นเหมือนกวางที่กำลังวิ่งขึ้นลงทำเอกสารเพื่อรับเข้าเรียน ในที่สุด เธอก็วิ่งชนเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอเงยหน้าขึ้นและพูดกับเขาในขณะที่หน้าแดงเถือกว่า “ฉันขอโทษจริง ๆ”

เสียงของเธอช่างไพเราะ หวานราวกับน้ำพุจากภูเขา

ใบหน้าของเธอสวยมาก ดูอ่อนเยาว์และทรงพลัง ดวงตาของเธอยังส่องแสงเป็นประกายเหมือนดวงดาวบนท้องฟ้า

จากนั้น พวกเขาได้แต่งงานกัน เธอสวยมากในงานแต่งงานของพวกเขา เมื่อใดที่เธอยิ้ม ลักยิ้มลึกบนใบหน้าของเธอจะปรากฏออกมาเสมอ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ …

เจเรมี่เงี่ยหูฟังเสียงทุกอย่างที่มาจากเครื่อง ในที่สุด เขาก็ไม่สามารถรับความทรมานแบบนี้ได้อีกต่อไป

เขากลัว

เขาวิ่งหนีออกจากห้องผ่าตัดด้วยความกลัว

นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บั่นทอนจนไม่สามารถทนต่อไปได้ และเป็นเพราะว่า เขากลัวว่ามาเดลีนจะตาย