บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 166
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 166
เมื่อเมเรดิธได้ยินเสียง ดวงตาของเธอลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ
สามปีที่ผ่านมานี้ เธอไม่มีความสุขนักกับการที่เจเรมี่ปฎิบัติกับเธออย่างเย็นชา และตอนนี้ก็มีผู้หญิงเข้ามาแย่งความสนใจของเจเรมี่ไปจากเธออีก มันยิ่งทำให้เธอร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธ
แต่อย่าไรก็ตาม ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่เคเอฟซีเมื่อคราวก่อน เมเรดิธจึงพยายามอย่างมากในการควบคุมอารมณ์โกรธของเธอ เธอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า “เธอคงจะเป็นวีล่าผู้หญิงที่ช่วงนี้เข้ามาสนิทสนมกับคู่หมั้นของฉันสินะ”
เธอพูดพร้อมกับหันหลังกลับ แต่แล้ว ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค สายตาเธอมองขึ้นไปเจอใบหน้าที่สวยงามและยิ้มแย้มของมาเดลีนนั้นก็ทำให้เธอตัวแข็งทื่อ
ดวงตาของเธอเบิกกว้างเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้า
“เป็นไป ดะ ได้ยังไง มาเดลีน?!” เมเรดิธพูดไม่ออกขณะที่เธอถอยหลังไป “เป็นไปได้ยังไง…”
เธอปฏิเสธที่จะเชื่อกับตัวเองในใจ
‘มันจะเป็นไปได้ยังไง?!’
‘ยัยผู้หญิงตาบอดแพศยานั่นกลายเป็นเถ้าถ่านไปตั้งนานแล้วนี่ แล้วทำไมเธอถึงมาโผล่ตรงหน้าฉันได้อีก!’
‘มันเป็นไปไม่ได้!’
มาเดลีนยิ้มในขณะที่เธอจ้องมองสีหน้าของเมเรดิธที่เปลี่ยนไปด้วยความสับสน การแสดงออกซึ่งไม่สามารถจะบรรยายได้ของเธอทำให้มาเดลีนรู้สึกพอใจเล็ก ๆ
‘คนอย่างเธอก็รู้จักความกลัวอยู่เหมือนกันสินะ เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด’
“คุณครอว์ฟอร์ด คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? คุณดูไม่สบายเลย ให้ฉันส่งคุณไปโรงพยาบาลดีไหมคะ?”
มาเดลีนเดินเข้าไปใกล้เมเรดิธ แต่เมเรดิธเดินถอยหลังหนีไปด้วยความกลัว
จากที่ดูปฏิกิริยาของเธอ มาเดลีนยิ้มและพูดขึ้นว่า “มีอะไรหรือเปล่าคะ คุณครอว์ฟอร์ด? คุณทำท่าราวกับว่าเห็นผีซะอย่างงั้นแหละ? คุณคิดว่าฉันจะกินคุณอย่างงั้นเหรอ?”
เมเรดิธได้สติจากคำพูดเหล่านั้น ประหลาดใจเป็นอย่างมาก “มาเดลีน เธอยังไม่ตายหรอกเหรอ?”
เธอจ้องไปที่ใบหน้าที่สวยงามนั้น พร้อมเปล่งเสียงถาม “มันจะเป็นไปได้ยังไง? เธอยังมีชีวิตอยู่ได้ยังไง? ตาของเธอ ใบหน้าของเธอ…” ทำไมถึงฟื้นฟูได้อย่างไร้ที่ติแบบนี้?!
มองดูใบหน้าที่สับสนของเมเรดิธ มาเดลีนจึงแกล้งทำเป็นนึกขึ้นได้ “ฉันคิดว่าคุณคงจำฉันผิดกับมาเดลีนที่ตายไปแล้วเหมือนคุณวิทแมนแน่ ๆ ใช่ไหม?”
เมเรดิธจ้องมาเดลีนด้วยความเคลือบแคลงใจ “เธอหมายความว่ายังไงที่ว่าเธอไม่ใช่มาเดลีน?”
มาเดลีนยิ้ม ปรับท่าทางอย่างสบาย ๆ ในขณะที่เธอยืนอยู่บนส้นสูงของเธอต่อหน้าเมเรดิธ “คุณครอว์ฟอร์ด มองหน้าฉันให้ดี ๆ ฉันหน้าเหมือนน้องสาวคุณที่ตายไปแล้วขนาดนั้นเชียวเหรอ?”
มาเดลีนสูงกว่าเมเรดิธอยู่เล็กน้อย และเธอก็ยิ้มพลางก้มลงมอง เมเรดิธเงยหน้าจ้องกลับสักพัก ก่อนจะค่อย ๆ ดึงสติตัวเองกลับมาได้ ไม่นานนัก เธอก็หัวเราะอย่างเยือกเย็นออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เธอค่อนข้างที่จะเหมือนน้องสาวฉันเลยแหละ แต่เธอก็แตกต่างจากนอกสาวของฉันมาก” ท่าทางของเมเรดิธเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เธอมองมาเดลีนอย่างดูถูกเหยียดหยาม “น้องสาวของฉันเขาว่านอนสอนง่ายและก็ใส่ใจคนอื่น เธอไม่มีทางอ่อยผู้ชายที่มีคู่หมั้นแล้วอย่างที่เธอทำหรอก!”
เมเรดิธตั้งใจตะโกนประโยคสุดท้ายให้ดังที่สุด จนพนักงานและลูกค้าที่อยู่แถวนั้นหันมามองมาเดลีนด้วยความสงสัย
“วีล่า ควินน์ วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อที่จะบอกเธอว่า ถ้าเธอยังห่วงชื่อเสียงของเธออยู่ ก็จงหยุดอ่อยคู่หมั้นของฉันซะ ฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำลายงานแต่งงานของฉันอย่างเด็ดขาด!”