บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 175
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 175
คำพูดต่อไปของมาเดลีนหลังจากนั้นทำลายความสุขที่เมเรดิธวาดฝันไว้พังลงอย่างรวดเร็ว “ใช่ ฉันหมายถึงแม่ของคุณ”
“ว่าไงนะ?” เมเรดิธรู้สึกราวกับเธอถูกตบหน้ากลางอากาศ “มันเกี่ยวข้องกับแม่ของฉัน?”
“เมื่อวาน แม่ของคุณมาที่ร้านของฉันเพื่อซื้อเครื่องประดับให้คุณสองชุด” มาเดลีนอธิบายอย่างใจเย็น
ในที่สุดเมเรดิธก็เข้าใจ แต่เธอได้สูญเสียรอยยิ้มนั้นไป
ขณะนี้เมื่อสังเกตุ ทางเอโลอิสและฌอนที่ต่างสบตากัน “เมเรดิธเรียกมาเดลีนว่าอะไรนะ? คุณควินน์?”
ฌอนยังเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทันทีที่พวกเขาเห็นมาเดลีนเผชิญหน้ากับเมเรดิธ ทั้งสองคนรีบเดินไปในทันทีเพราะกลัวว่ามาเดลีนจะทำอะไรบางอย่างกับเมเรดิธ
และเมื่อเดินเข้าใกล้ พวกเขาได้ยินเจเรมี่พูดกับมาเดลีนว่า “ในเมื่อคุณมาที่นี่แล้ว เข้ามาสิมาหาอะไรทานก่อน”
“ไม่! เราจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านของเราได้ไง?!” ฌอนรีบตะโกน
มาเดลีนเพิกเฉยต่อคลื่นเสียงแห่งความเจ็บปวดภายในเธอฝืนยิ้มต่อไปในขณะที่มองไปยังที่มาของเสียงนั้น
ตรงหน้าเธอคนพวกนี้คือแม่และพ่อของเธอ แต่พวกเขากลับจ้องมองเธอด้วยความเกลียดชังที่รุนแรงยิ่งกว่าเมื่อสามปีก่อน
มาเดลีนสงสัยในตัวเองว่าเธอต้องสะสมกรรมไม่ดีมามากมายเป็นเเน่เพื่อเป็นหลักว่าชีวิตนี้เธอจะต้องชดใช้และจะต้องถูกทรมานไม่มีสิ้นสุด
“ทั้งสองท่านคงเป็นนายท่านและนายหญิงแห่งมอนต์โกเมอรีสินะ? ขออนุญาติให้ฉันแนะนำตัวเอง ฉันคือ วีล่า ควินน์” เธอยิ้มขณะยื่นนามบัตรให้
เอโลอิสและฌอนมองไปที่นามบัตรก่อนที่จะปรับขนาดสายตามองมาเดลีนด้วยสายตาที่น่าสงสัยอีกครั้ง
“คุณไม่ใช่มาเดลีนเหรอ? เป็นไปได้ไงกัน? คนสองคนจะหน้าตาเหมือนกันได้ยังไง?” เอโลอิส พึมพำ
ฌอนเองก็สงสัยเช่นกัน “ชื่อของคุณคือวีล่าเหรอ?”
“ค่ะ” มาเดลีนพยักหน้าอย่างจริงจัง “นี่เป็นการมาเยือนครั้งแรกของฉันในเมืองเกลนเดล”
“เป็นไปไม่ได้!” เอโลอิสปฏิเสธความจริง ขณะจ้องไปที่มาเดลีน “จะมีคนสองคนที่หน้าตาคล้ายกันขนาดนี้ในโลกได้ไงกัน?”
“มีปาฏิหาริย์มากมายบนโลก ฉันได้ยินมาว่าคุณสองคนสามารถตามหาลูกสาวที่หายไปของคุณเจอหลังจากผ่านไป 20 ปี และนั่นไม่ใช่เรื่องมหัศจรรย์เช่นกันหรือ?” มาเดลีนถามด้วยรอยยิ้ม
เอโลอิสไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับสิ่งนั้นเธอเพียงแค่ยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “มาเดลีน หยุดโกหก! เธอยังไม่ได้ตาย! ย้อนกลับไปตอนนั้นเธอเเค่แสดงละครพวกนั้นตามลำดับให้เราดูเพื่อทำลายพิธีหมั้นของเจเรมี่และเมเรดิธ! และจากการปรากฏตัวของเธออย่างกะทันหันในวันนี้ ทำให้เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพยายามทำสิ่งเดียวกัน มาเดลีน เธอมันไม่เคยเปลี่ยน น่ารังเกียจอย่างไรก็อย่างนั้น…”
“พอ” จู่ ๆ เจเรมี่ได้เอ่ยขัดจังหวะขึ้นด้วยความโกรธ น้ำเสียงของเขารุนแรงมาก
เอโลอิสตกตะลึงและอยู่ในความเงียบมองไปที่เจเรมี่ด้วยความประหลาดใจ เธอเห็นว่าใบหน้าของเจเรมี่เย็นชาราวกับว่ามีชั้นของน้ำแข็งก่อตัวขึ้นเหนือสิ่งต่าง ๆ ของเขา
“ผมไม่อยากได้ยินอะไรแบบนั้นอีกแล้ว” เขามองไปที่มาเดลีนที่ดูไร้เดียงสา “ทั้งสองคนแตกต่างกันอย่างชัดเจน คุณควรระวังวิธีการพูดของคุณ เคารพผู้อื่นและเคารพตัวเองด้วยเช่นกัน”
“คุณพ่อ คุณแม่คะ เจเรมี่พูดถูก คุณวีล่าไม่ใช่มาเดลีนจริง ๆ มาเดลีนทิ้งเราไปแล้วตลอดกาลเมื่อสามปีก่อน…” เมเรดิธแสร้งน้ำตาไหลเมื่อเธอพูดเช่นนั้น จากนั้น เธอก็แนะนำพวกเขาว่า “คุณแม่ คุณพ่อคะ เธอชื่อวีล่า ควินน์ หนูเคยพบเธอมาก่อน เธอแตกต่างจากมาเดลีนอย่างสิ้นเชิงและพวกเขาเป็นคนละคนอย่างเเน่นอนที่สุดค่ะ”
การแสดงออกของเอโลอิสและฌอนเปลี่ยนไปในตอนที่พวกเขาเอ่ยขอโทษมาเดลีน “เมื่อเมเรดิธและเจเรมี่พูดดังนั้น มันก็ต้องเป็นเรื่องจริง โปรดอภัยให้เราด้วยที่เสียมารยาทด้วย คุณควินน์”
มาเดลีนยิ้ม “ฉันค่อนข้างชินกับเรื่องนี้แล้ว”
เอโลอิสและฌอนหยุดชั่วคราวอย่างเชื่องช้า “เนื่องจากคุณวีล่าเป็นเพื่อนกับเจเรมี่และเมเรดิธ โปรดเข้ามาข้างในเพื่อเป็นสักขีพยานในการขอเเต่งงานของเจเรมี่ที่มีต่อเมเรดิธด้วยนะ”
“ด้วยความยินดี” มาเดลีนยิ้มส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายยินดีไปยังเมเรดิธ “นี่คือของขวัญที่ฉันเลือกให้คุณหนูแห่งมอนต์โกเมอรี ฉันเตรียมมันอย่าอย่างเร่งรีบด้วยเวลา แต่หวังว่าคุณจะชอบมัน”