บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 176
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 176
เมเรดิธอยากจะปฏิเสธที่จะรับของขวัญ แต่เพื่อรักษาไว้ซึ้งท่าทางที่อ่อนโยน เธอจึงรับของขวัญจากมาเดลีนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณมากนะคะ”
หลังจากนั้น เธอก็ดึงแขนเสื้อของเจเรมี่เพื่อเรียกร้องความสนใจ “เจเรมี่ไปข้างในกันเถอะเราไม่ควรให้แขกคนอื่นรอ”
“แน่นอน เธอทั้งสองควรเข้าไปข้างในก่อน” เอโลอิสและฌอนเร่งเร้า การแสดงออกของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข “ใช้ประโยชน์จากโอกาสแห่งความสุขในวันนี้กำหนดวันแต่งงานในเร็ววันของทั้งคู่ซะ”
เมเรดิธยิ้มเขิน ๆ ให้เจเรมี่ “เจเรมี่ ในที่สุดฉันก็สามารถแต่งงานกับคุณและฉันจะเป็นเจ้าสาวของคุณในอีกไม่ช้า”
เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเมเรดิธ มาเดลีนก็ยิ้มให้พวกเขาด้วยเช่นกัน
ขณะที่พวกเขากลับไปยังสวนใจกลางของงานเลี้ยงวันนี้ สายตาบางคู่มองไปที่มาเดลีน สายตาของคนพวกนั้นทั้งหมดพยายามเดาฐานะและที่มาของเธอ
ความสนใจทั้งหมดของพวกเขาตกไปมาเดลีน และนั่นเองทำให้เมเรดิธเริ่มไม่มีความสุข
เมื่อเห็นว่าเจเรมี่ดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะประกาศขอแต่งงานในวันนี้ เมเรดิธรู้สึกระส่ำระส่ายไม่มั่นคงในสถาณการณ์ปัจจุบัน มันจะค่อนข้างน่าอายถ้าวันนี้มันไม่ผ่านไปในแบบที่เธอคิด
ด้วยเหตุนี้เธอจึงหันไปหาเอโลอิสและฌอนก่อนจะพูดว่า “คุณพ่อ คุณแม่คะ หนูรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย หนูอยากจะกลับห้องไปพักผ่อน”
เอโลอิสและฌอนเดินเข้าไปหาเธอทันที มันเต็มไปด้วยความเป็นห่วงเธอ “เป็นอะไรไป? ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก?”
“หนูไม่เป็นอะไรมากค่ะ จะเป็นไปได้ไหมที่คุณพ่อกับคุณแม่ทั้งสองคนดูแลแขกสักพัก?” เมเรดิธ ยิ้มอย่างอ่อนโยน “เจเรมี่ คุณช่วยพาฉันกลับห้องได้ไหม?”
เจเรมี่ไม่ได้ตอบตกลงในทันที เขามองไปที่มาเดลีนแทน “คุณวีล่า ทำตัวตามสบาย คิดซะว่าเป็นบ้านตัวเอง ผมจะมาพูดคุยกับคุณภายหลัง”
มาเดลีนยิ้มและพยักหน้า
ในขณะนั้น เมเรดิธหันหลังกลับและเดินเข้าไปข้างในด้วยใบหน้าที่มืดมน
เมื่อมองย้อนกลับมาที่มาเดลีน เธอเคลื่อนไหวอย่างใจเย็นเช่นกัน
ไม่มีใครใส่ใจเธอ และแม้แต่พ่อแม่ของเธอเองก็สบสายตามามองเธอ
มาเดลีนเดินผ่านลานภายในที่หรูหราเพียงลำพัง เธอชื่นชมทิวทัศน์รอบ ๆ วิคฤหาสน์ขณะที่เธอก้าวขึ้นไปบนทางเดิน
แม้ว่าจะไม่ใช่คฤหาสน์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด แต่ก็ยังคงหรูหราและโอ่โถงอย่างอลังการ
ถ้าไม่ใช่เพราะความผิดพลาดที่เกิดขึ้นเมื่อ 20 ปีก่อน นี่คงเป็นสวนที่เธอเติบโตมา
มาเดลีนไม่รู้ว่าเธอหลงทางมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาได้อย่างไรแต่สงสัยเพียงแค่ว่ามันคงเป็นชะตากรรมของเธอเท่านั้น
อย่าไงรก็ตาม ในวันนี้เธอรู้ชัดเจนว่าเป้าหมายของเธอคืออะไร
เธอเดินไปสักพัก และแอบเข้าไปในบ้านเมื่อไม่มีใครสนใจการมีตัวตนของเธอ
ทันทีที่เธอก้าวเข้าไปข้างใน มาเดลีนสามารถได้ยินเสียงหนาวเหน็บอันสั่นเคลือของผู้หญิงร้องไห้
มาเดลีนเคยตกอยู่ในห้วงแห่งความตาย ดังนั้นเธอจึงไม่เก็บความกลัวพวกนั้นมาใส่ในสมอง เธอมีเพียงความอยากรู้อยากเห็นตอนนี้ เธอสงสัยว่าทำไมมีคนซ่อนตัวอยู่ที่มุม และร้องไห้ออกมาในเวลานี้
ตามเสียงนั้นเธอเห็นหญิงวัยกลางคนกำลังเช็ดน้ำตาที่มุมตา ในมือของเธอมีรูปถ่าย
“บริทนีย์ ฮือ บริทย์ของฉัน…” หญิงสาวสะอื้นต่อไป
บริทนีย์?
มาเดลีนนึกถึง บริทนีย์ มอนต์โกเมอรี ทันที
“บริทย์ วันนี้น่าจะเป็นวันเกิดของเธอ แต่เธอถูกฆาตกรรมโดยผู้หญิงที่น่ารังเกียจคนนั้น มาเดลีน! ผู้หญิงคนนั้นสมควรตาย เธอเป็นคนใจดีและฉลาด เธอไม่ควรจากไปเร็วขนาดนี้…”
เเละใช่ผู้หญิงคนนั้นหมายถึง บริทนีย์ มอนต์โกเมอรี
ผู้หญิงคนนี้มั่นใจว่ามาเดลีนเป็นฆาตกรที่ฆ่าบริทนีย์
แต่สิ่งที่มาเดลีนไม่สามารถเข้าใจได้คือทำไมเธอถึงร้องไห้มากมายขนาดนี้เพื่อบริทนีย์?