บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 180
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 180
เสียงของเมเรดิธกำลังสั่นขณะที่เธอพูดว่า “เจเรมี่อย่าไปนะ คุณกำลังจะไปไหน? แล้วการแต่งงานของเราล่ะ…”
“วันนี้ผมไม่มีอารมณ์กับมัน” เจเรมี่ตอบอย่างเย็นชาพลางดึงมือของเขาออกจากการเกาะกุมของเมเรดิธ
“เจเรมี่!” เมเรดิธยังคงตะโกนต่อไป แต่เจเรมี่เดิยชนหนีหายจากไปแล้ว
ทุกคนในตระกูลมอนต์โกเมอรีและแขกที่มาร่วมงานไม่เข้าใจในสิ่งที่พวกเขาเพิ่งเห็น
แต่ว่าบางสิ่งที่พวกเขาสามารถเห็นได้ชัดคือกริยาท่าทางของเจเรมี่ เขาดูรู้สึกหงุดหงิดกับบางสิ่งอย่างชัดเจน
ฝูงชนเกิดความสงสัยในกะทันหัน ดูเหมือนว่าเจเรมี่จะไม่รักเมเรดิธมากเท่าข่าวลือที่อ้าง มิฉะนั้นทำไมชีวิตสมรสของพวกเขาถึงล่าช้าไม่มีการจัดงานแต่งงานซักที? แม้กระทั่งวันนี้ เจเรมี่ก็ทิ้งเมเรดิธด้วยเหตุผลง่าย ๆ ว่าเขาไม่มีอารมณ์
เมเรดิธยกชุดของเธอเพื่อจะเดินก้าวตามไปขณะที่เธอไล่ตามเขา ในภาพที่เธอเห็นคือมาเดลีนกำลังเดินนำอยู่ข้างหน้าและเจเรมี่ได้ขับรถของเขาไปข้าง ๆ และลงมาเปิดประตูให้มาเดลีนในภาพที่ดูเหมือนสุภาพบุรุษขณะที่เขาเชิญเธอขึ้นรถก่อนจะขับออกไป
เมเรดิธจับชุดของเธออย่างแน่นในขณะที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และในดวงตาของเธอมีความเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง
“วีล่า ควินน์!” เธอเอ่ยชื่อออกมาที่ล่ะพยางค์แบบเน้น ๆ พร้อมกับกัดฟันที่โกรธแน่นจนริมฝีปากสั่น
มาเดลีนไม่มั่นใจว่าเจเรมี่จะตามเธอมาตามแผนหรือไม่ แต่เขาไม่เพียงแค่ทิ้งเมเรดิธไว้ข้างหลังเขายังเชิญเธอขึ้นรถของเขาอีกด้วย
เขาขับรถไปรอบ ๆ ในที่สุดก็มาหยุดที่ชายหาดถัดจากเอพริลฮิลล์
มาเดลีนค่อนข้างประหลาดใจ แต่เมื่อเธอนึกถึงเจเรมี่และเมเรดิธที่กอดกันที่ชายหาดที่นี่ เธอกลับรู้สึกเซ็งเล็กน้อย
เธอถูกบังคับให้ลงจากรถเมื่อเจเรมี่เปิดประตูให้
สายลมฤดูร้อนพัดผ่านมา กลิ่นเหล่านั้นทำให้เธอนึกถึงวัยเยาว์
ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงของไฟแช็คเธอมองไปทางที่มาของเสียงเจเรมี่กำลังคีบบุหรี่ในมือ
เขาเอนตัวพิงรถแบบสบาย ๆ ขณะที่ริมฝีปากอันเย้ายวนของเขา ปล่อยควันสีขาวบดบังรูปลักษณ์ที่ไร้ที่ติของเขา
สีหน้าของเขาดูเศร้าโศก
เธอสงสัยว่าเขาเริ่มสูบบุหรี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะเท่าที่เธอจำได้ มันไม่ใช่นิสัยที่เขาเคยมี
“คุณวิทแมน ทำไมคุณถึงทิ้งคู่หมั้นของคุณไว้ที่งานและพาฉันมาที่นี่?” มาเดลีนมองเขาด้วยสีหน้างุนงง “ฉันมีนัดกับใครบางคน เพราะงั้นฉันจะอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก”
เจเรมี่มองมาอย่างเพ่งเล็ง เขายิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่ไม่จริงใจ “กับแฟนของ คุณวีล่างั้นเหรอ?”
มาเดลีนพยักหน้า “นี่คุณเดาได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ไม่ใช่แค่ผู้หญิงเท่านั้นที่มีสัมผัสที่หก ผู้ชายเองก็มีสัญชาตญาณเช่นกัน” เขายิ้มออกมา น้ำเสียงเจ้าชู้ที่หนักแน่นสามารถได้ยินในคำพูดของเขาและในขณะที่เขาพูดต่อ “สัญชาตญาณของผมยังบอกผมว่าคุณสนใจฉัผม”
มาเดลีนไม่ได้ตกใจกับสิ่งที่เจเรมี่พูด แต่เธอค่อนข้างแปลกใจที่เขาพูดแบบห้วน ๆ ในตอนนั้น
เธอไม่ได้มีความตื่นตระหนกขณะที่เธอยิ้มอย่างสงบ “ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบและประสบความสำเร็จอย่างคุณวิทแมนมักจะดึงดูดความสนใจได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง มันน่าเสียดายที่เรามาพบกันผิดเวลา” มาเดลีนกล่าวพร้อมกับใบหน้าของเธอที่แสดงออกมาอย่างเสียใจ แต่จู่ ๆ เจเรมี่ ก็เดินมาตรงหน้าเธอ ลมหายใจของเขารดลงในตัวเธอ มีกลิ่นบุหรี่จาง ๆ คลุ้งออกมา
สายตาที่มองของเขามีเสน่ห์อย่างสุดซึ้งขณะที่มันผ่านใบหน้าของมาเดลีน ช้า ๆ การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปจากรูปลักษณ์ที่คมชัดและเย็นชาเปลี่ยนเป็นความอ่อนโยนแปลก ๆ
“คุณกำลังสงสัยว่าฉันเป็นมาเดลีน อดีตภรรยาของคุณหรือเปล่า? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงให้ความสนใจฉันมากขนาดนี้จริงไหม?” มาเดลีนพูดอย่างใจเย็นว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณเกลียดอดีตภรรยาตัวเองอยู่ไม่น้อย ฉันได้ยินมาว่าคุณไม่ได้หลั่งน้ำตาเลยแม้แต่หยดเดียวในตอนที่เธอเสียชีวิต ดูเหมือนว่ามาเดลีนจะเป็นคนที่น่าเกลียดสยดสยองน่ากลัวเลยทีเดียว…”
เจเรมี่สะบั้นความคิดกลับสู่ความเป็นจริงเมื่อได้ยินเช่นนั้น และรอยยิ้มปลอม ๆ ปรากฏบนใบหน้าของเขาขณะที่เขาหันกลับไปมองทะเลที่กว้างใหญ่
“เธอค่อนข้างน่ากลัวจริง ๆ นั่นแหละ” เจเรมี่พูดเบา ๆ
‘ใช่แล้ว เธอค่อนข้างน่ากลัวที่จากไปแบบนั้น ไม่ได้เปิดโอกาสให้ผมได้กล่าวคำอำลาเลยด้วยซ้ำ’
เธอแย่มากที่จากไปแบบนั้น ทิ้งให้เขานอนไม่หลับมานับคืนไม่ถ้วนเพราะมัวแต่ใช้เวลาคิดถึงเธอจนเช้า
หลังจากได้ยินเจเรมี่พูดดังนั้น มาเดลีนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ