บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 194
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 194
คงเป็นสิ่งสุดท้ายแล้วที่มาเดลีนจะคาดการไว้คือแจ็คสันวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนเธอและเรียกเธอว่าแม่ของเขา
แจ็คสันคงจะรู้สึกหวาดกลัวและไม่ปลอดภัย
เขาฝังร่างเล็ก ๆ ของเขาลึกลงไปในอ้อมแขนของเธอ ราวกับว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะลดความกลัวของเขาได้คือการจับเธอไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้างของเขาในขณะที่ดวงตาของเขายังคงปิดอยู่
มาเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอบีบแน่นขึ้นที่มองเห็นความทุกข์ที่แก้มเล็ก ๆ ของเขา เป็นเวลานานสักพักที่เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ล่วงล้ำเข้าไปในอกของเธอ
เธอยกมือขึ้นลูบหัวของแจ็คสันและปลอบเขา ด้วยเสียงแผ่วเบาของเธอ
“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ แจ็ค ไม่เป็นไร”
ด้วยคำพูดปลอบโยน มาเดลีนเห็นแจ็คสันผ่อนคลายและสงบจากสภาพความกังวลก่อนหน้านี้
“แจ็คกี้โอเคไหมคะ คุณแม่?” ลิลลี่เดินเข้าไปถามอย่างไร้เดียงสา
“แน่นอนสิ เขาจะไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวลนะลูกรัก” มาเดลีนยิ้ม “แม่ทำขนมให้หนู หนูจะแบ่งกันทานกับเขาดีไหม?”
“แน่นอนที่สุด!” ลิเลียนเอื้อมมือไปหาแจ็คสัน “มาเถอะนะ แจ็คกี้ ไปกินของว่างด้วยกันนะ! เค้กของคุณแม่อร่อยที่สุด!”
จากคำพูดของเธอ แจ็คสันดูเหมือนจะดึงตัวเองออกจากความคิดนั้นในที่สุด
เขากระพริบตากลมโต ขนตายาวของเขากระพือขึ้นขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นมอง มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ช้า ๆ แต่แน่นอนว่าแก้มสีแดงที่ดูเหมือนอึดอัดในใจเล็กน้อยแต่งเเต้มให้แก้มเล็ก ๆ ของเขาหล่อเหลา
“ขอโทษครับ” จู่ ๆ เขาก็ขอโทษ
คำพูดดังก้องด้วยความคุ้นเคยในหูของมาเดลีน
เธอยิ้มอย่างอบอุ่นและลูบแก้มเล็ก ๆ ของแจ็คสันเบา ๆ “หนูขอโทษเรื่องอะไรล่ะ เด็กโง่? หนูไม่ได้ทำอะไรผิดซักนิด”
ความอิจฉาวูบวาบหลงเหลืออยู่ในสายตาของแจ็คสันในขณะที่เขาเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของมาเดลีน ทำให้เขารู้สึกอิจฉาลิเลียนที่มีแม่ที่อบอุ่นและดูสนิทสนมเช่นนี้
มาเดลีนพบว่าตัวเองกำลังถอนหายใจอย่างอธิบายไม่ถูกเมื่อเธอเห็นว่าอารมณ์ของแจ็คสันกลับมาเป็นปกติ
ความเริงร่าชะล้างความอึดอัดในอกของเธอขณะที่เธอมองดูเด็กสองคนที่นั่งข้าง ๆ กันพร้อมกับทานขนมที่เธอทำไปด้วย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่เธอเฝ้าดูแจ็คสันเช็ดเนยที่มุมปากของลิเลียนอย่างห่วงใย
หัวใจของเธอบีบแน่นขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นการเตือนเธอถึงเด็กที่เธอเสียไป
จากนั้น ลิลลี่ลุกขึ้นไปยังห้องน้ำ มาเดลีนจึงกล้าถามเขาว่า “เฮ้ แจ็ค ปกติแม่ของหนูดูแลหนูยังไงบ้าง?”
แจ็คสันลังเลที่จะตอบในขณะที่เขาดื่มน้ำส้ม แสงในดวงตาของเขาก็ค่อย ๆ หรี่ลง
คำตอบสำหรับคำถามนั้นชัดเจนเเล้วตอนนี้
เมื่อสามปีก่อน เธอเคยเห็นเมเรดิธเฉือนแก้มของแจ็คสันด้วยมีดผลไม้อย่างไร้ความปราณี
เมเรดิธทำเธอกลัวยิ่งกว่าปีศาจตนใดที่สามารถยืนอย่างโดดเดียวไม่แยแสเมื่อต้องเผชิญกับน้ำตาของลูกชายตัวเอง
ผู้หญิงแบบนี้ใช้ลูกชายตัวเองถีบตัวเองขึ้นเพื่อฐานะและความมั่งคั่งทำไมคนอย่างเธอยังมีอยู่บนโลกนี้อีก?
นี่คงเป็นเหตุที่ทำให้แจ็คสันจะทำตัวแปลก ๆ แบบนี้ หล่อนทำอะไรไปบ้างที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวจนวิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเธอและเรียกเธอว่าแม่ของเขา?
เจเรมี่ไม่ให้ความสนใจแจ็คสันเลยเหรอ? เจเรมี่ปล่อยให้แจ็คสันอยู่กับการทรมานของเมเรดิธ ตามลำพังงั้นเหรอ?
ความเงียบของแจ็คสันทำให้มาเดลีนหยุดคำถามของเธอ เธอเปลี่ยนหัวข้อคำถาม และลูบหัวที่น่ารักของเขาแทน
“หนูคิดว่าฉันดูเหมือนคนที่หนูรู้จักมากหรือเปล่าคนที่ชื่อเเมดดี้ ใช่มั้ย?”
หลังจากพูดคำพูดนั้นของเธอ ทำให้แจ็คสันจ้องมองเธออย่างเบื่อหน่ายก่อนที่เขาจะพยักหน้า “ผมคิดว่าคุณเป็นเเมดดี้ในตอนแรก”
มาเดลีนยิ้ม “ถ้าฉันเป็นแมดดี้คนนั้นล่ะ? ฉันมั่นใจว่าแม่ของเธอคงบอกว่าเเมดดี้เป็นผู้หญิงที่น่ากลัว ใช่ไหม? ที่เเมดดี้คนนั้นเคยทำร้ายหนูมาก่อน แจ็ค”
สีหน้าของแจ็คสันดูเคร่งขรึมขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ จากนั้น เขาก็เริ่มส่ายหัวอย่างแรง
“เเมดดี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่น่ากลัวแน่นอน เธอจะไม่มีวันทำร้ายผม”
คำพูดของเขามีความชัดเจน และดวงตาของเขาดูมุ่งมั่นเป็นพิเศษ
มาเดลีนตกตะลึงเมื่อความรู้สึกที่ไม่อาจพูดออกมาได้เริ่มเกิดขึ้นในใจ