บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 197
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 197
มาเดลีนตวัดสายตาไปที่พนักงานของร้านและเมเรดิธผู้หยิ่งผยอง มาเดลีนดึงบัตรออกมาอย่างไม่ให้ความสนใจมันมากนักและโยนมันไปที่หน้าของผู้ช่วยร้านที่ขู่ว่าจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย “หยิบขึ้นมาดูสิ แล้วบอกทีว่าฉันได้รับอนุญาตให้ใส่ชุดแบบนี้ได้หรือไม่”
ด้วยอารมณ์ที่แปรปรวนของมาเดลีน พนักงานร้านรีบหยิบนามบัตรขึ้นมา ด้วยความตกใจเมื่ออ่านข้อความที่อยู่ในนั้น การแสดงออกของเธอเปลี่ยนเป็นเขินอายทันที เธอหน้าแดงขณะที่เธอโค้งคำนับและขอโทษมาเดลีน
“ฉันขอโทษค่ะ ฉันขอโทษจริง ๆ! ฉันไม่รู้ว่าคุณคือคุณควินน์! ฉันขอโทษ จริง ๆ! โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะคะ!”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อนร่วมงาน พนักงานขายคนอื่น ๆ ต่างเข้ามาดูนามบัตรที่มาเดลีนโยนลงไป
ท่าทีของพวกเขาเปลี่ยนไปทันทีในขณะที่พวกเขาเริ่มขอโทษมาเดลีน
เมเรดิธตกตะลึงเมื่อเห็นพนักงานในร้านต่างพากันขอโทษมาเดลีนอย่างกะทันหัน และปฏิบัติกับเธอด้วยความเคารพ
“พวกเธอทำอะไร? ทำไมถึงสุภาพกับเธอจัง?” เมเรดิธกลอกตาด้วยความไม่เห็นด้วย “มีอะไรน่าตกใจเกี่ยวกับนามบัตรของผู้หญิงคนนี้หรือไงกัน?”
เมเรดิธยิ้มเยาะขณะที่เธอเอื้อมมือไปหยิบและอ่านนามบัตรที่อยู่ในมือของพนักงานออกมาดูอย่างเหยียดหยาม
“ฮึ่ม แท้ที่จริงแล้ว เธอเป็นได้แค่คนขายเครื่องประดับ มีอะไรน่ายินดี…” ใบหน้าของเมเรดิธก้มลงท่ามกลางคำพูดเยาะเย้ย ความสงสัยและไม่เต็มใจที่จะเชื่อความจริงจากดวงตาที่อ่านตัวอักษรขณะที่เธอจ้องไปที่มาเดลีน “เธอเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ของแบรนด์นี้เหรอ?!”
ขณะบีบนามบัตรสมาชิกกิตติมศักดิ์สีม่วงในมือ ดวงตาของเมเรดิธเต็มไปด้วยความสับสนและสงสัยแม้จะมีคำว่า “วีล่า ควินน์” สลักอยู่เต็มตาก็ตาม
เมเรดิธกลายเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ของร้านค้าหรูหรามากมายนับตั้งแต่เธอกลายเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลมอนต์โกเมอรี เธอต้องการเป็นส่วนหนึ่งในร้านนี้เพื่อยกระดับรสนิยมของเธอต่อไป แต่ทว่าตัวเธอเองยังไม่สามารถตอบสนองได้ถึงสมาชิกระดับสูงของพวกเขาได้
เธอไม่คิดมาก่อนว่าผู้หญิงที่เธอเกลียดมาก จะมีคุณสมบัติอย่างที่พวกเขาต้องการ!
ริมฝีปากของมาเดลีนยิ้มขณะที่เธอหันไปเผชิญหน้ากับใบหน้าที่ซีดจางของเมเรดิธ “งั้นคนขายเครื่องประดับคนนี้เอาชุดกลับไปเลยได้ไหม?”
แต่นั้น เธอดึงบัตรออกจากมือของเมเรดิธและหันหลังกลับไปอย่างสง่างาม
“เดี๋ยวก่อน!” เมเรดิธเดินไปข้างหน้าเพื่อหยุดมาเดลีน “แล้วไง ถ้าคุณมีการ์ดสมาชิกวีไอพีใบนั้น วีล่า? ให้ฉันบอกอะไรให้เอาไหม มีคนสั่งชุดนั้นไว้ล่วงหน้านานแล้ว” เธอกอดอกและยิ้มเยาะ “ถ้าฉันไม่ได้มัน เธอเองก็ต้องไม่ได้เช่นกัน!”
เมื่อเห็นความเห็นแก่ตัวที่น่าเกลียดของเมเรดิธที่อยู่ตรงหน้า ริมฝีปากของมาเดลีนคลายยิ้มออกมาอย่างมีชัย “ฉันคิดว่าเธอกำลังเข้าใจผิด คนที่จะไม่ได้ชุดนี้มีเพียงคนเดียวคือคุณ เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด ชุดนี้เป็นของฉันมาตั้งแต่ครึ่งเดือนเเล้วล่ะนะ”
“อะไรกัน?” รอยยิ้มของเมเรดิธแข็งกระด้าง
พนักงานผู้ช่วยรีบอธิบาย “เป็นเรื่องจริงค่ะ คุณหนูมอนต์โกเมอรี มีคนสั่งทำชุดล่วงหน้าเมื่อครึ่งเดือนก่อนตามที่เราได้กล่าวไปก่อนหน้านี้และคน ๆ นั้นคือ… คุณวีล่า ควินน์”
“… ” เมเรดิธพูดไม่ออก
“ถ้างั้นฉันไปได้ยังเอ่ย?” มาเดลีนยิ้มเมื่อเห็นเมเรดิธ ครอว์ฟอร์ดใกล้จะระเบิด
พนักงานในร้านรีบก้าวไปข้างหน้าเรียงเป็นสองเเถวขณะที่พวกเขาโค้งคำนับอย่างเคารพเพื่ออำลามาเดลีน “ขอให้มีความสุขในวันนี้ คุณควินน์ โปรดกลับมาเลือกซื้ออีกครั้ง”
มาเดลีนยกยิ้มที่มุมปากของเธอขึ้นอย่างน่ารัก สายตาที่ร่าเริงของเธอกวาดมองไปที่สีหน้าหงุดหงิดของเมเรดิธ
“จากพฤติกรรมที่คุณแสดงออกมาในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ คุณครอว์ฟอร์ด ฉันเองเริ่มเข้าใจสาเหตุที่คุณวิทแมนปฏิเสธที่จะแต่งงานด้วยแล้วนะ”
“อะไร … เธอพูดถึงอะไร? เธอหมายความอะไร วีล่า ควินน์?”
“ฉันก็กำลังพูดภาษาอังกฤษอยู่นะ คุณไม่เข้าใจมันได้ไง คุณครอว์ฟอร์ด? มันดูไม่สมเหตุสมผลเว้นแต่คุณจะบอกฉันว่าเราไม่ใช่คนแบบเดียวกันจริงไหม?”
“… “เมเรดิธใกล้จะระเบิด แต่เพื่อปกป้องภาพลักษณ์ของความใจดีของเธอ เธอจึงกัดฟันแน่นและอดกลั้นมันเอาไว้
มาเดลีนช่วยเธอรักษาภาพลักษณ์นั้นไว้อย่างรวดเร็วก่อนที่จะหันหลังจากไปอย่างไม่ใยดี
‘เธอกำลังโกรธอยู่ ไม่ใช่หรอ เมเรดิธ?
‘อย่าเพิ่งโกรธมากเกินไป เราเพิ่งเริ่มต้น
‘ฉันจะเอาคืนทุกอย่างที่เธอเป็นหนี้ฉันไว้!’
…