บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 209
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 209
สายตาที่เพ่งเล็งของเจเรมี่ดูเรียบง่ายและซับซ้อนผิดปกติเป็นพิเศษ เขากำข้อมือเรียวของมาเดลีนไว้แน่น กระชับข้อมือเธอทีละนิ้วเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหลุด
เขาไม่สามารถปล่อยมือเธอได้อีกแล้ว เขาไม่สามารถ…
มาเดลีนทำตัวเย็นชาและใจเย็นเมื่อต้องเผชิญกับความสงสัยของเจเรมี่
เธอโค้งงอมุมริมฝีปากของเธอออก เหมือนจะเผยให้เห็นความรำคาญที่แสดงออกมา “ถ้าฉันจำไม่ผิดนะ คุณวิทแมน คุณเองสัญญากับฉันว่าคุณจะไม่สงสัยว่าฉันเป็นอดีตภรรยาของคุณ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ดอีกต่อไปไง”
เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ ความคาดหวังในดวงตาของเจเรมี่ดูเหมือนจะดับวูบลงทันทีมือที่เขาจับมาเดลีนค่อย ๆ คลายออก
มาเดลีนถอนมือออกแล้วจิบแชมเปญ “พูดตามตรง มันน่ารำคาญมากที่ต้องถูกปฏิบัติเหมือนเป็นคนตายทุกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกลัวความเจ็บ ฉันคงคิดจะแปลงโฉมให้ตัวเองจริง ๆ ให้ตาย”
ทันใดนั้นเจเรมี่ปรือตาขึ้น “อย่าทำศัลยกรรม”
“หืม?” มาเดลีนเลิกคิ้วเบา ๆ
เจเรมี่ชะงักเล็กน้อย แล้วอ้าปาก “ขอโทษครั้งนี้จะพูดถึงเป็นครั้งสุดท้าย” เขาเอ่ยสัญญา “คุณไม่จำเป็นต้องทำศัลยกรรม เพราะรูปลักษณ์ที่เป็นธรรมชาติของคุณสวยงามที่สุด”
คำพูดของเขาสร้างขึ้นเพื่อการยกย่องและชื่นชม แต่เป็นเพียงเพราะใบหน้าของเธอเหมือนกับ มาเดลีนทุกประการ
เขาค่อย ๆ หันกลับมาขณะที่เขาพูด ตอนนี้สามารถมองเห็นเมืองที่พลุกพล่านในยามค่ำคืนได้จากมุมนี้
มีการส่องของแสงนีออนกับแสงไฟระยิบระยับ แต่มันดูเหมือนว่าความหนาวเย็นระหว่างคิ้วของเขายังคงไม่สามารถหายไปได้
“คุณวีล่า คุณช่วยดื่มกับผมสักสองสามแก้วหน่อยได้ไหม?” เสียงที่ไร้อารมณ์ของเขาดังขึ้น
มาเดลีนมองไปที่หลังของเขาและเธอพบว่ามันดูเงียบเหงาและหดหู่
เธอเดินไปข้างๆ ของเขาพร้อมกับแก้วไวน์ในมือและมองเขาอย่างกลาง ๆ “แม้ว่าฉันจะค่อนข้างรังเกียจที่มีคนปฏิบัติต่อฉันเหมือนคนตาย แต่ดูเหมือนว่า ‘คนตาย’ ที่เป็นอดีตภรรยาของคุณ จะทำผิดโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอดูเหมือนจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ไร้ยางอายและโหดร้ายอย่างที่มีข่าวฉาวออกมา”
เธอแสดงความคับข้องใจและไร้พลังที่ซ่อนอยู่ในใจในลักษณะแสดงออกมาเป็นเรื่องตลกของชีวิต
หัวใจของเธอขมขื่นแม้ว่าสุดท้ายแล้วเธอจะถูกกล่าวว่าเป็นผู้บริสุทธิ์
หลังจากพูดคำเหล่านี้ มาเดลีนสังเกตเห็นคิ้วของเจเรมี่ขมวดแน่น
เขามองไปที่เมืองยามค่ำคืนและหลับตาลง สายลมยามเย็นทำให้มุมตาและคิ้วของเขาอ่อนลง เจเรมี่พูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
“อะไรคือสิ่งที่น่าเสียใจที่สุดในชีวิต ของคุณวีล่า?”
“เรื่องที่น่าเสียใจที่สุดงั้นเหรอ?” มาเดลีนจิบแชมเปญอย่างครุ่นคิด “อาจเป็นความผิดพลาดของฉันในเรื่องการแต่งงาน ตอนนั้นฉันไร้เดียงสาเกินไปเพราะฉันถูกแฟนเก่านอกใจ แม้ตอนนี้ เขาก็ยังอยู่อย่างสบายใจ”
เจเรมี่ยิ้มเล็ก ๆ ที่ริมฝีปากของเขา “วีล่า คุณโดดเด่นและสมบูรณ์แบบ แต่ยังมีผู้ชายที่ไม่รู้วิธีดูแลเอาใจใส่คุณได้ไงกัน?”
“มีผู้ชายตาบอดจำนวนมากเกินไปในโลกนี้และฉันไม่ใช่คนเดียวที่ผิดหวังในโลกนี้” มาเดลีน เยาะเย้ย
เธอเห็นดวงตาของเจเรมี่หลบตาราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง เขายิ้มหลังจากนั้นไม่กี่วินาที
“คุณพูดถูก มีผู้ชายตาบอดมากเหลือเกินในโลกใบนี้”
เจเรมี่หัวเราะกับตัวเองและมองไปที่มาเดลีน “ก็นะ คนที่ล้มเหลวอย่างคุณยังคงมีชีวิตอยู่ อย่างน้อย วีล่า คุณยังมีโอกาสที่จะแก้ไขความเสียใจนี้”
น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนลงกว่าที่เคยทั้งดวงตาทรงเสน่ห์ของเขาดูเหมือนจะสูญเสียแสงสว่างไป มันช่างดูหดหู่และโดดเดี่ยว
คำพูดของเขาดูเหมือนจะเปิดเผยว่าความเสียใจที่แก้ไขไม่ได้คืออะไร
มาเดลีนหยิบแก้วขึ้นมาอย่างรีบ ๆ และดื่มเครื่องดื่มในนั้น จากนั้นก็หัวเราะเบา ๆ
‘เจเรมี่ วิทแมน ฉันกลัวว่าคุณจะเสียใจเพราะคุณรู้สึกละอายใจที่ได้ทำอะไรไม่ดี ใช่ไหม?
‘คุณไม่เคยสนใจฉันเลย ความเข้าใจผิดมากขึ้นมีแต่จะสร้างความเจ็บปวดให้ฉันมากขึ้นและทำให้ฉันเสียใจมากขึ้นเท่านั้น
‘ฉันไม่ต้องการความเสียใจจากคุณเช่นกัน
‘สิ่งที่ฉันต้องการคือการทวงคืนความบริสุทธิ์ของฉันและให้คุณคนที่ตาบอด และผู้คนใจร้ายพวกนั้นได้เห็นใบหน้าอีกด้านของเมเรดิธ!’