บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 213

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 213

มาเดลีนจ้องไปที่ดวงตาราวกับมองเห็นน้ำทะเลลึกกับคนตรงหน้ากับความสงสัย “เกินอะไรขึ้นหรอคะ?”

“ผมหวังว่าคุณจะช่วยผมค้นหาความจริงได้” เจเรมี่พูดคำพูดเบา ๆ ดวงตาที่ลึกล้ำของเขาวิงวอนอย่างคาดหวัง

หลังจากมาเดลีนเงียบฟังสิ่งที่เจเรมี่ต้องการให้เธอช่วย เธอประหลาดใจอยู่พักนึง จากนั้นเธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า

“ตกลง ฉันจะช่วยคุณเอง”

“ขอบคุณมาก” เจเรมี่ขอบคุณเธอ

ในขณะนี้ มาเดลีนมองเห็นรอยยิ้มจาง ๆ สะท้อนในดวงตาของเจเรมี่ แต่มันหายวับไปในเวลาเพียงไม่นาน มาเดลีนไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีก

เจเรมี่พาเธอไปที่ร้านเสริมสวย มาเดลีนเห็นว่าเจเรมี่เอารูปถ่ายให้กับช่างดู และช่างเองก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

มาเดลีนไม่รู้ว่ารูปถ่ายที่เจเรมี่ให้ช่างดูเป็นรูปอะไร แต่ในขณะที่เธอเห็นตัวเองในกระจกหนึ่งชั่วโมงต่อมา

ผมยาวสีเข้ม และเรียบลื่นของเธอทำให้ใบหน้าของเธอสะอาดและสง่างาม ทำให้เธอนึกภาพออกไปว่าเธอมาจากโลกที่ห่างไกลออกไป

หลังจากนั้น เจเรมี่พามาเดลีนไปที่คฤหาสน์

หากใช้สายตากวาดไปทั่วคฤหาสน์ที่เคยเป็นเรือนหอของพวกเขา หัวใจของมาเดลีนเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย แต่มีรอยยิ้มที่น่าขันบนริมฝีปากของเธอ

เธอเดินตามเจเรมี่ขึ้นไปชั้นบน

สามปีผ่านไป

เธอคิดไม่ถึงว่าวันหนึ่งเธอจะได้ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้อีกครั้ง และยังเป็นในห้องนอนที่เธอเคยอยู่ร่วมกับเขา

ทันทีที่เธอเข้าไป มาเดลีนได้กลิ่นหอมจาง ๆ อันเป็นเอกลักษณ์ เธอคุ้นเคยกับกลิ่นหอมของธูปพวกนี้เพราะมันเป็นหนึ่งในผลงานที่เธอทำขึ้นเอง

หลังจากที่เธอ ‘เกิดใหม่’ เธอค้นพบว่าการรับกลิ่นของเธอนั้นเฉียบคมกว่าคนทั่วไป เมื่อเธอเบื่อกับการออกแบบเครื่องประดับ เธอก็จะหันมาศึกษากลิ่นของเครื่องเทศหรือเครื่องหอมเพื่อเพิ่มพูนความรู้และความคิดสร้างสรรค์ของเธออยู่เสมอ

เธอไม่ต้องการให้ตัวเองเป็นคนโง่ที่ไล่ตามความรักแบบสุ่มสี่สุ่มห้า

เจเรมี่พาเธอไปที่ตู้เสื้อผ้า เขาเปิดตู้เสื้อผ้าและจัดชุดที่เรียบร้อยตรงหน้า ทำให้มาเดลีน ประหลาดใจเล็กน้อย

เธอเดินเข้าไปในห้องนอนในตอนนี้และภายในไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เลย ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย สิ่งที่คาดไม่ถึงยิ่งกว่าคือเสื้อผ้าของเธอเมื่อสามปีก่อนยังอยู่ที่นี่

“วีล่า คุณเลือกชุดที่เหมาะกับตัวเองได้เลย ผมจะรออยู่ข้างนอก” เจเรมี่พูดจบจึงเดินออกไป

เมื่อประตูปิดและเหลือเพียงมาเดลีนคนเดียวในห้อง

เธอยื่นมือที่ขาวสวยออกมาค่อย ๆ วางมือลงบนเสื้อผ้าที่สวมใส่ก่อนหน้านี้ เธอลูบพวกมันทีละชุดราวกับว่าเธอกำลังสัมผัสเสื้อผ้าเหล่านั้นเป็นครั้งแรกอีกครั้งเมื่อเธอยังอยู่ในคลาบของมาเดลีน

กระนั้นตามร่างกายในอดีตของเธอถูกปกคลุมไปด้วยรอยแผลเป็นที่เปื้อนเลือด

เมื่อสัมผัสเสื้อผ้าเหล่านี้ในขณะนี้ มาเดลีนรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่มือ

‘เจเรมี่ ความเจ็บปวดที่คุณทำกับฉัน ไม่ว่าคุณจะทำยังไง คุณก็ไม่สามารถรักษาบาดแผลเหล่านั้นได้ ฉันจะทำให้คุณจดจำไปตลอดชีวิต และฉันจะทำให้คุณจำว่าคุณทำผิดแค่ไหน!’

“คุณวิทแมน คุณเข้ามาได้แล้ว”

เจเรมี่รออยู่ที่ประตูอย่างเงียบ ๆ เมื่อได้ยินเสียงของคนในห้อง ทันใดนั้นเขาลืมตาดวงตาสีดำที่ดูอ่อนล้าขึ้น เพื่อเปิดประตูก่อนจะเดินเข้าไป

วันที่มืดสลัวและมีฝนตกอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อเจเรมี่เปิดประตูเข้าไปห็นมาเดลีนที่สวมกระโปรงสีขาวสะอาดสะอ้านกับผมสีดำของเธอสะบัดขณะที่เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนราวกับว่าเธอเป็นลำแสงที่สาดส่องผ่านเข้ามา

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงครั้งแรกที่เขาได้เห็นมาเดลีน มันเป็นวันแรกของเธอในรั้วมหาวิทยาลัย

รอยยิ้มของเธอยังสดใสและไร้เดียงสามาก

มาเดลีน…

ลำคอของเจเรมี๋ขยับและในที่สุดเขาได้กลืนชื่อของเธอกลับไปไม่เอ่ยออกมา

เธอตายไปแล้ว

เธอเสียชีวิตเมื่อสามปีก่อน

คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่เธอ

“คุณวิทแมน รูปร่างหน้าตาปัจจุบันของฉันเหมือนกับอดีตภรรยาของคุณไหม?” มาเดลีนยิ้มและเดินไปตรงหน้าเจเรมี่ ท่าทางของเธอไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ และเธอดูเป็นธรรมชาติมาก

เจเรมี่มองไปที่เธอและพยักหน้าเบา ๆ “คล้ายกันมาก”

เขายิ้มจาง ๆ แต่ไม่ว่าเธอจะดูเหมือนหล่อนมากแค่ไหน เธอก็แค่ ‘เหมือน’