บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 247

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 247

มีนัยของความฝืนกลั้นบนใบหน้าที่มึนเมาเล็กน้อยของเจเรมี่ “คือเธอนั่นแหละ”

หลังจากนิ่งเงียบมาระยะหนึ่ง มาเดลีนได้ยินคำตอบจากเขา

มันคือเธอ

คนที่เขารักที่สุดคือเมเรดิธ

มาเดลีนจับแก้วไวน์ในมือแน่นขึ้นอย่างช้า ๆ

ไฟแห่งความโกรธในใจของเธอเริ่มลุกโชน แต่ก็ไม่สามารถขจัดความรู้สึกไม่ยินดีและความขมขื่นในใจของเธอทิ้งไปได้

“ลินนี่ ฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป ฉันจะปกป้องเธอตลอดไปนะ ฉันจะพาเธอไปเป็นเจ้าสาวของฉัน…”

คำสัญญาของเด็กน้อยเปรียบเสหมือนสายลมแห่งฤดูใบไม้ร่วงที่อยู่นอกหน้าต่าง ประโลมหูเธอเธอก่อนจะลอยสะบั้นหายไป

มาเดลีนถือแก้วไวน์และกระดกน้ำไวน์ในแก้วที่อยู่ในนั้นกลืนลงคอไป

ราวกับว่าเข็มนับล้านเล่มทิ่มแทงหัวใจของเธอ ในความรู้สึกมันเบามากแต่พวกมันก็ทำให้เจ็บมากเช่นกัน

เธอรู้สึกเศร้ากับตัวเธอเองในอดีต เธอไร้เดียงสาที่เชื่อคำสัญญาที่เขาให้ไว้ว่าจะแต่งงานกับเธอ เธอลงเอยด้วยการรอให้เขากลับมาหาเธอเหมือนคนโง่ แต่แล้ว ท้ายที่สุด สิ่งที่เธอได้มีเพียงการทรมานอย่างไร้ความปราณีของชายคนนี้เท่านั้น

มาเดลีนมองชายผู้เศร้าโศกตรงหน้าด้วยสายตาที่เย็นชา ความเกลียดชังเผยให้เห็นในดวงตาเธอ

‘เจเรมี่ ฉันคิดว่าคุณใจดำและไม่พึงพอใจกับสิ่งที่คุณมี แต่ความจริงก็คือคุณไม่เคยจริงจังกับฉันเลย’

‘คุณยังคงเรียกร้องหาลินนี่ แต่นั่นเป็นเพียงการแสดงด้วยความเสน่หาที่เสแสร้งเท่านั้น’

‘เมเรดิธ ครอว์ฟอร์ด’

‘คุณรักเธอ ใช่ไหม?

‘เอาล่ะถ้างั้น’

‘ฉันจะปล่อยให้คุณรักเธอจนกว่าคุณจะไม่รักเธอได้อีกต่อไป!’

…

เจเรมี่ไม่รู้ว่าเขาเผลอหลับไปบนโซฟาของห้องไปตอนไหน แต่หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา ภายในห้องได้ว่างเปล่าอีกทั้งมาเดลีนเองได้ออกไปแล้วเช่นกัน

เขาเอามือนวดขมับแล้วนึกถึงสิ่งที่เขาพูดไว้กับมาเดลีนก่อนที่เขาจะภาพตัดไป

เขาหยิบเปลือกหอยหลากสีออกจากกระเป๋าอย่างรวดเร็วและเขามองไปที่ฝ่ามือของตัวเองขณะที่จิตใจของเขาวกไปวนมา ราวกับว่าเขาย้อนกลับไปในปีนั้นอีกครั้ง

ปู่ของเขาพาเขามาเที่ยวพักผ่อนที่ชายหาด แต่เขากลับไม่มีความสุขเพราะเขามีแรงกดดันมากมายเบื้องหลัง เขาสูญเสียความห่วงใยและความสุขที่คนในวัยอย่างเขาควรจะมี … ไปทั้งหมด จนกระทั่งเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งปรากฏตัว

เธอบอกว่าเธอชื่อลินนี่

เป็นชื่อที่เรียบง่ายและฟังดูไพเราะและจำง่าย

เขาไม่มีทางลืมมันได้เลย ดวงตาของหญิงสาวจะกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยวเมื่อเธอยิ้มและมีรอยบุ๋มบนใบหน้า นอกจากนี้ ดวงตาของเธอยังใสและบริสุทธิ์คล้ายคริสตัล ทั้งสองข้างดูมีชีวิตชีวามาก

เธอเรียกเขาว่าเจซ เสียงของเธอหวานมากจนฟังราวกับว่ามันอาบชุ่มไปด้วยน้ำผึ้ง

เขาจับมือเธอขณะที่พวกเขาพากันวิ่งเท้าเปล่าไปบนชายหาด เขาได้ปล่อยวางปัญหาและความเครียดทั้งหมดที่มีทิ้งไปโดยไม่รู้ตัว เขาไม่เคยมีความสุขเท่านี้มาก่อน

หลังจากนั้น เขาดันถูกปู่ของเขาพาตัวกลับไปโดยไม่ได้มีโอกาสบอกลาเธอเลยสักนิด

เขาเฝ้าคิดถึงผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อ ลินนี่ มานานหลายปี…จนกระทั่งวันที่เขาได้พบกับเมเรดิธ

เมเรดิธมีลักยิ้มเวลาที่เธอยิ้มออกมาเช่นกัน นั่นจึงทำให้เขาเกิดความเข้าใจผิดบางอย่าง หลังจากนั้น เมเรดิธได้บอกกับเขาอย่างหนักแน่นว่าเธอเป็นลินนี่คนเดียวกับที่เขาพบเมื่อตอนที่พวกเขายังเป็นเด็ก

เขาตกใจ แต่เขากลับไม่รู้สึกมีความสุขอย่างมากเพราะเมื่อใดก็ตามที่เขาเผชิญหน้ากับเมเรดิธ เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป

แม้กระนั้น เขาก็ยังยอมและตามใจเมเรดิธอย่างไร้ขอบเขตเพียงเพราะเธอคือลินนี่ที่เขาคิดถึงมานานนับสิบปี

ตอนนี้…

เจเรมี่มีความขัดแย้งเกิดขึ้นในใจ

เขาควรจะโยนเปลือกหอยนี้ทิ้งไปเดี๋ยวนี้

สุดท้ายเเล้ว เขาไม่ได้รักผู้หญิงที่ให้เปลือกหอยอันนี้อีกต่อไป

ลินนี่ในใจของเขาตอนนี้คือมาเดลีนผู้ล่วงลับไปแล้วคนที่ทำให้เขาเจ็บมากจนรู้สึกราวกับถูกถลกหนังออกมาทั้งเป็น