บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 285
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 285
เจเรมี่ขมวดคิ้วคม ๆ ของเขา “นายพูดเรื่องอะไร?”
“เมื่อไหร่นายจะหยุด เจเรมี่? จนกว่ามาเดลีนจะตายจริง ๆ เหรอ? การรักนายมันเป็นบาปมากไหมถามจริง? บอกฉันมาสิ นายเองพาเธอไปไว้ที่ไหน?” เขาถามออกไปด้วยความรีบร้อน ความกังวลและกระวนกระวายของแดเนียลมีชัดเจนและแสดงออกถึงเรื่องที่เขาพูดนั้นเป็นจริง
ทว่า มาเดลีนก็ตายไปแล้ว มันเป็นความจริงไม่ว่าเขาจะปฏิเสธที่จะยอมรับมันแค่ไหนก็ตาม
ในไม่ช้าเขานึกถึง วีล่า ควินน์ เป็นลำดับต่อมาทันที
วีล่า เป็นเหตุผลเดียวที่มีความเป็นไปได้ว่าทำไมแดเนียลถึงเชื่อว่ามาเดลีนยังมีชีวิตอยู่
หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับวีล่า?
ใจของเขาเริ่มกังวลและเริ่มมีความกระวลกระวายเกิดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
ไม่มีอะไรที่จะต้องคิดมาก เจเรมี่ดันตัวออกจากเมเรดิธและรีบเดินไปที่ประตูเพื่อที่จะออกไปโดยไม่ลังเลเลย
เมเรดิธตะลึงไปสองวินาทีเเต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเจเรมี่ก็ได้เดินออกจากบริเวณห้องพักฟื้นของโรงพยาบาลไปแล้ว “เจเรมี่! เจเรมี่ คุณจะไปไหน?”
เธอถามเขายังลนลาน แต่เจเรมี่ไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ จะไปหวังอะไรกับการที่เขาจะหันหลังกลับมาตามที่เธอเรียก
โรส ที่รออยู่นอกประตู รีบผลักเปิดประตูออกและเข้าใจว่านี่เป็นการเดินจากไปเท่านั้น
จากนั้น สิ่งต่อไปที่เธอเห็นต่อจากนั้นคือเมเรดิธคว่ำถ้วยน้ำที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงลงกับพื้นด้วยความโกรธ
โรสรีบวิ่งไปทันที “เป็นอะไรไป เมเรดิธ ? แกกับเจเรมี่คุยอะไรกัน?”
“ฮึ่ม! มีบางอย่างผิดไปเหรอ?” เมเรดิธกำหมัดแน่น ความโกรธและความขุ่นเคืองวูบวาบในดวงตาที่แดงก่ำของเธอ “เขาบอกว่าเขาหลงรักนังมาเดลีนมาตลอดชีวิต! เขาชอบยัยนั้น!”
“…” โรสตกใจ เธอแหย่ถามอย่างระมัดระวังว่า “แกหมายถึงเจเรมี่บอกแกว่าเขารักมาเดลีนที่เขาเจอตอนเด็ก ๆ ใช่ไหม? นั่นไม่เป็นไรหรอกนะเพราะยังไงเจเรมี่คิดว่าแกเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ดี!”
คำพูดของโรสแทนที่จะช่วยดับความโกรธของเมเรดิธ แต่กลับเติมเชื้อไฟให้กับเปลวไฟเท่านั้น
เธอเข้าใจความหมายของเจเรมี่ดี
เจเรมี่มีมาเดลีนอยู่ในใจเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นตอนเด็กหรือตอนนี้
เขาชอบเธอมากจนถึงขั้นตกหลุมพรางผู้หญิงที่ดูเหมือนเธอ!
ในทางกลับกัน เธอเงั้นเหรอ? เมเรดิธไม่เคยมีที่ยืนอยู่ในหัวใจของเขามาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ต่างหาก!
ทุกสิ่งดี ๆ ที่เคยเกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ผลจากคำสัญญาที่เขาเคยให้กับมาเดลีนเท่านั้น
เมเรดิธยิ้มอย่างน่ากลัวเมื่อเธอจำได้ว่าเจเรมี่รีบออกไปเมื่อกี้ “แม่ เอาโทรศัพท์มาหน่อย”
โรสยื่นโทรศัพท์ให้เธออย่างรวดเร็ว รอยยิ้มหยาดเยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “อย่าลืมบอกพวกผู้ชายให้กระชับความสัมพันธ์ล่ะ เมเรดิธ ให้มันรุนแรงจนเลือดพวกนั้นออกมา แล้วมาดูกันว่าหลังจากนี้ไปเธอจะทำตัวหยิ่งผยองต่อหน้าเรายังไง!”
มุมปากเมเรดิธยกขึ้น “ราวกับว่าจะบีบเธอให้เละคามือ หนูจะทำให้เธอไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันในวันพรุ่งนี้อีกเลย”
…
หลังจากที่รีบเดินออกมาจากโรงพยาบาล เจเรมี่เองรีบโทรศัพท์ไปหาแดนเนียลทันที
ทั้งสองนัดสถานที่เจอกัน และเมื่อเขาเห็นเจเรมี่ แดเนียลรีบวิ่งเข้าหาอีกฝ่ายจากนั้นเขากระชากคอเสื้อเจเรมี่เอาไว้
“นายเรียกตัวเองว่าเป็นผู้ชายได้ยังไง เจเรมี่ วิทแมน? ฉันเข้าใจว่านายไม่ชอบมาเดลีนอีกแล้ว แต่ทำไมนายต้องทำร้ายและยังทรมานเธอด้วย? ทำไมกันมาเดลีน ถึงต้องตกหลุมรักผู้ชายสารเลวแบบนายด้วย!”
เจเรมี่พูดตอบกลับอย่างเฉยเมยเมื่อโดนกล่าวหาอย่างรุนแรงจากแดเนียล “ปล่อยฉัน”
น้ำเสียงของเขาเหยือกเย็นขณะที่ดวงตาเย็นชาของเขาจ้องท่าทางที่โกรธเกรี้ยวของแดเนียล
“นายเองก็มีส่วนในการทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับมาเดลีนย่ำแย่เหมือนกันนะ แดเนียล”
แดเนียลเยาะเย้ยอย่างตลกพร้อมกับที่เขาปล่อยคอเสื้อของเจเรมี่ “นี่นายเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้อีกเหรอ เจเรมี่? นายกล้าที่จะทำแต่ไม่กล้าที่จะยอมรับมันแบบนี้เนี่ยนะ?”
เจเรมี่ยืดเสื้อของเขาคืนทรงแบบขอไปทีจนคอเสื้อของเขาไร้รอยยับ จากนั้น เขาจ้องและส่งยิ้มให้แดเนียลซึ่งเป็นรอยยิ้มที่เหน็บแนม มากกว่าที่แดเนียลมอบให้เขาก่อนหน้านี้
“กล้าที่จะทำแต่ไม่กล้าที่จะยอมรับ ฮะ?”
มุมปากของเขาแสยะออกแบบยั่วโมโห