บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 295
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 295
ด้วยความยุติธรรม มาเดลีนจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาเห็นร่างแก้ผ้า
เจเรมี่จำได้ว่าเขาเสียเวลาไปสองครั้งที่ทำให้เมเรดิธ ‘ท้อง’ มันเป็นเพียงแค่จากคำพูดของเธอเท่านั้นเมื่อตื่นมาในตอนเช้าของอีกวันว่าคืนก่อนทั้งสองคืนนั้นเราได้ร่วมนอนกัน
แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกอยากผลักไสตัวเองออกจากพื้นที่นั้นเพียงแค่เห็นเมเรดิธยืนอยู่ในนั้นอย่างเลือนลาง
“ฮือ ฮือ…ทำไม ฮือ…” เสียงครวญครางเศร้าโศกของเมเรดิธดังออกมาจากข้างใน
ขณะนั้น เจเรมี่คว้าผ้าปูเตียงติดมือและเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหลบตาต่ำ ก่อนจะเอาผ้าคลุมไว้รอบตัวเมเรดิธ
“ออกมาได้แล้ว”
ขณะที่ดึงเธอออกมาจากห้องน้ำได้ เขาก็เห็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก
ความไม่พอใจแล่นเข้ามาในดวงตาเย็นชาของชายคนนั้นขณะที่ความโกรธเริ่มก่อตัวขึ้นระหว่างกลางคิ้วของเขา
“เจเรมี่!” เมเรดิธค่อย ๆ เดินเข้าไปซบไปที่อกของเจเรมี่ เธอเอามือกอดรัดรอบตัวเขาไว้แน่นเหมือนปลาหมึก
“ทำไมกัน เจเรมี่? ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับฉันได้? พวกเขาผลัดกันทรมานฉัน มันเจ็บ ทำไมต้องเป็นฉัน? ฉันรู้สึกขยะแขยง ฉันรู้สึกว่าตัวเองสกปรก! ฮือ…”
“คุณคงไม่ต้องการฉันอีกแล้ว ใช่ไหม เจเรมี่? ไม่ใช่หลังจากนี้ ฉันจำได้ดีว่าตอนนั้นคุณบอกว่าฉันคือผู้หญิงที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสาที่สุดเท่าที่คุณเคยเห็นมาในชีวิต แต่ตอนนี้ลินนี่ของคุณมัวหมอง…”
ปลายนิ้วของเจเรมี่งอโดยสัญชาตญาณเพราะเมเรดิธใช้แทนตัวเองว่า ‘ลินนี่’
ลินนี่ของเขา
เขาควรจะปล่อยเธอไปในตอนที่เขาตกหลุมรักมาเดลีน
แล้วทำไม? ทำไมเขาถึงยังรู้สึกว่าตัวเองยังห่วงใยมากทุกครั้งที่ได้ยินชื่อเล่นนั้น?
เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่รู้สึกอะไรกับเมเรดิธเลย
เจเรมี่ขมวดคิ้วใช้ความคิดกับสิ่งที่ขัดแย้งอยู่ข้างในตัวเอง
เจเรมี่ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ ทำให้เมเรดิธผลักตัวเองออกจากอกเขาและวิ่งออกไปในห้องน้ำเพื่อทำตามแผนที่วางไว้ เธอหยิบมีดผลไม้ไว้เหนือข้อมือ
“คุณทำบ้าอะไร?” เจเรมี่ขมวดคิ้ว “วางมีดลง”
เมเรดิธมองเจเรมี่ด้วยน้ำตาที่คลอเบ้าแล้วส่ายหัว “คุณคงคิดว่าตอนนี้ฉันน่าขยะแขยงแค่ไหนเจเรมี่ คุณไม่อยากแต่งงานกับฉันอีกต่อไปแล้วใช่ไหม ชีวิตของฉันพังพินาศหมดแล้วทั้งหน้าตาของฉันจะไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิม ผู้ชายที่ฉันรักก็ยังไม่ต้องการฉันเหมือนกัน อะไรคือจุดประสงค์สำคัญของการมีชีวิตอยู่อีกต่อไป?
“ฉันรักคุณมากนะ เจเรมี่ บางทีชาติหน้าเรื่องของเราอาจจะไปได้ไกลกว่านี้…”
เธอแกล้งพูดออกมาอย่างเสียใจขณะที่มีรอยยิ้มเล็ก ๆ เกิดขึ้นบนใบหน้าเธอพร้อมกับกดมีดลงที่ข้อมือตัวเอง
เจเรมี่เดินเข้ามาคว้ามีดที่มือเธอถือออกไป
“ทำไมคุณไม่ปล่อยให้ฉันตายไป เจเรมี่? ปล่อยให้ฉันตายเถอะ!” เมเรดิธต่อสู้เพื่อแย่งมีด เธอแสดงความไม่พอใจอย่างมาก
มีดปอกผลไม้บาดเหลังมือของเจเรมี่ในขณะที่พวกเขายื้อแย่งมีดกัน และจากนั้นเลือดสีแดงเริ่มไหลออกมาจากบาดแผลของเขาอย่างรวดเร็ว
สีหน้าของเมเรดิธซีดลง เธอขอโทษอย่างลนลาน
เจเรมี่จ้องไปที่บาดแผลของเขาอย่างใจเย็นก่อนที่จะตวัดสายตาของเขามามองเมเรดิธอย่างเย็นชา “คุณเป็นคนที่ส่งคนมาลักพาตัววีล่า ใช่ไหม?”
มือของเมเรดิธหยุดกะทันหันก่อนที่เธอจะกดปุ่มฉุกเฉินเรียกพยาบาลเข้ามารักษาเขา สีหน้าของเธอเย็นยะเยือกเมื่อเธอหันไปมองเจเรมี่ “คุณกำลังพูดอะไร เจเรมี่? ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น?”
“ไม่ใช่คุณงั้นเหรอ?”
“ไม่ได้ทำแน่นอน!” เมเรดิธโกหกหลังชนฝา “เว้นแต่คุณจะไม่เชื่อฉัน เจเรมี่? คุณไม่ไว้ใจลินนี่ ของคุณเหรอ?”
“เชื่อใจงั้นเหรอ?” ริมฝีปากบางของเจเรมี่กรีดออกเป็นรอยยิ้มที่น่าขันราวกับน้ำแข็งในดวงตาของเขาหนาแน่นขึ้น “ผมจะเชื่อคุณได้ไงกันเมื่อคุณเองกำลังยืนขึ้นโดยที่ขาไม่เป็นอะไร?”
“…” ดวงตาของเมเรดิธหดตัวขณะที่เธอเดินไปจับแขนของเจเรมี่อย่างเป็นบ้าา สายตาของเขากลายเป็นความโกรธแทนในตอนนี้ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณเลยนะ เจเรมี่! ขาของฉันเจ็บจริง ๆ มันก็ไม่ได้รุนแรงขนาดนั้น คุณหมอก็แค่พูดเกินจริงไป มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนะ…”