บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 32
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 32
หลังจากที่เธอได้ยินแบบนั้น มาเดลีนเองรู้ดีว่าเธอคงจบสิ้นแล้วกับผลงานชิ้นนี้
เธอไม่ใส่ใจเลยสักนิดหากถูกทำให้อับอายหรือเข้าใจเธอผิด แต่สำหรับงานนี้มันสำคัญมากสำหรับเธอ
“แบบร่าง? แมดดี้ เธอเป็นนักออกแบบตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” เมเรดิธ ดูตกใจมาก “นี่เธอคัดลอกงานออกแบบทางอินเทอร์เน็ตแล้วอ้างว่าเป็นของตัวเองเหมือนสมัยตอนเรียนจบหรือเปล่า? แมดดี้ ทำไมถึงปล่อยให้ตัวเองไปในทางที่ผิดได้ขนาดนี้?” เมเรดิธมองเธอด้วยความผิดหวัง
เมื่อเอโลอิสได้ยินแบบนี้ ใบหน้าของเธอก็ดูแย่ลงทันที เธอจ้องมองมาเดลีนด้วยความขุ่นเคืองใจและจากไปพร้อมกับลูกสาวของเธอ
มาเดลีนรู้สึกเจ็บปวดในใจหลังจากที่เอโลอิสมองเธอด้วยสีหน้ารังเกียจ
เธอต้องการที่จะตามหล่อนไปเพื่ออธิบายตัวเอง แต่มีใครบางคนดึงเธอกลับมา
เมเรดิธนั่นเองเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบๆตัว หล่อนก็ยิ้มเยาะเย้ยอย่างน่ากลัว “เธอเห็นใช่ไหมว่าเธอเป็นแค่คนต่ำต้อย อย่าได้คิดมาเทียบเคียงกับฉันเพื่อชิงตำแหน่งนายหญิงแห่งวิทแมน มาเดลีนเธอจะได้รับรู้ว่าผลของการต่อสู้เพื่อแย่งชิงผู้ชายของฉันมันจะจบลงในไม่ช้านี้”
มาเดลีนกำแบบร่างไว้ในมือของเธออย่างแน่นก่อนจะจ้องมองไปที่การยิ้มเยาะเย้ยอย่างพึงพอใจของเมเรดิธ เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ไม่นานเกินรอเธอยกมือขึ้นตบเมเรดิธอย่างแรงที่แก้ม
“มันยังไม่มีอะไรแน่ชัดว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แต่ฉันเห็นได้ชัดว่าตอนนี้ใบหน้าเธอมีรอยนิ้วมือทั้งห้าของฉันที่แก้ม”
“มาเดลีน! เธอกล้าดียังไงมาตบฉัน นังสารเลว!” เมเรดิธ มีอาการโกรธลมออกหู
มาเดลีนยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันจะตบเธอทุกครั้งที่ฉันต้องการ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย เธอสามารถฟ้องเกี่ยวกับฉันกับเจเรมี่ได้เลยหลังจากที่เธอแต่งเรื่องขึ้นมาใหม่ เขารักการแสดงแบบผู้หญิงสารเลวอย่างเธอมาก”
“ … ”
เมเรดิธแตะแก้มและขบฟันด้วยความโกรธ
เมเรดิธเองต้องการที่จะตบมาเดลีนกลับ แต่เธอกลับหลบได้อย่างง่ายดาย จากนั้นเธอหันหลังและเดินจากไป
มาเดลีนรู้ว่าหญิงสารเลวคนนั้น จะฟ้องร้องเรื่องเธอกับเจเรมี่อย่างแน่นอน ถึงอย่างนั้น เธอไม่ได้คิดหวังว่าเจเรมี่จะโทรกลับหาเธอเร็วขนาดนี้
“กลับมาที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ด เดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงของชายคนนั้นฟังดูสงบ อย่างไรก็ตาม มาเดลีนรู้ว่ามันเป็นความสงบก่อนเกิดพายุ
หลังจากเกิดเรื่องขึ้นในครั้งนั้น มาเดลีนไม่คิดจะกลับไปที่คฤหาสน์ครอว์ฟอร์ดเป็นเวลาพักใหญ่
เมื่อเธอก้าวผ่านประตูเข้าไปยังตัวบ้าน เธอต้องพบเจอกับสายตาของจอห์นและโรสที่จ้องมองเธออย่างเดือดราวกับว่าพวกเขาต้องการที่จะกลืนกินเธอ
ในทางกลับกันเจเรมี่นั่งบนโซฟาโดยที่รู้สึกถึงความเยือกเย็นอยู่รอบตัว เมเรดิธนั่งอยู่ข้างๆเขาขณะที่สะอื้นเบาๆอย่างเศร้า
มาเดลีนกลอกตาด้วยความรังเกียจ หลังจากที่เธอเห็นการกระทำที่เสแสร้งของเมเรดิธ เธอเดินมาและกล่าวอย่างเอื้อเฟื้อ “ฉันมาแล้ว คุณวิทแมน คุณจะประนามการกระทำของภรรยาที่แต่งงานอย่างถูกต้องตามกฎหมายแทนชู้ของคุณงั้นหรือ?”
หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เมเรดิธก็หยุดสะอื้นทันที เจเรมี่เงยหน้าขึ้นขณะที่ดวงตาของเขาจ้องมองเธออยู่พักนึง
“มาเดลีน เธอคงลืมสิ่งที่ฉันเตือนไปแล้วหรือเปล่า?” น้ำเสียงของเขาเย็นชาจนหัวใจของมาเดลีนเริ่มสั่น
“เจเรมี่ ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่โทษแมดดี้ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด คุณเป็นสามีของแมดดี้ ในท้ายที่สุดแล้ว ฉันไม่ควรรักคุณ อย่างไรก็ตาม เจเรมี่ ฉันห้ามตัวเองไม่ให้คิดถึงคุณไม่ได้” เมเรดิธยื่นมือออกไปเพื่อหยุดชายที่กำลังจะกล่าวโทษมาเดลีน
“เมอร์ แกมันเด็กโง่ แม้กระทั่งตอนนี้เเกยังคงพยายามช่วยเหลือยัยผู้หญิงที่ไม่รู้จักขอบคุณใคร ดูสิว่าตัวเธอเองโดนเล่นงานหนักแค่ไหน!” จอห์นเดินผ่านไปด้วยความโกรธและผิดหวัง
ในที่สุดมาเดลีนก็ได้เห็นลอยนิ้วมือที่เกินจริงบนใบหน้าของ เมเรดิธเธอจำได้ว่าเธอได้แค่ตบแก้มซ้ายเท่านั้นถึงกระนั้น แก้มทั้งสองข้างของเมเรดิธถูกประทับด้วยรอยมือสีแดงเข้ม นอกจากนี้ใบหน้าของเธอยังบวมและมีเลือดที่มุมริมฝีปากล่างของเธอ
นี่เป็นสิ่งยืนยันว่ามีคนทำบางอย่างกับบาดแผลของผู้หญิงคนนี้หลังจากที่หล่อนจากไป
มาเดลีนเยาะเย้ยกลับโดยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ “ถ้ารู้ตัวว่าเป็นฝ่ายผิดแล้วทำไมเธอยังตามตอแยสามีของฉัน เมเรดิธนี่เธอไม่รังเกียจตัวเองบ้างเลยเหรอ?”
“ … ” ใบหน้าของเมเรดิธแข็งทื่อ มีความไม่พอใจในดวงตาของเธอ
มาเดลีนรู้สึกพอใจกับการตอกกลับของตัวเองเล็กน้อยหลังจากนั้นไม่กี่วินาที เธอได้ถูกตบเข้าหน้าอย่างแรงเป็นค่าตอบแทนที่เธอต้องจ่ายสำหรับประโยคก่อนหน้า
เพี้ยะ!
จอห์นตบอย่างเเรงเข้าที่ปากของเธอ มาเดลีนเริ่มเห็นดวงดาวยิบยับทันที เธอสามารถลิ้มรสกลิ่นของเลือดที่มุมริมฝีปากของเธอ ก่อนที่เธอจะจัดการเรียบเรียงความรู้สึกหลังโดนตบนี้ เธอโดนตบอีกครั้งที่ใบหน้าของเธออีกข้าง จากนั้นมีคนเตะเธอที่ข้อเท้าบังคับให้เธอคุกเข่า
มาเดลีนเซและล้มลงบนพื้นโดยไม่รู้เหตุการณ์มาก่อน เมื่อเธอกำลังจะยืนขึ้นจอห์นก้าวไปเหยียบมือขวาของเธอ
“นี่คือมือที่เธอใช้ตบเมอร์ใช่ไหม?”