บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 335

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 335

หลังจากที่ประตูถูกเปิดออก กลิ่นเข้มข้นที่มาจากแอลกอฮอล์ลอยเข้ามาแตะจมูกเธอ

นี่ก็เป็นเวลาสามปี เธอคิดไม่ถึงว่าเธอจะกลับมาที่นี่อีกครั้ง และสิ่งที่ทำให้เธอตกใจมากไปกว่านั้นเมื่อประตูถูกเปิดออก นอกจากกลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงได้เข้ามาทำร้ายจมูกเธอแล้วการตกแต่งภายในเฟอร์นิเจอร์และของทุกอย่างทุกชิ้นยังถูกวางเอาไว้ที่เดิม

ทุกอย่างที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าเหมือนกับเมื่อสามปีก่อน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย

มาเดลีนเดินเข้าไปด้วยความสงสัย อพาร์ตเมนต์แห่งนี้ไม่ใหญ่นัก เมื่อเธอเดินเข้าไป ไม่นานเธอก็เห็นเจเรมี่

เขาเอนตัวพิงโซฟาในขณะที่นั่งอยู่บนพื้น ดวงตาของเขาปิดสนิท เขาดูไร้กังวล

คอเสื้อเชิ้ตสีขาวถูกเปิดออกเผยให้เห็นไหปลาร้าที่มีเสน่ห์ของเขา

แก้มของเขาแดงในขณะที่ริมฝีปากของเขาซีดและเปียก ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะดื่มไวน์บนโต๊ะกาแฟตรงหน้าไป มีไวน์ 2 ขวดถูกเปิดทิ้งไว้

มาเดลีนมองชายที่คล้ายคนเมาอย่างสงสัย

‘เจเรมี่ นายทำบ้าอะไรอยู่?

‘มาดื่มเมามายที่นี่เพราะความเศร้าเสียใจพวกนั้น?’

มาเดลีนเดินเข้าไปตรวจสอบอาการเขา “เจเรมี่”

เธอร้องเบา ๆ ว่า “ฉันเองวีล่า ทำไมคุณถึงเมาที่นี่?”

เจเรมี่เบิกตาขึ้นด้วยความงุนงงเมื่อได้ยินเสียงเธอ

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขามองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มด้วยดวงตาที่มึนเมาในแอลกอฮอล์ ดวงตาเขา เหือดแห้งในทันที ดวงตาทั้งสองข้างใสราวกับคริสตัล

เขาดึงตัวเองที่กำลังนอนพิงโซฟาอยู่ขึ้นมานั่งทันทีก่อนจะรีบคว้าเอามาเดลีนเข้ามาไว้อ้อมแขน

มาเดลีนตั้งตัวไม่ให้ถูกกอดเอาไว้แต่แล้วก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขาได้อยู่ดี เขากอดเธอไว้แน่นราว

อุณหภูมิในร่างกายของเขาสูงทะลุจนแทบทำให้เสื้อของเขาถูกเผาไหม้

มาเดลีนพยายามที่จะให้ออกจากอ้อมกอดของเขาแต่เจเรมี่ทำเพียงแค่กอดรัดไว้แน่น ราวกับว่าเขาพยายามหลอมเธอให้กลายเป็นหนึ่งเดียวกับเขา

“เธอกลับมาแล้ว มันดีจริง ๆ ที่เธอกลับมาตอนนี้ มันดี …” เขาพึมพำอยู่ที่ข้างหูเธอ ก่อนที่แก้มของเขาจะกดแนบชิดเธอแน่น เขาดูสับสนในการปรากฏตัวของเธอแต่ก็ยังทำความปรารถนาของตัวเองที่มีต่อเธอออกมา

“อย่าจากฉันไปไหนอีกเลย ได้ไหม?”

เสียงต่ำและอ่อนโยนของเขาเต็มไปด้วยคำอ้อนวอน

มาเดลีนเลิกคิ้วขึ้นและเธอมั่นใจว่าเจเรมี่เข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนอื่น

มันคงจะเป็นเมเรดิธหรือผู้หญิงที่เจเรมี่ต้องการมอบดอกกุหลาบให้

“ฉันขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดฉัน ขอร้องล่ะให้โอกาสฉันอีกครั้ง ให้โอกาสฉันอีกครั้งที่จะรักเธอ ตกลงไหม?”

คำขอโทษของเจเรมี่ดังอยู่ข้างหูเธอ เขาเอามือสัมผัสแก้มของเธอเบา ๆ ก่อนจะเอานิ้วเรียวยาวลูบผมที่ปกคลุมใบหน้าเธอ มืออ่อนโยนของเขาอีกข้างกำลังลูบหัวเธอเบา ๆ

ในขณะที่ทั้งสองกำลังกอดรัดกันอยู่นั้น ช่วงเวลาหนึ่งเขาฝังศีรษะของตัวเองลงตรงคอของเธอด้วยความโหยหา หรือบางที เขากำลังปรารถนาเธออย่างมาก ใบหน้าของเขาที่แสดงออกมาในตอนนี้มีเพียงแค่ความสุขและความพอใจอย่างเปี่ยมล้น

“ฉันไม่เคยมีแม้แต่โอกาสที่ได้บอกกับเธอ แต่ในที่สุดฉันก็ได้โอกาสนั้นมา”

ในขณะที่มาเดลีนกำลังจะผลักเจเรมี่ออกไปและยืนขึ้น เธอได้ยินประโยคที่เขากำลังพูดขึ้นมา

เธอหยุดการกระทำของตัวเอง ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มของเจเรมี่ดังเข้ามากระทบที่แก้วหู

“ฉันรักเธอ”

‘ฉันรักเธอ’

สามคำนี้เดินทางเข้าสู่หูของมาเดลีนอย่างชัดเจน

ตัวเธอสั่นด้วยความหนาวหนาวขณะที่หัวใจของเธอแทบจะระเบิดออกมา

ด้วยบางอย่างจากประโยคนั้น ทำให้เธอรู้สึกว่ามีน้ำตากำลังไหลออกมาที่มุมตาทั้งสองข้างของตัวเอง

เขาพูดคำว่า ‘ฉันรักเธอ’

มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างขบขัน ในขณะที่เธอยิ้ม ดวงตาของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา

เธอจำได้ขึ้นใจว่าในช่วงที่เธอตาบอด เจเรมี่กดเธอไว้กับพื้นตรงนี้ก่อนจะจับมือบีบบังคับให้เธอเซ็นเอกสารหย่าของพวกเขา

เธอไม่มีวันลืมในสิ่งที่เขาเคยพูดกับเธอเอาไว้ เขาพูดว่า “นี่เธอซื่อบื้อขนาดนั้นเลยหรือไงถึงคิดว่าฉันมีความรู้สึกอะไรกับเธอจนถึงตอนนี้?

เขายังกล่าวอีกว่า “มาเดลีน ฟังให้ดีนะ ฉันไม่เคยชอบเธอเลย นับประสาอะไรกับความรัก มันไม่มีแม้แต่นิดเดียว”

น้ำตาทำให้การมองเห็นของเธอเลือนลางเหมือนกับในตอนนั้นไม่มีผิด

กระนั้น เธอจะไม่มีทางยอมปล่อยให้น้ำตาของเธอไหลลงบนหน้าตัวเองเด็ดขาด

มาเดลีนตัดสินใจตั้งสติขึ้นมาและผลักเจเรมี่ออกไป

เจเรมี่ไม่สามารถตอบกลับได้เลย เขาทรุดลงกับพื้นหลังจากที่มาเดลีนผลักเขาออกไป

เธอมองชายที่ดูเหมือนหลับไปแล้ว ความขุ่นเคืองและความเกลียดชังปรากฏขึ้นเด่นชัดในดวงตาในขณะที่เธอกำหมัดแน่น

เธอกำลังจะออกจากห้องนี้เมื่อสายตาของเธอเหลือบไปเห็นสิ่งที่อยู่ในมือเจเรมี่เสียก่อน