บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 373

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 373

เป็นอีกครั้งที่ทั้งจอห์นและโรสต่างพากันจ้องไปยังมาเดลีนในวินาทีที่เธอยกถ้วยขึ้นเกือบจะแตะริมฝีปากกำลังจะจิบชา พวกเขาภาวนาให้มาเดลีนดื่มมัน

ริมฝีปากของมาเดลีนใกล้จะแตะขอบถ้วยในอีกไม่กี่อึดใจ แต่ทันใดนั้น เธอเงยหน้าขึ้นเผยให้เห็นถึงประกายแวววาวในดวงตา

จอห์นและโรสดูตกใจแล้วพวกเขาพยายามหาเหตุผลว่ามาเดลีนกำลังคิดอะไรอยู่ เธอเหวี่ยงมือขวาและน้ำชาในถ้วยกระเด็นใส่หน้าทั้งสองคน

แม้ว่าน้ำที่อยู่ในถ้วยชาจะไม่ได้อยู่ร้อนมาก แต่อย่างน้อยในขณะนี้ความร้อนคงจะอยู่ที่150 ถึง 160 องศาฟาเรนไฮต์

จอห์นและโรสคร่ำครวญด้วยความปวดแสบปวดร้อนและใบหน้าที่แดงก่ำ

“วีล่า นี่เธอ! วีล่าเธอทำอะไร?” โรสหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าด้วยความโกรธ ใบหน้าของเธอในขณะนี้แดงก่ำและเต็มไปด้วยความอาฆาต

“คิดว่าฉันโง่เหรอ? คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าร่วมมือกันใส่อะไรลงไปในน้ำชานั่น?” มาเดลีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น จากนั้น เธอก็โยนถ้วยชาเซรามิคใส่เท้าของจอห์นและโรส

ถ้วยที่ถูกโยนแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทั้ง จอห์นและโรสต่างพากันหลบไปคนละทิศคนละทางเพราะกลัวว่าจะได้รับบาดเจ็บจากชิ้นส่วนที่กระจายออกมานั้น

ทั้งสองโดนน้ำร้อนสาดและเกือบโดนถ้วยน้ำชาตกแตกใส่เท้า ในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่วินาที พวกเขาไม่สามารถดึงสติของตัวเองมาตั้งรับกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้ทันท่วงที

และหลังจากที่ได้สติของตัวเองกลับมาแล้ว ทว่า ทั้งสองเพิ่งรู้ตัวว่ามาเดลีนได้มายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว “ไงล่ะ รสชาติ? ชาหอมหวลมีเอกลักษณ์มากไหม?”

สมองของโรสรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในขณะที่เธอกำลังเตรียมพร้อมที่จะสู้รบด้วยความโกรธใบหน้าของเธอดูน่ากลัว “ที่รัก ปิดประตูเร็วเข้า!”

ได้ยินดังนั้นจอห์นรีบวิ่งไปปิดประตู

โรสยืนกัดฟันในขณะที่จ้องมาเดลีนอยากกินเลือดกินเนื้อเธอมาก “กล้าดียังไงถึงจได้มาจองหองภายในบ้านของเรา?! วีล่า ฉันจะให้เธอได้รู้ว่าคนอย่างฉันสามารถทำอะไรเธอได้บ้าง เผื่อว่าเธอจะสำนึก!”

เธอยกมือขึ้นมาจะตบหน้ามาเดลีน

ปฏิกิริยาตอบสนองมาเดลีนไวกว่าแต่ก่อนเยอะมาก เธอคว้าข้อมือโรสเอาไว้ทันและบีบมันไว้แน่น สายตาของเธอสะท้อนออกมาถึงเกล็ดบน้ำแข็งที่อยู่ข้างในดวงตา “เสี้ยววินาทีแรกที่ฉันได้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ฉันสาบานเอาไว้ว่าจะไม่ใครหน้าไหนมาทำร้ายฉันได้อีกต่อไป!”

เธอเหวี่ยงแขนโรสออกไปให้พ้นตัวอย่างเย็นชา

โรสที่ยังไม่เข้าใจในสถานการณ์ในตอนนี้ดีนัก เธอมีอาการงุนงง ในขณะที่เธอเห็นสายตามาเดลีนที่กำลังจ้องเขม่นที่เธอ ทำให้เธอเกิดความประมาทขึ้น เธอถอยหลังสะดุดล้มลงบนโซฟาก่อนผิดท่าไปเหยียบเศษแก้วที่แตก ก่อนที่ความเจ็บจะทำให้เธอกลับมารู้สึกตัวถึงสถานการณ์ในตอนนี้ เธอเอ่ยตะโกนขึ้นสั่งสามีตัวเอง

“ที่รัก ไปเอานังแพศยาคนนั้นมา! วันนี้ฉันจะฆ่าเธอ!”

จอห์นมีใบหน้าโหดเหี้ยมในขณะนี้ เขากระโจนใส่มาเดลีนที่ทำท่าทางข่มขู่อยู่

มาเดลีนเหวี่ยงเขาออกไปอย่างใจเย็น ด้วยศิลปะการป้องกันตัวที่เธอได้เรียนมาจะเฟลิเป้ที่สอนให้เธอรู้เกี่ยวกับการเอาตัวรอดจากการถูกล่วงละเมิดทางเพศ เธอสามารถจัดการจอห์นได้อย่างง่ายดาย จากนั้น เธอก็ผลักเขาเข้าไปหาโรส

“อุ๊ย!”

โรสครวญครางด้วยความเจ็บปวด ที่บั้นท้ายของเธอมีเลือดออกจำนวนมาก

จอห์นคิดไม่ออกว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เขาไม่ได้คิดว่าจะพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ เขาลุกขึ้นจากพื้นและมุ่งไปหยิบมีด

กระนั้น ทันทีที่เขาเอามือยันพื้นเพื่อค้ำตัวเองให้ลุกขึ้น หลังมือของเขาถูกรองเท้าส้นสูงเหยียบลงแทบจะในทันที

เขาเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาและในทันทีที่ดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาที่เย็นชาและเกรี้ยวกราดของมาเดลีน

เธอยืนนิ่งอย่างตระหง่านอยู่เหนือหัวเขา เธอหยุดยับยั้งการกระทำของเขาด้วยท่าทางที่ราวกับเธอคือราชาของเกมนี้

“เจ็บไหมล่ะ?” มาเดลีนถามด้วยรอยยิ้ม “ถ้างั้น ความเจ็บในตอนนี้เทียบกับตอนที่นายเหยียบนิ้วฉันและพยายามกระทืบมันให้แหลกใต้ฝาเท้าของคุณได้ไหม?”

จอห์นได้ยินเรื่องนั้นถึงกับตกใจ “พูดบ้าอะไร? เมื่อไหร่กันที่ฉันไปเหยียบมือเธอ?”

“ไม่ได้ทำงั้นเหรอ?” มาเดลีนหัวเราะเบา ๆ “ผ่านไปไม่กี่ปี คุณกลายเป็นโรคความจำเสื่อมไปแล้วหรือไง? ถ้างั้นให้ฉันรื้อฟื้นความจำให้เอาไหม?”

มาเดลีนหยุดสายตาของตัวเองก่อนที่จะสะบัดมือใส่หน้าจอห์น รอยนิ้วมือทั้งห้าค่อย ๆ ปรากฏขึ้นอย่างแจ่มชัดที่ด้านขวา จากการตบที่เต็มแรงและเสียงดังสนั่น

จอห์นตกตะลึง

โรสเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“แก-แกกล้าดียังไงมาตบสามีฉัน?”

มาเดลีนเลิกคิ้วและใช้สายตาเยือกเย็นมองไป “แล้วไง? หรือว่าฉันต้องขออนุญาตเธอก่อนงั้นเหรอ? แล้วมีสักครั้งไหมที่เธอเคยขออนุญาตฉันก่อนที่เธอจะจบและเตะฉันนับครั้งไม่ถ้วน?”

“…”

“…”

หลังจากที่มาเดลีนยิงคำถามใส่พวกเขาไปแบบตรง ๆ ดวงตาของจอห์นและโรสได้เบิกกว้างเท่ากับจานรองถ้วยกาแฟ

อากาศภายในรอบตัวของพวกเขาเงียบในทันที จอห์นและโรสอยู่ในอาการที่สับสนกระวนกระวายใจ ไม่นานจากนั้น พายุความปั่นป่วนก็ได้เริ่มกัดกินหัวใจของพวกเขา

“พ-พูดอะไรออกมานะ?” โรสเอามือชี้ไปทางมาเดลีนด้วยนิ้วที่สั่นคลอน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

“ฉันพูดอะไรออกมางั้นเหรอ? นี่ฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่องเหรอ?”