บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 374
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 374
มาเดลีนก้มหน้าลงมองดูใบหน้าที่อยู่ด้านล่างที่กำลังตกอยู่ในอาการสะพรึงกลัว เธอหรี่ตาลงเขม่นใส่พวกเขา เปลวเพลิงของความเกลียดชังที่ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจถูกฉายผ่านแววตาของเธอ ทิ่มทะลุเจาะผ่านพวกเขาอย่างไม่ลดละ
“ฉันให้การดูแลและปฏิบัติกับพวกคนเหมือนจะเป็นพ่อแม่ของตัวฉันเอง ฉันเต็มใจมอบกระดูกสันหลังของตัวเองเพื่อช่วยชีวิตเมเรดิธเอาไว้ แต่คุณสองคนล่ะ? ฉันไม่เคยคาดหวังอะไรมากกว่าการที่ทั้งสองคนจะแค่ขอบคุณฉันในสิ่งที่ฉันได้ช่วยเหลือเมเรดิธก็เท่านั้น แต่นี่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าทั้งคู่จะแว้งมากัดมือคนที่ช่วยเหลือครอบครัวตัวเองแบบนี้!”
“…”
“…”
“ฉันไม่เคยใส่ร้ายใคร และฉันไม่เคยทำอะไรที่ทำให้ทุกคนเจ็บช้ำน้ำใจ แต่ทำไมทุกคนถึงร่วมมือกันทำร้ายและทรมานฉันครั้งแล้วครั้งเล่า!
“ฉันเจ็บปวดมาก มันเจ็บมากจริง ๆ คุณเตะฉันเข้าที่หน้าอกและยังไม่สนใจในวันที่ฉันล้มลงและอาเจียนออกมาเป็นเลือด พวกคุณทั้งสองคนทิ้งฉันไว้ที่นั่นเพื่อให้ฉันได้มีชีวิตที่รันทดท่ามกลางสายฝน!”
มาเดลีนเอ่ยเรื่องราวในอดีตที่เคยถูกกระทำจากพวกเขามาเป็นข้อ ๆ ดวงตาของเธอเป็นอันตรายมากในตอนนี้
“พวกคุณไม่มีแม้แต่พื้นฐานของความเป็นมนุษย์! ไม่สิ พวกคุณไม่ใช่มนุษย์ซะด้วยซ้ำ!”
ทันทีที่จบประโยค ในที่สุดประสาทรับรู้ของจอห์นและโรสก็ตามเรื่องราวในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ได้ทันว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้น
โรสใช้สายตาจ้องมาเดลีนอย่างละเอียดถี่ถ้วน ดวงตาของเธอค่อย ๆ เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีด
“เธอ… มาเดลีน! เธอคือมาเดลีน! เธอไม่ใช่ วีล่า ควินน์ เธอคือ มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”
มาเดลีนเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย “ถูกต้อง ฉันคือมาเดลีน คนที่เธอปรารถนาที่จะฆ่าอยู่ทุกวัน”
!!!
ราวกับสายฟ้าฟาดผ่าลงมาใส่พวกเขา ดวงตาของทั้งสองกำลังจะหลุดออกจากเบ้า สมองของพวกเขาไม่รับรู้อะไรในตอนนี้
“ธ-เธอยังไม่ตาย!”
“คนที่คอยเอาแต่ทำร้ายฉันยังอยู่สบายดี มีเหตุผลอะไรกันที่ฉันจะต้องตายไปแบบนั้นด้วย?”
“เธอ…” ดวงตาของโรสแดงก่ำด้วยความโกรธ “เธอยังมีชีวิตอยู่ดีสินะ นังคนสารเลว ฉันไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอจ้องเล่นงานเมอร์ ในทันทีที่เธอปรากฏตัว เธอต้องการอะไร? จะบอกอะไรเอาไว้ให้นะ เมอร์ มีเจเรมี่ และตระกูลมอนต์โกเมอรีหนุนหลังอยู่ เธอยังกล้าที่จะทำอะไรลล่ะก็ เธอจะ—”
“อ้าว นี่ยังไม่ตื่นจากฝันอีกเหรอ?” มาเดลีนหัวเราะลั่นขัดจังหวะ “เธอคิดว่าเจเรมี่จะยื่นมือออกไปช่วยนางฟ้าตัวน้อยที่ล้ำค่าของเธอไหม? และในส่วนที่เกี่ยวกับมอนต์โกเมอรี เธอน่าจะรู้ดีกว่าใครว่าใครคือทายาทของมอนต์โกเมอรีตัวจริง”
“…”
โรสเริ่มพูดติดขัดในขณะเดียวกันกับที่เธอไม่รู้ว่าจะโต้ตอบอะไร
เธอผลักจอห์นให้รู้สึกมีสติด้วยความโกรธ “คุณมัวรออะไรอยู่ล่ะ? จับเธอไว้สิ!”
จอห์นรีบลุกขึ้นไปหาอาวุธมาทำร้ายมาเดลีน
“ยัยผู้หญิงสารเลว! มาเดลีน นังแพศยา! ถ้าตอนนั้นเราสามารถผลักเธอให้ลงนรกไปได้ เราก็สามารถทำได้ในวันนี้เช่นกัน คอยดู!”
ดวงตาของโรสเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เธอเห็นจอห์นเดินเข้ามาพร้อมมีดที่ถือในมือ เธอทนต่อความเจ็บที่ก้นของเธอและกระโจนใส่มาเดลีน
มาเดลีนหลบหลีกการโจมตีจากเธอได้ หลังจากนั้น เธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกึกก้องอย่างคุ้นเคยด้านนอกของตัวบ้าน
ใกล้เวลาแห่งความสนุกแล้ว
เธอหยุดโต้ตอบแล้วไม่ขยับเขยื้อนใด ๆ จอห์นหลงคิดว่าเธอกำลังกลัวมีดที่เขาถือ เมื่อเห็นดังนั้น เขาจึงใช้โอกาสนี้เอามีดจ่อคอเธอ
“อย่าขยับ!”
ปัง
ไม่กี่วินาทีหลังจากที่จอห์นขู่เธอ ประตูก็ถูกใครบางคนถีบเปิดอ้าออก
เจเรมี่เห็นจอห์นถือมีดจ่อที่คอของมาเดลีนและทันใดนั้นมีกระแสน้ำเย็นไหลผ่านสะท้อนออกมาทางดวงตาเย็นชาของเขา
มาเดลีนแอบยิ้มกริ่มในใจ แต่ยังคงแสดงท่าทีหวาดกลัวออกมา “เจเรมี่ ช่วยฉันด้วย พวกเขาจะฆ่าฉัน…”
“สารเลว!”
เจเรมี่สบถออกมา น้ำเสียงของเขาเจือไปด้วยเจตนาที่สามารถฆ่าคนได้
จอห์นตัวสั่นเมื่อสบตากับก้อนน้ำแข็งมหึมาของเจเรมี่ แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา เจเรมี่เข้าประชิดตัวเขาและเตะเขากระเด็นออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว
เจเรมี่ดึงมาเดลีนมาไว้ในอ้อมแขน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลมากมาย
“วีล่า คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เจ็บตรงไหม?”
ในจังหวะเดียวกันกับที่จอห์นถูกเตะออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว มีดเล่มนั้นได้ร่วงหล่นปักที่หน้าขาของโรส
“โอ้ย!” โรสคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง เธอเงยหน้าขึ้นในขณะที่เห็นว่าเจเรมี่กำลังปลอบประโลมมาเดลีนด้วยความอ่อนโยนและแสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใย เธอลืมไปว่าเมเรดิธเคยบอกเอาไว้ว่าเจเรมี่รักมาเดลีนมาตลอดเวลา เธอตัดสินใจโพล่งพูดบางอย่างออกด้วยความหยิ่ง “เจเรมี่ อย่าไว้ใจผู้หญิงคนนี้ เธอไม่ใช่ วีล่า ควินน์! เธอคนนี้เป็นผู้หญิงเลว มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ต่างหาก!”