บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 393
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 393
มาเดลีนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่รอยยิ้มอันสงบจะเผยขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ
“ฉันคิดว่าคุณคงสับสนเล็กน้อยเกี่ยวกับฉัน คุณปู่วิทแมน ฉันจะเป็น มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด ได้ยังไงกัน?”
แสงสว่างในดวงตาของผู้อาวุโสวิทแมนหรี่ลงเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงชัดเจน “ฉันจะไม่บังคับให้เธอยอมรับหากเธอไม่ต้องการ มาเดลีน”
“ฉันไม่ใช่มาเดลีนจริง ๆ นะ คุณปู่” มาเดลีนปฏิเสธด้วยรอยยิ้ม “ทำไมฉันต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เกลียดฉันล่ะ ถ้าฉันเป็นมาเดลีน? ฉันได้เรียนรู้ครั้งสุดท้ายว่าการโยนตัวเองเข้ากองไฟจะทำให้ฉันถูกไฟเผา”
ท่านอาวุโสวิทแมนตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดออกมา คิ้วสีขาวของเขาขมวดแน่น “เธอกำลังจะแต่งงานกับเจเรมี่จริง ๆ เหรอ?”
มาเดลีนพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “แน่นอนค่ะ ฉันท้องลูกของเจเรมี่ด้วย”
ทันใดนั้น สายตาของอาวุโสวิทแมนก็จ้องไปที่ท้องแบนราบของเธอ เขาเม้มปากแต่ไม่ได้แสดงความคิดเห็นเพิ่มเติม
“คุณปู่ วีล่า” เจเรมี่เดินเข้ามา “ทำไมพวกคุณถึงมาพูดคุยกันที่หน้าห้องน้ำ?”
มาเดลีนยิ้มแล้วเดินไป “ฉันบังเอิญมาเจอคุณปู่ เราเลยคุยกันนิดหน่อย เขายังล้อว่าฉันเป็นมาเดลีน ครอว์ฟอร์ดด้วย”
คิ้วของเจเรมี่ตกลงเล็กน้อยพร้อมกับความเศร้าโศกที่มองไม่เห็น ต่อให้มันจะถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มอย่างรวดเร็ว เขาจับมือของมาเดลีนไว้ใกล้ตัวเขา “วีล่าเหมือนกับมาเดลีนมาก คุณปู่ แต่ผมรับรองได้เลยว่าพวกเธอไม่ใช่คนเดียวกัน”
มาเดลีนรู้สึกสงบนิ่งเมื่อเจเรมี่พูดให้ความมั่นใจ
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สงสัยเลย
การจับมือของมาเดลีนนั้นช่างอ่อนโยน
“ผมตัดสินใจแต่งงานกับวีล่า คุณปู่ครับ งานแต่งงานจะจัดขึ้นในอีกครึ่งเดือน นั่นเป็นสาเหตุที่ผมพาวีล่ามาที่นี่ เพื่อมาพบกับครอบครัวของเรา”
ผู้อาวุโสวิทแมนลังเลขณะสบตากับมาเดลีน แล้วมองไปที่เจเรมี่ เขาส่ายหัวพร้อมถอนหายใจ “นี่เป็นบาปของหลาน ดังนั้นหลานต้องรับโทษ”
“…” มาเดลีนเงียบไปขณะครุ่นคิดกับคำพูดของผู้อาวุโส ความหมายนั้นชัดเจนสำหรับเธอ แต่เธอภาวนาว่าเจเรมี่จะไม่ใส่ใจมันมากนัก
ในขณะนั้นสาวใช้ก็เข้ามาแจ้งว่าอาหารเย็นพร้อมแล้ว
ผู้อาวุโสวิทแมนขึ้นไปชั้นบนโดยอ้างว่าเขาไม่หิว จากนั้นทั้งมาเดลีนและเจเรมี่ได้เข้าไปห้องรับประทานอาหาร โต๊ะอาหารได้ถูกจัดไว้สำหรับสี่คน
แม้เธอจะไม่ชอบใจอย่างมากต่อการปรากฏตัวของมาเดลีน แต่คุณนายวิทแมนต้องอดทนกับมาเดลีน เนื่องจากเจเรมี่อยู่ที่นั่น
“ฉันได้ยินมาว่าเธอคือคนออกแบบแบรนด์ของมิสเลย์ดี้ วีล่า รู้ไหมว่ามันช่างหายากมากที่จะได้เห็นเด็กที่มีพรสวรรค์เช่นนี้” นายท่านวิทแมนพูดยกย่อง
มาเดลีนตอบด้วยรอยยิ้มเบา ๆ ขณะที่หันไปมองชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอ “มันไม่มีอะไรเทียบกับสิ่งที่เจเรมี่ทำสำเร็จได้เลยค่ะ”
นั่นคือเรื่องจริง เจเรมี่เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทเมื่อตอนที่เขายังเรียนอยู่ที่โรงเรียน ที่นั่นมีไม่กี่คนที่สามารถแข่งขันกับเจเรมี่ได้ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คาเลนเหลือบมองมาเดลีนอย่างอวดดี “เธอทำงานหนักมากเพื่อจะได้ใกล้ชิดกับเจเรมี่ แล้วจะเป็นอะไรไปได้อีกถ้าไม่อยากมีชื่อเสียง?”
มือของเจเรมี่ค่อย ๆ หยุดเมื่อได้ยินคำพูดนั้น ขณะที่มือยังปลอกเปลือกกุ้งอยู่บางส่วน
เมื่อเห็นความไม่พอใจของเจเรมี่ คาเลนก็เปลี่ยนเรื่องทันที “ซุปของฉันคงจะเสร็จแล้ว ฉันน่าจะไปดูสักหน่อย”
เธอยืนขึ้นขณะที่พูด เธอทนกลิ่นอายความไม่พอใจที่เจเรมี่ที่ปล่อยออกมาไม่ได้
เจเรมี่วางกุ้งที่ปอกเปลือกไว้บนจานของมาเดลีน แล้วพูดเบา ๆ ว่า “แม่ของผมชอบทำอาหาร และซุปเป็นหนึ่งในอาหารที่ดีที่สุดของเธอ มันเป็นอาหารจานโปรดของเธอที่ทำได้ดีด้วย ทานให้เยอะ ๆ นะ มันดีสำหรับคุณ”
มาเดลีนพยักหน้าอย่างร่าเริง เมื่อมองดูกุ้งที่ปอกเปลือกบนจาน รอยยิ้มของเธอก็ดูน่าขัน
‘ในความฝันอันสูงสุดของนาย นายเคยนึกภาพการปอกกุ้งให้ผู้หญิงที่นายเกลียดออกไหม หื้อ เจเรมี่?
‘ฉันจำได้ว่าฉันรอนายทุกคืนเมื่อเราแต่งงานกัน อาหารวางไว้เต็มโต๊ะโดยหวังว่านายจะกลับมากิน แต่นายกลับอุ้มผู้หญิงที่ร้ายกาจไว้ในอ้อมแขนของนาย และปล่อยให้ฉันอยู่ตามลำพังเหมือนฝุ่นธุลี’
ในตอนนั้น คาเรนเดินออกจากห้องครัวพร้อมกับสาวใช้ที่นำซุปตามมาอยู่ข้างหลัง