บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 401

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 401

การที่ถูกจูบกะทันหันทำให้มาเดลีนไม่ทันได้ตั้งตัว เธอไม่คิดว่าเขาจะจูบแบบจู่โจมอย่างที่เกิดขึ้น

เขาบอกว่าเขารักเธอ

นี่เขารักผู้หญิงที่ดูเหมือนภรรยาเก่าที่เขาเกลียดอยู่นั้นเหรอ

ไร้สาระ

‘นายไม่แม้แต่ปลายสายตามองฉันในวันที่ฉันให้ความสำคัญกับนายเพียงคนเดียว

‘แล้วนี่กล้าดียังไงถึงมาบอกรักฉันตอนนี้ มาบอกอะไรในวันที่ใจฉันยอมแพ้แล้ว มันก็มีแค่เพียงความเกลียดชังที่ยังเหลืออยู่เท่านั้น?

‘คงต้องบอกนายในวันนี้ สายเกินไปแล้ว เจเรมี่ วิทแมน

‘และต่อให้นายจะตกหลุมรักฉันในตอนนี้ แต่มันก็ไม่สามารถรักษาบาดแผลที่โหดเหี้ยมในสิ่งที่นายได้ฝากเอาไว้ในหัวใจของฉันได้’

คำแก้ตัวที่รู้สึกไม่สบายใจ มาเดลีนหันหน้าหนีการจูบจากเจเรมี่

ถึงกระนั้น เธอก็ ‘มีความสุข’ ที่จะยอมรับการขอแต่งงานของเจเรมี่

ณ ท้องฟ้าสีครามในขณะนี้ มาเดลีนรู้ดีว่าตัวเองกำลังเกี่ยวพันกับความเกลียดชังเหมือนกับสายน้ำที่ไหลเป็นคลื่นอยู่ข้างหน้าในตอนนี้

‘ก็เพราะนายเป็นหนี้ฉัน เจเรมี่ ถึงเวลาที่นายจะต้องจ่ายคืนมาแล้ว’

ภายในใจเจเรมี่เกิดความตึงเครียดในขณะที่เขาจ้องมองรอยยิ้มอันน่าหลงใหลบนใบหน้ามาเดลีนอยู่แบบนั้นอย่างเงียบ ๆ ประกายไฟในดวงตาของเขาดูหม่นหมองลง

หากว่าเขารู้ตัวเองสักเล็กน้อย บางทีเขาอาจจะไม่สูญเสียผู้หญิงที่เขารักไปกับความจริงอันหน้าโหดร้าย แต่ว่าตอนนี้ เธอไปและไม่กลับมาอีกแล้ว

‘มาเดลีน’

‘หากว่าเราสามารถเริ่มต้นใหม่ได้ทั้งหมด เธอก็คงไม่เลือกที่จะรักฉัน ใช่ไหม?’

…

พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นภายในวันรุ่งขึ้น

ภายในโรงแรมหรูหราที่ใหญ่ที่สุดในเครือของบริษัทวิทแมนที่ทางครอบครัววิทแมนครอบครอง ในขณะนี้มาเดลีนได้อยู่ในชุดแต่งงานราคาเจ็ดหลักพร้อมกับมงกุฎเพชรน้ำงามที่ถูกจะทำขึ้นอย่างพิเศษ ภายในมือของเธอถือช่อดอกไม้เอาไว้พร้อมกับก้าวเดินเข้าไปหาชายหนุ่มรูปงามที่อยู่ในชุดสูทที่ออกแบบมาโดยเฉพาะท่ามกลางคำอวยพรและความอิจฉาของผู้เข้าร่วมงานในครั้งนี้

แสงที่หักเหจากโคมไฟระย้า ส่องแสงระยิบระยับโอนล้อมราชินีนางฟ้าด้วยแสงแห่งความหวังในขณะที่เธอได้ก้าวขึ้นไปบนเวที

มันอดไม่ได้เลยที่เจเรมี่จะนึกถึงงานแต่งงานของเขาเมื่อหกปีที่แล้ว เมื่อเขาได้จ้องไปยังออร่าของความสง่างามของหญิงสาวที่ยิ้มแย้มอยู่ตรงหน้า

หัวใจของเขาเริ่มเต้นเเรงในขณะที่สายตาของเขาได้อ่อนโยนลงอย่างไม่น่าเชื่อ

ในอีกด้านตอนนี้เป็นเวลารับประทานอาหารกลางวันของผู้ที่ถูกคุมขังในสถานกักกัน ในขณะที่เมเรดิธได้เห็นการถ่ายทอดสดพิธีแต่งงานระหว่าง มาเดลีนและเจเรมี่ ทางโทรทัศน์ในขณะที่เธอนั่งอยู่ในโรงอาหาร

ดวงตาของเธอแดงขึ้นด้วยความโกรธ ในขณะที่มือทั้งสองได้จับถาดอาหารกลางวันเอาไว้อย่างแน่นหนาเพื่อเป็นการระบายความโกรธ

ภาพที่เธอกำลังเห็นอยู่เบื้องหน้านี้มันคืองานแต่งงานที่เธอเฝ้าปรารถนา! เจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือคนเดียวกันกับที่เธอใช้ความสามารถทั้งหมดเพื่อที่จะได้เขามาครอบครอง

กว่าที่จะได้เขามานั้นเธอคิดเอาไว้ว่าในที่สุดก็ได้เอาชนะมาเดลีนมาได้เมื่อไม่กี่ปีมานี้ก่อนที่จะรับรู้ว่าทุกสิ่งที่เธอทำไปนั้นเปล่าประโยชน์ … มาเดลีนกลับมาและทวงทุกอย่างของเธอคืนในที่สุด

ไม่!

เธอไม่มีทางยอมรับสิ่งนี้!

เธอไม่มีทางยอมให้มันต้องจบลงแบบนี้!

ปัง! เมเรดิธโยนถาดอาหารลงบนพื้น “นังผู้หญิงสารเลว! มาเดลีน ! เธอจะต้องชดใช้!”

ทั้งสายตาและดวงตาของเมเรดิธกลายเป็นสีแดงดั่งเปลวเพลิงอันน่าสยดสยอง

และในทันใดนั้น นักโทษหญิงคนหนึ่งได้ถกแขนเสื้อขึ้นด้วยความไม่พอใจหลังจากที่เธอใช้อารมณ์และคว้าคอเมเรดิธเอาไว้ “นังตัวดี! กล้าดียังไงมาเขวี้ยงของใส่ฉัน เธอจะต้องชดใช้!”

จบคำพูด นักโทษคนนั้นได้ยกกำปั้นของเธอขึ้นชกเข้าไปที่หน้าเมเรดิธอย่างแรง

เมเรดิธครวญครางด้วยความเจ็บปวดหลังจากโดนต่อยไปสองครั้ง เธอเริ่มขอความเมตตาจากทุกสายตาที่กำลังมองดูเธออยู่ตอนนี้ แต่แล้วผู้คนที่เดินผ่านไปบางคนเตะเธอเล่นด้วยซ้ำไป

เมเรดิธก้มหน้าลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว “อย่าทำที่หน้าฉัน! อย่าต่อยหน้าฉัน!”

เธอขอร้องอย่างขวัญหนีดีฝ่อและยิ่งเห็นว่าเธอกำลังกลัว นักโทษคนอื่นได้เข้ามาทำร้ายเธอมากขึ้น

สายตาของเธอยังจ้องไปยังที่จอโทรทัศน์ในขณะที่เจเรมี่เริ่มสวมแหวนให้มาเดลีนอยู่ ความอิจฉาริษยาอีกทั้งความเกลียดชังได้โหมกระหน่ำเข้ามาในอกในตอนที่เฝ้าดูทั้งสองให้คำสาบานอันหวานซึ้ง คล้ายกับว่าเลือดแห่งความโกรธได้ไหลออกมาจากดวงตาของเธอมันมาจากความโกรธแค้นมากมายต่าง ๆ เธอกำหมัดและกัดฟันแน่นก่อนจะสบดชื่อออกมา

“มาเดลีน ครอว์ฟอร์ด!”

…

พิธีแต่งงานจบลงได้อย่างสวยงามไร้อุปสรรคใด ๆ แต่นี่เป็นเพียงบันไดขั้นหนึ่งของการแก้แค้นที่ได้เริ่มต้นขึ้นเท่านั้น