บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 403

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 403

สีหน้ามาเดลีนได้เปลี่ยนไปตามคำพูดที่เธอได้ยิน

ปาน

แผนของเธออาจจะต้องพังทลายลงหากเอโลอิสพูดถึงปานบนร่างกายของเธอ

“ปานอะไร?” เจเรมี่ถามด้วยความสงสัย

“มันเป็น—”

“ฉันปวดหัวมากตอนนี้ เจเรมี่…”

มาเดลีนขมวดคิ้วแสดงถึงความไม่สบายเนื้อสบายตัวในขณะที่เอโลอิสเริ่มจะบรรยายเกี่ยวกับปานรูปผีเสื้อ เธอเอนตัวลงไปพิงเขาอย่างอ่อนระทวย

ความสนใจของเขากลับไปสนใจที่มาเดลีนทันที

เขาอุ้มเธอเมื่อเห็นว่าเธออาการไม่ค่อยดี “ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

“ไม่เป็นไรหรอก คิดว่า ฉันก็แค่เหนื่อยเท่านั้น” มาเดลีนเอ่ยตอบเสียงเบาในขณะที่เธอเอนพิงไหล่ของเขา

ทั้งดวงตาของเอโลอิสและฌอนส่องแสงบางอย่างไม่อาจอธิบายได้ด้วยในความกังวลใจขณะที่ดูเจเรมี่อุ้มมาเดลีนห่างออกไป

ในกลางคืนที่มืดขณะนี้สายลมยามเย็นได้พัดผ่านใบไม้ที่อยู่นอกหน้าต่าง

มาเดลีนที่กำลังหลับตานอนอยู่บนเตียง เธอต้องแกล้งทำเป็นหลับทั้ง ๆ ที่เธอไม่รู้สึกง่วงเลย

นี่เป็นคืนแรกของพวกเขาในฐานะผู้แต่งงาน และเธอไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เจเรมี่กำลังคิดอยู่ เธออยากปฏิเสธที่จะนำพาความสัมพันธ์ในเชิงคู่รัก

และหลังจากนั้นไม่นาน มาเดลีนได้ยินเจเรมี่เดินออกจากห้องน้ำหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ทุกย่างก้าวของเขาเบาราวกับจงใจไม่ต้องการให้เธอตื่น

ไม่นานนัก มาเดลีนรู้สึกได้ว่าเตียงอีกฟากหนึ่งยุบลงไป

ในวินาทีเดียวกัน ความอบอุ่นและกลิ่นของเจเรมี่ได้เข้ามาโอบล้อมเธอเอาไว้

หัวใจของมาเดลีนเต้นเร็วขึ้นในขณะที่เธอค่อย ๆ ดึงมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม

มันไม่น่าเป็นไปได้ที่เขาอยากจะทำสิ่งนี้กับเธอ

ในขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ในใจนั้นจู่ ๆ แก้มของเธอก็ถูกหอมเข้าอย่างแรง

และเธอกลัวว่าเจเรมี่จะเข้ามาจูบเธอ ทำให้มาเดลีนลืมตาตื่นขึ้นมา

วินาทีแรกที่เธอลืมตาก็สบเข้ากับดวงตามืดลึกของอีกฝั่ง

“ผมทำให้คุณตื่นเหรอ?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเบาของผู้ชายคนนั้นกำลังหลอมละลายเธอ

มาเดลีนยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย “ไม่หรอกคุณไม่ได้ทำแบบนั้น”

“ถ้างั้นก็ดี” เจเรมี่กระซิบ เขาเอานิ้วมือของตัวเองรูปใบหน้าของเธอในขณะที่เอนตัวนอน ริมฝีปากของเขาแปะเข้ากับมุมปากของเธอ

มาเดลีนผลักเขาออกไป “ฉันกำลังท้อง เจเรมี่ ไม่ดีกว่า”

เจเรมี่เงยหน้าขึ้นมองเธออย่างสงสัย “งั้นผมจะรอจนกว่าคุณจะพร้อม เรานอนกันเถอะ”

“อืม ราตรีสวัสดิ์” มาเดลีนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก แต่เธออ่านสีหน้าแปลก ๆ ที่ซ่อนอยู่ในสายตาของผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลย

ภายในห้องมืดลงหลังจากที่ยามค่ำคืนได้คืบคลาน สิ่งที่ยังคงทิ้งไว้เพียงลมหายใจบางเบาแล้วหัวใจที่เต้นแรงควบคู่ไปกับความเงียบของค่ำคืนนี้

มาเดลีนแทบไม่ได้นอนทั้งคืน ความอึดอัดที่มีเจเรมี่นอนอยู่ข้าง ๆ ทำให้เป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะนอนหลับตาสนิท

เธอหันหลังให้เจเรมี่ด้วยความคิดที่ว่าบางทีนี่อาจจะสามารถสร้างระยะห่างกับเขาได้มากกว่าแต่กระนั้นเธอก็ยังคงได้รับความอบอุ่นและสัมผัสที่คุ้นเคยจากทางด้านหลังอยู่ดี

แขนของเขาได้โอบเอวเล็กนั้นของเธอไว้อย่างหลวม ๆ ส่งผลให้เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาที่ซึมผ่านเนื้อผ้าบางเบาของชุดนอนเข้าสู่ผิวหนังเธอ

ไม่ว่าเธอจะไม่ชอบความรู้สึกนี้ แต่มาเดลีนก็ไม่ได้ผลักไสเขาออกไปเช่นกัน

ไม่มีทางที่เธอจะหันหลังกลับไป ในเมื่อเธอมายืนถึงจุดนี้แล้ว

แล้วยิ่งไปกว่านั้นเมื่อมันมีเวลาอยู่อีกไม่กี่วันด้วยแล้ว

เมื่อรู้สึกถึงร่างกายที่เกร็งแน่นของคนตัวเล็กในอ้อมแขนแล้ว ดวงตาของเจเรมี่ก็เบิกกว้าง กลิ่นมิ้นต์จาง ๆ ที่ลอยออกมาจากเธอทำให้ริมฝีปากของเขาฉีกยิ้มออกมาอย่างพอใจ…

เช้าวันรุ่งขึ้น มาเดลีนลืมตาขึ้นมามองหน้าใบหน้าที่กำลังหลับสนิทงของเจเรมี่

มาเดลีนค่อนข้างโกรธจัดและผลักเขาออกไปเมื่อเห็นท่านอนของทั้งคู่ขดตัวใกล้กัน เธออยู่ในอ้อมแขนเขา และปล่อยให้เขากอดเธอตามที่เขาต้องการ เพราะงั้น เธอจึงรีบลุกขึ้นออกจากสถานการณ์นี้ทันที

เธอคิดว่าเจเรมี่เองยังไม่ตื่นเพียงแต่แค่เขาหันมาอีกด้านและนอนต่อเท่านั้น