บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 422

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 422

เอโลอิสรีบตามไปในที่เกิดเหตุ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความวิตกกังวล “วีล่า ทำไมจู่ ๆ ถึงได้เดินออกไปกลางถนนแบบนั้น มันอันตรายรู้ไหม! ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?”

ได้ยินดังนั้น มาเดลีนก็ได้สติของตัวเองกลับมาอย่างสมบูรณ์ เธอส่ายหัวและพูดว่า “ฉันแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือ แต่ว่าฉันต้องไปแล้ว”

เอโลอิสและฌอนทั้งสองคนสังเกตได้ว่ามาเดลีนมีพฤติกรรมแปลก ๆ เล็กน้อยและทำให้พวกเขาเป็นกังวล แต่ในเวลานี้มาเดลีนได้ขึ้นรถแท็กซี่หายไปอย่างรวดเร็วจากมุมถนน

เธอลงจากรถเมื่อแท็กซี่ขับมาจอดที่หน้าอาคารบริษัทวิทแมน ตลอดระยะทางที่เดินทางมาที่นี่ ในหัวมาเดลีนยังคงคิดวนไปมากับเรื่องที่ได้ยินเมื่อไม่นานมานี้

มันอาจจะเป็น?

‘ไม่มีทางเป็นไปได้ หลุมฝังศพนั่นที่เจเรมี่พาฉันไปครั้งล่าสุดนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันอย่างแน่นอน’

‘เขาเกลียดฉันมากขนาดนั้น ทำไมต้องสร้างหลุมศพให้ฉันด้วย นับประสาอะไรกับท่าทางที่ดูกังวลจนแทบคลั่งในตอนที่เขาไม่เห็นขี้เถ้าของฉันอยู่ที่นั่น? มาเดลีนใช้ความคิดกับตัวเองอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เดินไปเปิดประตู’

เธอเปิดประตูก้าวเข้ามา กลิ่นน้ำหอมฉุนจัดก็ได้ลอยเข้ามาปะทะเข้ากับจมูกเธอในทันที ไหล่ของเธอถูกกระแทกจากใครบางคนอย่างแรง

“เป็นบ้าอะไรของเธอ? เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือได้ยังไง?” น้ำเสียงที่ไม่พอใจของผู้หญิงคนนี้ดูกดขี่ข่มเหง

มาเดลีนลืมตาของตัวเองขึ้นและเห็นใบหน้าที่ดูมีชีวิตชีวา และน่าหลงใหล

ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ข้างหน้าเธอแต่งตัวเซ็กซี่และแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางที่อยู่บนหน้าบางเบา ผมสีบลอนด์ม่วงของเธอยาวลงมาถึงเอวถูกดัดให้เข้ากับรูปหน้าขับให้เธอดูสวยและสง่างาม

จากระยะไกลเช่นนี้ เธอมีกิริยาท่าทางที่ดูดีและรูปร่างที่สวยงาม

กระนั้น เมื่อเดินเข้าไปใกล้มากกว่าเดิมแล้ว ผู้หญิงคนนี้มีรสนิยมที่ไม่ดีนักเพราะน้ำหอมที่เธอใช้กลิ่นแรงเกินไป

ยิ่งไปกว่านั้น ตาของเธอเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและดูไม่เป็นมิตรอย่างมาก

มาเดลีนเอ่ยพูดขึ้นอย่างใจเย็น “ขอโทษนะคะ แต่เธอเป็นคนที่เดินเข้ามาชนฉันนะ”

“แล้วถ้าเธอไม่มายืนตรงหน้าฉัน ฉันจะไปชนเธอทำไมกันล่ะ?” ผู้หญิงคนนั้นมองมาเดลีนอย่างจองหองก่อนจะยกมือของเธอขึ้นมากอดอกและส่งยิ้มให้ “เธอเป็นพนักงานในบริษัทวิทแมนงั้นเหรอ? คงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใคร? ฉันจะบอกอะไรเอาไว้ให้นะว่า ฉันคือผู้หญิงคนสำคัญในชีวิตของคุณวิทแมน เธอรับผิดชอบไหวไหมที่ทำให้ฉันโกรธเคือง? ฮืมม!”

ผู้หญิงคนนั้นจ้องมาเดลีนอย่างอวดดี และสะบัดหน้าเดินต่อไปโดยไม่แยแสหลังจากที่เธอพูดจบ

ผู้หญิงที่สำคัญที่สุดคนหนึ่งในชีวิตของเจเรมี่…?

มาเดลีนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยเมื่อเห็นแผ่นหลังของผู้หญิงที่หยิ่งผยองคนนั้น เธอขี้เกียจที่จะโต้เถียงกับปัญหาเล็กน้อยแบบนี้ เธอไม่ใส่ใจและเดินไปที่ลิฟท์วีไอพีด้านข้างแทน

เมื่อประตูลิฟท์เปิดออกเธอเดินตรงเข้าไปที่ห้องทำงานเจเรมี่ เมื่อเธอเดินไปถึงประตู เธอเห็นว่าเขากำลังนั่งตรวจเอกสารมากมายที่กองอยู่ตรงหน้า

มุมคิ้วของเขาอ่อนลงเพราะแสงแดดอันอบอุ่น ความอบอุ่นพวกนั้นมันขจัดความเยือกเย็นและแหลมคมที่เขามักจะมีต่อหน้าผู้อื่นออกไป ทำให้ใบหน้าของเขาในตอนนี้ดูมีความอบอุ่นที่หาได้ยากและน้อยคนนักที่จะได้เห็นมัน เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ยังคงดูใหม่ถูกแต่งแต้มไปด้วยแสงแดดเล็กน้อยมันเข้ากับภาพลักษณ์อันเย็นชาของเขา

ทว่า ในตอนนี้เธอต้องคำนึงถึงแผนของเธอ มาเดลีนหมุนตัวกลับเพื่อที่จะเดินไปยังห้องครัวเพื่อชงกาแฟให้เจเรมี่

และทันทีที่เธอก้าวออกจากห้องครัวแล้ว กลิ่นน้ำหอมฉุนที่คุ้นเคยลอยกระทบเข้ามาอีกครั้ง ภายในไม่กี่วินาทีถัดมา ผู้หญิงที่หยิ่งยโสคนเดิมได้เดินพุ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง

ป๋อม!

กาแฟที่อยู่ในถ้วยได้กระเด็นออกหลังจากที่ถูกกระทบ

“อ๊ะ! นี่มันเสื้อแจ็คเก็ตผ้าแคชเมียร์รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นของฉัน!” ผู้หญิงคนดังกล่าวกรีดร้องด้วยความโกรธ เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเห็นว่าเป็นมาเดลีน เธอก็ยิ่งโกรธหนักเข้าไปอีก “เธออีกแล้วเหรอ!”

เธอเหลือบมองถ้วยกาแฟที่คว่ำอยู่อย่างเดือดดาล “รอก่อนเถอะ ฉันจะให้คุณวิทแมนไล่เธอออก ยัยเลขาตาบอด!”

เลขา?

มาเดลีนมองดูเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่ บางทีวันนี้เธออาจจะอยู่ในชุดที่ดูเหมือนเป็นพนักงานออฟฟิศเกินไปหรือเปล่า?

เหมือนว่าเจเรมี่จะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายที่อยู่ข้างนอกในตอนนั้น เขาลุกขึ้นเพื่อออกไปดู อารมณ์ทั่วไปของเขาฉายรัศมีที่แข็งแกร่งของเขาออกมา

แล้วเมื่อผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาเห็นเจเรมี่ เธอรีบทักทายเขาอย่างมีความสุขคล้ายกับผึ้งที่ได้เห็นดอกไม้ “พี่เจเรมี่!” เธอเรียกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “พี่เจเรมี่ ฉันคิดถึงพี่มากเลย พี่รู้ไหม? ทันทีที่ฉันทำวิทยานิพนธ์จบฉันก็รีบกลับมาหาพี่ทันที!” ผู้หญิงคนนี้พูดออกมาดูจีบปากจีบคอและมองมาเดลีนที่อยู่ไม่ไกล

“แต่คิดไม่ถึงเลยว่าฉันจะมาเจอกับพนักงานตาบอดทันทีที่ฉันมาถึงที่นี่ ไม่ใช่แค่เธอที่เดินมาชนฉันถึงสองครั้งเท่านั้น แต่ยังทำให้เสื้อผ้าของฉันสกปรกและเสียหายอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงคนนี้ไม่เอ่ยปากขอโทษฉันเลยสักคำ ฉันรู้สึกรำคาญที่เห็นเธออยู่ที่นี่ เพราะฉะนั้น พี่คะ พี่ควรไล่เธอออกเดี๋ยวนี้เลย!”