บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 442
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 442
คาเลนจะพอใจกับสิ่งนั้นได้ยังไง? ทว่า เธอไม่มีทางเลือก เธอจึงทำได้เพียงยอมเดินออกไปในทันที
อีวอนขมวดคิ้วและกัดฟันด้วยความโกรธ เธอทำได้เพียงเดินตามคาเลนออกจากห้องประชุม
“คุณป้าคาเลนคะ วีล่าทำตัวน่ารังเกียจมาก! ถ้าเธอไม่เคารพฉันก็ไม่เป็นไรเลย แต่เธอไม่แม้แต่จะให้เกียรติคุณป้าต่อหน้าหัวหน้าแผนกพวกนั้น!”
อีวอนรู้สึกขุ่นเคืองและเธอก็เริ่มด่าทอให้คาเลนฟัง
“คุณป้าคาเลน ในเมื่อพี่เจเรมี่ไม่อยู่ คุณป้าควรจะห้ามปรามวีล่าและสอนบทเรียนให้เธอ! ไม่อย่างนั้นเธอจะคิดว่าเธอเป็นผู้นำของที่นี้”
คาเลนเย้ยหยัน “เธอพูดถูก คืนนี้ป้าจะบอกให้เธอได้รู้ว่าใครกันแน่คือผู้นำของที่นี่”
ไม่กี่นาทีผ่านไปหลังจากการประชุมเสร็จสิ้น มาเดลีนได้รับโทรศัพท์จากคฤหาสน์วิทแมน คนที่โทรมาบอกกับเธอว่าอาวุโสวิทแมนต้องการพบเธอในคืนนี้
ถ้าเป็นเมื่อหกปีที่แล้ว มาเดลีนคงจะเชื่อว่าอาวุโสต้องการพบเธอจริง ๆ แต่หลังจากที่เธอเสียชีวิตแล้วได้ชีวิตใหม่นี้มา เธอก็ไม่ไร้เดียงสาอีกต่อไป
ถึงอย่างนั้น มาเดลีนก็ยังตอบตกลงไป
เธอคว้ากระเป๋าและสวมใส่รองเท้าส้นสูงของเธอ ขณะที่เธอเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์
คาเลนกับอีวอนได้เตรียมกับดักสำหรับมาเดลีนไว้แล้ว เมื่อพวกเขาเห็นเธอ คาเลนก็แสดงรอยยิ้มจอมปลอมบนใบหน้า
“ลูกสะใภ้ที่รักของฉันอยู่นี่แล้ว เรามาเริ่มทานอาหารเย็นกันเถอะ” เธอพูดจาประหลาด จากนั้นเธอก็มองดูรองเท้าของมาเดลีน “สมมุติว่าเธอกำลังตั้งครรภ์และเธอยังสวมรองเท้าส้นสูงอยู่ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณล้มนะ วีล่า?”
อีวอนยิ้มเยาะและพูดแทรกว่า “จริงสิ วีล่า เธอใส่ส้นสูงแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าหกล้มแล้วแท้งขึ้นมาล่ะ? เธออยากจะให้กำเนิดเด็กคนนี้โดยไม่มีภาวะแทรกซ้อนอะไรใช่ไหม? เกียรติที่ยิ่งใหญ่ของคนเป็นแม่เพิ่มขึ้นก็ต่อเมื่อตำแหน่งของลูกเพิ่มขึ้นด้วย ลูกของเธอจะสืบทอดธุรกิจขนาดใหญ่ในอนาคตนะ”
“เกียรติของแม่เพิ่มขึ้นเมื่อตำแหน่งของลูกของเธอเพิ่มขึ้นเหรอ? เธอเป็นผู้หญิงในยุคศตวรรษที่ 21 และเธอกำลังพูดเรื่องโง่ ๆ อยู่ รู้ตัวบ้างไหม? น่าสมเพชจัง” มาเดลีนมองมาที่เธอ “ฉันจะสวมใส่อะไรก็ได้ที่ฉันต้องการ เธอไม่มีสิทธิ์มาวิพากวิจารณ์”
“…” อีวอนพูดไม่ออกขณะที่เธอเบิกตากว้าง
คาเลนพยายามอดทนกับเรื่องนี้ แม้ว่าเธอจะไม่มีความสุขกับมันก็ตาม “อีวอน เธอคิดผิดแล้วล่ะ วีล่าเป็นคนพิเศษ เธอมีบริษัทและธุรกิจเป็นของตัวเอง ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องชื่นชมยินดีในความสำเร็จของลูกชาย”
ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าข้างมาเดลีน แต่พูดตามตรง เธอกลับแอบจิกกัดมาเดลีนด้วยคำพูดของเธออยู่
“มาเถอะ มาทานข้าวกัน วีล่าที่รักของฉันทำงานในบริษัทมาทั้งวัน เธอคงจะเหนื่อย” คาเลนพูดขณะมองอีวอน
มาเดลีนนั่งลง แต่กลับไม่มีใครเอาอาหารมาเสิร์ฟ
“ที่รัก ตามกฎของตระกูลวิทแมน ก่อนทานอาหารเย็นคนหนุ่มสาวต้องนำอาหารไปให้ผู้อาวุโสก่อน และพวกเขายังต้องไปทักทายผู้อาวุโสเพื่อเป็นการแสดงความเคารพด้วย หากมีผู้อาวุโสคนอื่น ๆ อยู่ที่นั้น เธอก็ควรทักทายพวกเขาด้วยเช่นกัน”
มาเดลีนหัวเราะเมื่อได้ยินแบบนั้น เธอกล่าวขึ้นมาอย่างนิ่งเฉย “กฎของตระกูลวิทแมน? ขอโทษนะคะ แต่ฉันไม่ใช่วิทแมน”
“เธอ…”
“คุณทำอะไรแบบนี้เพื่อให้ฉันกลับมาเชื่อฟังและเคารพคุณเหรอคะ?”
“การที่ลูกสะใภ้รับใช้แม่สามีนั้นก็ถูกและเหมาะสมแล้วไม่ใช่เหรอ?” คาเลนถามอย่างเย่อหยิ่ง
มาเดลีนยิ้มเยาะ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความดูถูก “มันก็ใช่ค่ะ แต่คุณคู่ควรกับมันไหม?”
“…” คาเลนกระตุกมุมปาก “วีล่า อย่าเนรคุณเกียรติที่ฉันให้เธอสิ! ถ้าเธอยังทำแบบนี้ต่อไป อย่ากล่าวโทษที่ฉันไม่ให้เกียรติเธอต่อหน้าคนนอก!”
“เกียรติ? คุณเคยให้เกียรติฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?” มาเดลีนหัวเราะเยาะ เธอเงยหน้าขึ้นมองอย่างเย่อหยิ่ง “คุณทำอะไรบ้างตอนที่เมเรดิธใส่ร้ายฉันเรื่องที่ขโมยสร้อยข้อมือของใครบางคน? คุณไม่ต้องการที่จะยอมรับว่าฉันเป็นลูกสะใภ้ของคุณด้วยซ้ำ! คุณบอกเพื่อนและครอบครัวของคุณด้วยความรังเกียจว่าฉันเป็นแค่สาวใช้ในครอบครัววิทแมน นั่นคือเกียรติที่คุณพูดถึงใช่ไหม?”