บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 457
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 457
แดเนียลหันกลับไปมองเช่นกัน ในวินาทีถัดมา เขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน ขณะที่สีหน้าของเขาเคร่งขรึม
มาเดลีนไม่รู้ว่าใครอยู่ข้างหลังเธอ แต่จากปฏิกิริยาของเอวาและแดเนียล เธอก็เดาได้ว่าเป็นใคร
ในเวลานี้ เธอได้ยินผู้คนมากมายกระซิบกันในหมู่พวกเขา ผู้หญิงสองสามคนถึงกับหน้าแดงเมื่อเห็นเจเรมี่
“ผู้ชายคนนั้นหล่อมาก!”
“เขาดูเหมือนประธานของบริษัทวิทแมน!”
“ฉันเห็นเขาออกสื่อมาก่อน! เขาคือ เจเรมี่ วิทแมน!”
มาเดลีนวางตะเกียบของเธอลงโดยไม่กระพริบตา เธอไม่แม้แต่จะหันกลับไป “เอวา แดน เราไม่ต้องสนใจคนที่ไม่เกี่ยวข้องหรอก เปลี่ยนไปกินร้านอื่นกันเถอะ”
เอวาทำหน้าบึ้งใส่เจเรมี่ที่กำลังเดินอยู่ขณะที่เธอกำหมัดแน่น “ตกลง ฉันจะฟังเธอ แมดดี้! แดน ไปกันเถอะ!”
“โอเค เราไปกันเถอะ” แดเนียลก็ลุกขึ้นเช่นกัน จากนั้น เขามองเจเรมี่ด้วยความไม่พอใจจากสายตาที่โกรธจัด
มาเดลีนคว้ากระเป๋าของเธอ เมื่อเธอหันกลับมาก็เห็นว่าเจเรมี่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
ชายคนนั้นยังคงสง่างามและยืนอยู่ตรงนั้น แจ็กเก็ตหนังสีดำของเขาเปื้อนละอองความหนาวเย็นของฤดูหนาว อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาไม่มีความเย็นชาเหมือนที่เคยเจอมา แต่มันดูอบอุ่นเหมือนสายลมฤดูใบไม้ผลิ
“ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากเจอฉันในตอนนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องบอกเธอ” เจเรมี่กล่าวเบา ๆ
มาเดลีนมองไปที่เอวาและแดเนียลก่อนที่เธอยิ้ม “เอวา แดน รอฉันด้วยสิ”
หลังจากที่เธอเรียกพวกเขา เธอไม่ได้สนใจที่จะมองเจเรมี่เลย เธอเดินออกไปนอกร้านและรอให้เขาตามเธอไป
ลมของคืนฤดูหนาวนี้หนาวมากจนทะลุกระดูกของพวกเขา มาเดลีนยืนอยู่ใต้แสงไฟถนน ใบหน้าที่บอบบางของเธอดูเย็นชาเป็นพิเศษภายใต้แสงไฟสีเหลือง
“คุณวิทแมน นายมีความสามารถที่น่าทึ่งมากนะ นายหาฉันเจอตลอด ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ทำไมเหรอ? นายมาที่นี่เพื่อมาจับว่าภรรยาของนายทำผิดกฎหมายหรือเปล่างั้นสินะ? อย่างที่คนรักของนายเคยเป็นแบบนั้นน่ะสิ? ยังไงก็แล้วแต่ นายควรจำไว้ว่าฉันไม่มีความเกี่ยวข้องกับนายอีกแล้ว นายไม่มีสิทธิ์ถามว่าฉันอยู่กับใครหรือทำอะไร”
เธอเยาะเย้ยด้วยรอยยิ้มประชดประชันบนใบหน้าของเธอ
เจเรมี่ได้ยินเสียงเธอดังและชัดเจน เขายังจำช่วงเวลาที่เห็นมาเดลีนกินทาโก้กับซอสพริกเผ็ด ๆ ข้าง ๆ รถอาหารกับแดเนียลได้ เมื่อเขาเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันในตอนนั้น เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก
ทว่า เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนนั้น เขารู้สึกหึง
เขาไม่เข้าใจตัวเองมาก่อนว่าจริง ๆ ก่อนหน้านี้เขานั้นรู้สึกสับสนเพราะที่จริงแล้วเขาห่วงใยเธอมาก
ตอนนี้ ทุกอย่างมันสายเกินไป
เจเรมี่เกลียดตัวเองอยู่ลึก ๆ แต่เขายังคงมองมาเดลีนด้วยสายตาที่อ่อนโยนเช่นนั้น
“วีล่า” เขาเรียกเธอ “เมื่อเทียบกับ มาเดลีน คอว์ฟอร์ด หรือ เอวลีน มอนต์โกเมอรี แล้ว ฉันคิดว่าเธอคงอยากเป็น วีล่า ควินน์ มากกว่า”
เจเรมี่โจมตีเป้าหมายหลังจากที่เขาพูดแบบนั้น
“เพราะเธอมีความทรงจำที่น่ากลัวกับชีวิตของมาเดลีน และ เอวลีน มอนต์โกเมอรี”
“นั่นคือสิ่งที่นายต้องการจะพูดกับฉันใช่ไหม?” มาเดลีนขัดจังหวะเขาอย่างเย็นชา เธอรู้สึกรำคาญ “เจเรมี่ หยุดรังควานฉันสักทีเถอะ ฉันไม่อยากเจอนายอีก หากนายมีเวลามากนัก นายควรไปเยี่ยมเมเรดิธในคุก อย่าลืมว่าเธอคือคนรักในชีวิตของนาย”
“ฉันมีผู้หญิงที่ฉันรักอยู่ในใจตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่เธอไม่ใช่เมเรดิธ” เจเรมี่ปฏิเสธ เขาเดินไปหามาเดลีนและหยิบเปลือกหอยที่มีสีซีดจางออกจากกระเป๋าของเขา
เมื่อมาเดลีนเห็นเปลือกหอย เธอตกใจอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันรู้ว่าเธอไม่เชื่อฉันกับสิ่งนี้ แต่มันเป็นเรื่องจริง คนที่ฉันรักมาตลอดคือเธอ”
“เหอะ”
มาเดลีนหัวเราะออกมา เมื่อมองดูใบหน้าที่งดงามตรงหน้า ดวงตาของเธอเริ่มเย็นลงจากสายลม
“ฉันงั้นเหรอ?” เธอเย้ยหยันด้วยการเสียดสี “ถ้าการรักใครสักคนบังคับให้นายตายได้ แสดงว่าความรักของนายนั้นวิเศษมากเลยสินะ” เธอกล่าวขณะก้มหน้ามองเปลือกหอยที่ซีดจาง เธอรู้สึกได้ถึงน้ำตาในดวงตาของเธอ
“เจเรมี่ ตอนที่ฉันให้เปลือกนี้กับนาย ฉันหวังว่านายจะมีความสุข แต่ตอนนี้ ฉันฝันถึงนายด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด”
หลังจากที่เธอพูดอย่างนั้น เจเรมี่ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่คล้ายกับมดนับล้านมากัดหัวใจของเขา
มาเดลีนเอื้อมมือไปหยิบเปลือกหอยนั่น จากนั้นเธอก็โยนมันทิ้งบนถนนที่มีคนพลุกพล่าน ซึ่งเต็มไปด้วยรถที่กำลังเคลื่อนที่อยู่ไม่ขาดสาย เธอหันหลังกลับไป และไม่แม้แต่จะมองเจเรมี่จากหางตาเลยด้วยซ้ำ ตามที่คาดไว้ เธอเดินไปหาเอวาและแดเนียล