บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 468

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 468

ในขณะที่เขาใช้ความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วนแล้ว จู่ ๆ ไฟอพาร์ตเมนต์ได้ดับลง

เจเรมี่รู้สึกได้ว่าลมหายใจของเขาเริ่มติดขัดขณะที่รู้สึกอึดอัดในใจเริ่มสับสนหวั่นไหว

เขาโยนขวดไวน์ที่ไม่เหลือแม้แต่แอลกอฮอล์สักหยดลงถังขยะแล้วหันหน้ามุ่งไปยังทางเข้าอพาร์ตเมนต์โดยไม่ลัง

และเมื่อเขากำลังจะเข้าไปในอพาร์ตเมนต์ เขากลับเห็นว่านเฟลิเปเดินออกไป

ความอึดอัดที่มีอยู่ในใจของเขาบางส่วนได้หายไปทำให้เขาหยุดเดิน เมื่อเขายังเห็นอีกว่าเฟลิเป้ขับรถออกไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่รอช้าที่จะรีบเดินเข้าไปในอพาร์ทเมนท์

เจเรมี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูของเธอด้วยความโล่งอก เขายังจำได้ว่าเธอเคยเชิญให้เข้าไปในอพาร์ตเมนต์ของเธอเมื่อครั้งที่เธอใช้ชีวิตอยู่ในฐานะของวีล่า

ในตอนนั้น ทำให้เขาได้รับรู้ว่าเธอเองไม่ได้หลับนอนร่วมกับเฟลิเป้จริง ๆ

แล้วในตอนนี้เอง เจเรมี่ได้เดินไปที่ประตูและยืนอยู่แบบนั้นด้วยความเงียบ

ลมหนาวและหิมะที่พัดผ่านเข้ามาจากทางหน้าต่างได้สร้างความหนาวเย็นทะลุผิวหนังของเขาเข้ามาราวกับเข็ม แต่เจเรมี่กลับไม่สนใจถึงความหนาวเข้ากระดูกนี้

มันไม่มีความหนาวเย็นและความเจ็บปวดใดที่จะเทียบได้กับสิ่งที่เขาได้ทำเอาไว้กับมาเดลีน

เขาเอาตัวพิงกำแพงและคุกเข่าลง จากนั้น ก็หันไปเห็นเก้าอี้ตัวหนึ่ง เขาลากเก้าอี้นั้นมาที่หน้าประตูห้องของเธอและนั่งลงที่หน้าประตูอย่างเงียบ ๆ

มาเดลีนเป็นคนหนึ่งที่นอนหลับยากมาก ยิ่งเสียงอู้อี้จากหน้าประตูของเธอในขณะที่เธอกำลังจะนอน มันคล้ายกับว่ามีคนกำลังเคาะอยู่ที่ประตูแต่มันก็ดูเหมือนไม่ใช่เสียงเคาะ

ด้วยความอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงหันไปสวมเสื้อคลุมแล้วเดินออกไปดู

เธอมองผ่านช่องมองประตูและไม่เห็นว่าใครอยู่ที่นั่น ทว่า เธอยังได้ยินเสียงอู้อี้ยังคงอยู่ที่หน้าประตู

หลังจากลังเลอยู่สองสามวินาที มาเดลีนก็ตัดสินใจเปิดประตู

ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า ทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อย เธอเห็นเเจเรมี่พิงเอนอยู่ที่ผนังข้างประตู

ศีรษะของเขาก้มลงและภายใต้แสงไฟในโถงทางเดินภายใต้ขนตาที่หนาทึบของเขาทำให้เกิดแสงสะท้อนตัวเขากับเงาขึ้นมา

เขาในขณะนี้ไม่มีรัศมีแห่งความเย็นชาและความสง่างามอีกต่อไป เขาดูเหมือนเด็กที่ไม่มีที่พึ่งและกำลังนอนหลับอย่างสงบอยู่ตรงหน้าเธอ

มาเดลีนมองเขาด้วยความเงียบทั้งหมดก่อนจะหันหลังกลับ

“ชอบ…”

ทันใดนั้น ก่อนที่เธอจะปิดประตูเธอได้ยินเสียงจเรมี่พึมพำถึงคำนั้นออกมา

เธอหยุดเดินและมองไปยังชายที่หลับใหล

“ชอบจริง ๆ…”

มาเดลีนดูถูกและถากถางหลังจากได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

“เจเรมี่ มาถึงนี่ก็เพื่อที่จะมาเล่นละครให้ฉันดูอีกแล้วงั้นเหรอ?”

เจเรมี่ตื่นขึ้นจากความฝันที่หลับใหลของตัวเองหลังจากได้ยินเสียงที่เขาเฝ้าโหยหาทั้งกลางวันและกลางคืนอยู่ใกล้ ๆ ตอนนี้

เขาลืมตาที่พร่ามัวของตัวเองขึ้นและเห็นว่ามาเดลีนกำลังยืนอยู่ข้างหน้าเขา จากนั้น เขาได้เลื่อนเก้าอี้ออกและลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ หลังจากที่คลื่นแห่งความประหลาดใจและความตกใจก่อนหน้าได้ลดน้อยลง

จนกระทั่ง มาเดลีนสังเกตได้ว่าใบหน้าของเขาแดงผิดปกติและยังมีกลิ่นแรงของไวน์ชั้นดีหึ่ง ออกมาจากตัวเขา นี่คงเป็นหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าเขาได้ดื่มไปเยอะอย่างเห็นได้ชัด

“แมดดี้” เจเรมี่เรียกเธอเบา ๆ ดวงตาที่งุนงงของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหลในแบบที่มาเดลีน ไม่เคยเห็นมาก่อน

มาเดลีนในตอนนี้มองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก“เจเรมี่ หยุดรังควานฉันได้แล้ว ฉันไม่ต้องการที่จะเห็นหน้านาย นอกจากนี้ อย่าเรียกฉันว่าแมดดี้ จะบอกอะไรเอาไว้ให้นะ มาเดลีนอดีตภรรยาที่โง่เขลาและไม่มีสมองคนนั้นของนายได้ตายจากไปนานแล้ว”

ในตอนนี้สายตาของเธอเย็นชายิ่งกว่าอากาศนอกหน้าต่างที่กำลังโหมกระหน่ำเมื่อเธอได้ใช้สายตาเหลือบมองเจเรมี่ จากนั้น เธอยกมือขึ้นจะปิดประตูต่อหน้าเขา

แต่แล้วเจเรมี่เอื้อมมือไปหยุดเธอเอาไว้ “เอวลีน” เขาเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกชื่อเธอ ดวงตาสีไวน์ของเขาดูเข้มข้นและอ่อนโยนยิ่งขึ้น “อย่าได้ปฏิเสธฉันเลย ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอ”