บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 469
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 469
โทนเสียงของชายคนนั้นนุ่มนวลและมั่นใจ ดูเหมือนเขากำลังขอร้องเธอด้วยสายตาของเขาและความมึนงงในฤทธิ์ไวน์เล็กน้อย และแม้ว่าเขาจะมีสติ แต่ก็ดูมึนเมาในเวลาเดียวกัน
มาเดลีนมองเขาด้วยสายตาที่ไม่แยแสก่อนจะตอบกลับไปว่า “แม้แต่หน้านาย ฉันยังรังเกียจที่จะมอง นับประสาอะไรกับให้ฟังในสิ่งที่นายพูด”
คำพูดที่เธอใช้เป็นการแสดงให้เห็นว่ารังเกียจเขาอย่างโจ่งแจ้งสายตาที่ขุ่นเคืองของเธอทำให้เจเรมี่เองยืนตะลึงในคำพูดและท่าทีเหล่านั้น
หัวใจของเขากำลังดิ่งลึกลงไปในเหวที่มีความเย็น มันหนาวเย็นเสียบไปถึงกระดูกและได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
เขาตอนนี้คิดถึงสิ่งนั้นเป็นอย่างมาก หากย้อนกลับไป ในตอนนั้นเธอมองเขาด้วยสายตาแห่งความชื่นชมและความรักที่มีอยู่เต็มเปี่ยมไปทั่วดวงตา มันเผยให้เห็นความเปล่งประกายระยิบระยับที่มีต่อเขาในสายตาคู่นั้นเป็นอย่างมาก
แต่ในตอนนี้ เธอกำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชายิ่งกว่าการมองคนแปลกหน้าเสียอีก
เธอสังเกตเห็นว่าตอนนี้เขากำลังมองเธอด้วยสีหน้างุนงงและไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่จุดยืนของเธอมั่นคงมากกว่าครั้งก่อนเป็นอย่างมาก “เจเรมี่ ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ฉันจะโทรเรียก รปภ. แล้วนะ”
ได้ยินดังนั้น เจเรมี่ถึงกับสะท้านเมื่อเขาลืมตาขึ้นด้วยความมึนเมา” ฉันจะไปแน่นอน ไม่ต้องห่วง ฉันต้องการบอกบางอย่างกับเธอก่อนก็เท่านั้น”
หลังจากจบคำพูด ลมหนาว ๆ เย็นเฉียบพัดผ่านถึงกระดูกพวกเขาอยู่ตอนนี้
มาเดลีนปลายสายตามองดูใบหน้าที่แดงผิดปกติของเขา แล้วปล่อยมือที่อยู่บนลูกบิดประตูของตัวเองก่อนจะเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้องของเธอ
เมื่อเจเรมี่เห็นว่ามาเดลีนเต็มใจที่จะยอมอ่อนข้อให้ รอยยิ้มแห่งความดีใจได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาทันที
เขาเดินตามเธอไปและปิดประตูลง
ความร้อนของเครื่องปรับอากาศทำให้น้ำค้างแข็งที่เกาะอยู่บนเสื้อโค้ทของเขาระเหยออกไปอย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นนั่นก็คือความใจกว้างของมาเดลีนนั่นเอง
“พูดออกมาสิ อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา” มาเดลีนบอกเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เจเรมี่มองความเย็นชาที่อยู่บนหน้ามของมาเดลีน ดวงตาที่มีความมึนเมาของเขาเต็มไปด้วยความหลงใหล “ขอร้องล่ะอย่าเข้าใกล้เฟลิเป้มากเกินไป อย่าแต่งงานกับเขา เขาไม่ได้เป็นคนธรรมดาเรียบง่ายอย่างที่เธอคิด”
มาเดลีนหัวเราะออกมาด้วยความขบขันเมื่อได้ยินในสิ่งที่เขาพูด แววตาของเธอในตอนนี้กำลังถากถางเขา “เจเรมี่ รู้ฐานะของตัวเองบ้าง นายเป็นใครถึงได้มายุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของฉันโ? นายมีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันงั้นเหรอ?”
คำพูดและน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยการดูถูกและการเยาะเย้ยรวมไปถึงสายตาของเธอด้วยเช่นกัน
“จะบอกอะไรให้นะฉันไม่สนใจหรอกว่าเฟลิเป้เป็นคนแบบไหน ฉันรู้แค่ว่าเขาชอบฉันจริง ๆ และเขาปรารถนาที่จะให้ฉันมีความสุขโดยแท้จริง เขาไม่เคยดูหมิ่น ไม่เคยทำร้าย ไม่เคยดูถูกเหมือนที่นายเคยทำกับฉัน! อย่างน้อยเมื่อฉันอยู่กับเขา ฉันจะยังรักษาศักดิ์ศรีของพื้นฐานของความเป็นมนุษย์และได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจอยู่”
คำพูดของเธอกำลังตอกย้ำเข้ามาในหูของเขาในขณะที่เขาได้มองไปยังร่างของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขารู้สึกสูญเสีย สายตาและสีหน้าของเขากำลังแบกความสำนึกผิดและความเจ็บปวดอยู่ในขณะนี้
“เจเรมี่ ถ้านี่คือสิ่งที่นายต้องการจะบอกฉันแล้วล่ะก็ งั้นก็หมายความว่านายได้พูดจบแล้ว กรุณากลับไป ฉันไม่อยากเจอหน้านายอีก”
และในขณะที่เขาเห็นว่าเธอกำลังจะเดินหันหลังเข้าไปในห้องนอนของตัวเองหลังจากที่ทิ้งคำพูดเย็นชามากมายให้กับเขา เจเรมี่อดไม่ได้เลยที่เขาจะวิ่งเข้าไปหาเธอและกอดเธอเอาไว้จากทางด้านหลัง
“อย่าไปจากฉัน!”
เขาใช้เสียงต่ำเรียกเธอเอาไว้ มันแฝงไปด้วยความหวาดกลัวในน้ำเสียงนั้นราวกับว่ากลัวว่าเธอจะหายไปจากโลกเขาอย่างสมบูรณ์ถ้าหากเขาไม่ได้กอดรั้งเธอไว้ในตอนนี้ ในตอนนี้เสียงเขาทำให้มาเดลีนหยุดเดินกะทันหันเมื่อเธอถูกรั้งไว้จากด้านหลัง
เธอตอนนี้ไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้อยู่ในอาการงุนงงก่อนที่เธอจะเริ่มปฏิเสธเขา “เจเรมี่ ปล่อยฉันนะ”
“ไม่ ฉันปล่อยเธอไปไหนไม่ได้อีกแล้ว ทำไม่ได้…” เขากระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น เขาต้องการเพียงแค่ให้เธอยังคงอยู่ในชีวิตของเขา “ฉันขอโทษ แมดดี้ ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ ฉันทำผิดตั้งแต่แรก…”
คำกล่าวขอโทษของเขาดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เขาใช้เสียงนั่นพูดอยู่ข้างหูของเธอ คำเหล่านั้นสร้างความอบอุ่นอย่างแปลกประหลาดในตอนนี้นอกจากนี้ยังมีน้ำเสียงที่ตื่นตระหนกของเขาปนเข้ามาด้วยเช่นกัน
มาเดลีนฟังคำขอโทษของเจเรมี่ด้วยความรู้สึกเพลิดเพลินและสนุกสนานมีเพียงสายตาเหน็บแนมของเธอเท่านั้นที่กำลังเผยอยู่ในตอนนี้
“แมดดี้ ให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม?”
ลมหายใจที่ทั้งเปียกและร้อนของเขาพัดผ่านใบหน้าเธอพร้อมกับกลิ่นไวน์ที่เจือจาง ความรู้สึกที่น่าตื่นเต้นได้ซึมซาบเข้าไปสู่ผิวหนังเข้าไปในหัวใจของเธอ
แต่ทว่า คำพูดพวกนั้นไม่สามารถที่จะทำอะไรกับหัวใจที่แตกสลายและพังทลายของเธอได้อีกต่อไป
เจเรมี่กอดมาเดลีนเอาไว้อย่างท้อแท้ แม้ว่าเขาจะไม่ได้คำตอบจากเธอ แต่ว่าอ้อมกอดที่เขาโหยหามาตลอดนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาพอใจ