บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ - บทที่ 487

บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 487

ลูกชาย?

เมเดลีนตื่นตะลึง

‘เมเรดิธโกหกฉัน ฉันให้กำเนิดลูกชาย ไม่ใช่ลูกสาว!’

เมเดลีนรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น

ความสงสัยได้เผยผ่านสายตาของเธอ ในขณะที่เธอจ้องมองที่ชายหนุ่มที่ร่าเริงคนนั้น

เจเรมี่อ่านถ้อยคำที่ยังไม่ได้พูดออกมาผ่านทางสายตาของเมเดลีน เขามองไปที่เธอก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ

ด้วยการตอบรับที่ไร้เสียงของเขา เมเดลีนรู้สึกราวกับว่าความสงสัยทั้งหมดได้หายไปจากใจของเธอ จากนั้นเธอก็รีบลงจากรถ เธอก้าวยาว ๆ เข้าไปในคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี

เจเรมี่หลับตาลงอย่างสำนึกผิด ขณะที่เขาจ้องมองไปยังท่าทางกระวนกระวายของเมเดลีน

ใช่ เมเรดิธเป็นคนเลว แต่เขาไม่ได้เป็นเหมือนกับหล่อนใช่ไหม?

ณ ช่วงเวลารับประทานอาหารมื้อค่ำในคฤหาสน์ เอโลอิสกำลังเดินจูงมือแจ็คสันไปที่ห้องอาหารโดยมีฌอนเดินเคียงข้างเธอ ทันใดนั้นคนรับใช้คนหนึ่งมาหาเธอด้วยความเร่งรีบแล้วตะโกนว่า “คุณท่านคะ คุณเอวลีนกลับมาแล้วค่ะ!”

ทั้งเอโลอิสและฌอนต่างก็ไม่เชื่อหูของพวกเขา เมื่อพวกเขาหันหลังกลับมาพร้อมกัน ทั้งคู่ก็ได้เจอกับเมเดลีนที่มีท่าทีกระวนกระวาย พวกเขาทั้งแปลกใจและดีใจที่ได้พบเธอ

“เอวลีน!” เอโลอิสเรียกเมเดลีนด้วยความรัก ก่อนเธอจะยั้งตัวเองไม่ให้ก้าวอออกไป

ฌอนมองดูเมเดลีนที่เข้ามาหาพวกเขา ด้วยความหวังและความสุขในดวงตาของเขา “มาทันเวลาพอดีเลยลูก เอวลีน มานี่ มาทานอาหารค่ำกับพ่อกับแม่สิ”

เธอจ้องมองไปยังคนทั้งคู่ที่อยู่ต่อหน้าเธอ แต่เห็นได้ชัดว่าจิตใจของเมเดลีนไม่ได้จดจ่ออยู่ที่พวกเขาเลย

เธอมองกวาดไปรอบ ๆ ตัวเธออย่างกระวนกระวาย ก่อนที่สายตาของเธอสะดุดมองร่างเล็ก ๆ ของแจ็คสันที่กำลังเดินออกมาจากด้านหลังของเอโลอิสและฌอน

“แม่ครับ” แจ็คสันกล่าวทักทายเมเดลีนอย่างอ่อนหวาน

แก้มที่ดูอ่อนเยาว์และหล่อเหลาของเด็กชาย เบ่งบานไปด้วยรอยยิ้มดั่งเทพบุตร

เมเดลีนรู้สึกถึงหัวใจเต้นแรงของเธอ ทันทีที่เธอจ้องมองมาที่แจ็คสัน

“มีอะไรเหรอ เอวลีน?” เอโลอิสเข้ามาหาเธอด้วยความกังวล ขณะที่เมเดลีนก็มีท่าทางแปลกไป “เอวลีน มีอะไร?”

“นอกจากแจ็คแล้ว ยังมีเด็กคนอื่น ๆ อยู่ในบ้านอีกไหม?” เมเดลีนถามอย่างแผ่วเบา สายตาเธอจ้องมองไปที่แจ็คซึ่งกำลังเดินเข้ามาหาเธอ

เอโลอิสและฌอนมองกันด้วยสายตาที่สับสน แต่เพียงแค่เห็นเจเรมี่ที่เดินเข้ามา แค่เท่านั้นก็ทำให้พวกเขาอ้าปากค้าง และค่อย ๆ เข้าใจในคำถามของเมเดลีน

“แม่กับแดดดี้จะอยู่ทานอาหารค่ำกับผมไหมครับ?” แจ็คถามขึ้นขณะเดินไปหาเมเดลีน พลางกะพริบสายตาที่ไร้เดียงสาและกลมโตของเขา เมเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น เมื่อเห็นสายตาที่ดูร่าเริงของเขา

คำที่เคยร้องขอกับพระเจ้าได้เกิดขึ้นกับเธอแล้ว แต่เธอไม่กล้าจะคิดอะไรไปมากกว่านี้

“คุณแม่ครับ” แจ็คสันเรียกอีกครั้ง

หลังจากนั้นไม่นาน เจเรมี่ก็เดินมาอยู่ข้าง ๆ เมเดลีน น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเจือปนไปด้วยความรู้สึกผิด เมื่อเขาพูดกับเธอ

“ตอนนั้นที่เธอบอกฉันว่า เมเรดิธใช้มีดปอกผลไม้กรีดลงบนใบหน้าของแจ็ค ฉันคิดว่าเธอกำลังใส่ร้ายเมเรดิธ เพราะว่าฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเมเรดิธจะทำเรื่องเลว ๆ แบบนั้นได้ แม้แต่เสือมันยังไม่กินลูกของมัน แล้วเธอจะทำร้ายแจ็คไปทำไม ในเมื่อแจ็คเป็นลูกชายของเธอเอง?”

เจเรมี่ปล่อยให้คำพูดเหล่านั้นดังก้องอยู่ในอากาศเป็นเวลา 2 วินาที ก่อนที่เขาจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“แล้วหลังจากนั้นฉันก็พบว่าเธอลงมือทำเรื่องใจร้ายแบบนั้นจริง ๆ เพราะว่าแจ็คไม่ใช่ลูกของเธอ แล้วทำไมเธอจะต้องรู้สึกไม่สบายใจในการทำแบบนั้นล่ะ?”

เพราะเหตุนั้น เมเดลีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเริ่มสั่นคลอน

เธอเงยหน้าด้วยสายตาที่พร่ามัวมองไปยังเจเรมี่ คนที่รักและกำลังรู้สึกผิดต่อเธอ

เจเรมี่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลล้นออกจากหางตาของเมเดลีนด้วยนิ้วที่เรียวยาว

“แจ็ค คือเด็กที่เธอถูกบังคับให้คลอดในคุก เมเดลีน แจ็คคือลูกชายของเรา”

น้ำตาที่กลั้นอยู่ในดวงตาเมเดลีนหลั่งไหลออกมาไม่หยุด ในทันทีที่เขายืนยันมัน

สายตาอันพร่ามัวจ้องมองที่เจเรมี่อย่างงุนงง ก่อนที่ในที่สุดเมเดลีนก็เหลือบตามองเด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

แจ็คสันเหลียวหลังมองด้วยความสับสนในดวงตาราวกับหินอ่อนของเขา รอยยิ้มที่ไร้เดียงสาปรากฏอยู่บนแก้มอันชุ่มฉ่ำของเขา

เมเดลีนหัวใจสลาย